Fanaberka bloguje

Nie ma dzisiaj żadnej rocznicy.

Dzisiaj myślałam sobie o Was.

Agakarolewska – poznałam samotną, zrozpaczoną dziewczynę, dziś zaglądam do mruczanki :)

BanShee – Twój blog bardzo się zmienił, stał się słodki :)

Belief – nie zapomnę kwitnącego sadu :)

Besia – perfekcjonistka, zazdroszczę :)

BłękitnaGlina – hmmm było różnie, prawda? Dzięki :)

Bmp – ależ mnie wtedy poniosło. Ale co to był za list :)

Boski_Apollo – ty zdrajco, wolałeś zostać parlamentarzystą :)

Cichy - zazdrościłam Tobie i Kizi tamtego lodowca :))

Elka – już się nie gniewam się za zamiłowanie do zupy pomidorowej :)

Harley –drobna osóbka z wielkim charakterem. I z jakim piórem! :-)))

Hauser – Twoja obecność w komentarzach to rarytas :)

InnaM – martwiłam się latem o Ciebie, roześmiana Muzo Rubensa :) I wzruszały mnie twoje listy do rodziców.

Iwcia_iwon – szkoda, że masz tak mało czasu, jestem z Ciebie dumna :)

Jarcia – miałam sentyment do Twoich (p)osłów

Jg – co za klimat! A teraz jeszcze Alien…

Kamusia – słodkie te Twoje bobasy a teraz szczeniaczki :)

Klemens – ech, ty waleczny rycerzu na białym koniu (reszta ocenzurowana:)

Kruk – znajomość niedługa, a ile to razy sypało się pierze? :)

Malinowa – nadajesz niezłe teksty, szkoda, że tak rzadko, marnujesz się!

Martynia - jesteś taka smutna...

Muszelka – pierwsza miłość, pierwszy wielki kosz – jeszcze trochę boli.

Naamah – nie zapomnę Twoich urodzin.

Nebraska – lubię Twoją świeżość i beztroskę, częste urwanie głowy i oczywiście krowy :)

Nie_taka_zła – trzymam za Ciebie kciuki :)

Panna-nikt – Powiem Ci w sekrecie, że pewien stary znajomy czasem do Ciebie zagląda :)

Początkujący – tajemniczy blogowiczu, było krótko, ale w samą porę. Dzięki :)

Popielatka – Ty zawsze po mojej stronie, dziękuję Siostrzyczko!

Serducho - wybacz sklerozę, pamiętam o Tobie i przesłodkiej Oliwce :-)

Solei – odrobina prowokacji nigdy nie zaszkodzi, dzięki za wsparcie :)

Yoasia – na Twoje całusy zawsze można liczyć :)

A 50 litrów wina z fioletowych winogron marnuje się w gąsiorze!

I to nie żadna wazelina, tylko trunek pierwszej jakości!

Paskuda pożera 10 kg mięsa tygodniowo, w związku z czym Pan Paskudy w każdą sobotę wstaje rano z łóżka i jedzie (pociągiem) na oddalony o 10 km bazar po psie mięso, natomiast Pani Paskudy nakrywa się szczelnie kołdrą, zamyka oczy, zwija w kłębek, otacza ramionami i oddaje z upodobaniem jakiemuś rodzajowi życia, które istnieje tylko w głowie, tylko rano, gdy żaden przymus, ani zewnętrzny, ani wewnętrzny nie stawia brutalnie na nogi (bo dzieci już wyrosły z płakania a wszystko inne może zaczekać). To jakiś taki rodzaj psychicznego samodopieszczania się, chociaż… czy ja wiem?... czasem kończy się to wszystko całkiem niezłym samopogryzieniem. Dziś byłam łagodna i wyrozumiała dla siedzącej we mnie szarej farbki (dzięki Ci K. za tę ksywę, możliwe, że tak właśnie nazwę nowego bloga po wygaśnięciu Fanaberkowa).

A teraz siedzę tu sobie i tak sobie myślę o mojej manii otwartych drzwi. Od lat pracuję przy szeroko otwartych na korytarz drzwiach, jeśli są zamknięte, to znaczy, że mnie nie ma, wszyscy są przyzwyczajeni, nikt ich nie zamyka. W minionym tygodniu ktoś naruszył tę zasadę, pewnie nie zdawał sobie sprawy, pracuje w innej części budynku. Kolega, z którym od lat swobodnie omawiam sobie w locie tematy marynistyczne (czasem rozmowa dotyczy wiary czy kryzysu wieku średniego, to zdaje się najpoważniejsze tematy) przyszedł w ważnej służbowej sprawie i zamknął za sobą drzwi. Nie da się opisać, jak zareagowałam: panika połączona z jakimś unieruchamiającym zawstydzeniem, boję się pomyśleć, jaką musiałam mieć minę. Dobrze, że mi powypadały jakieś przedmioty, zaczęłam je zbierać i trochę ochłonęłam, w końcu się nawet w miarę dogadaliśmy.

Napiszę to tutaj: Pogardzam sobą za ten brak opanowania, to jest beznadziejne!

 I wiem na pewno, że nie tylko o drzwi tu chodziło: gdyby przyszła koleżanka, zwyczajnie bym podeszła i je otworzyła. I nie chodzi o to, że zrobił to facet, dyrektor często wchodzi, ale nie dotyka klamki.

I jeszcze jedno: nie boję się windy, ani innych ciasnych pomieszczeń.

Przez lata dojrzewałam (być może), starzałam się (o, to na pewno), ale jedno się nie zmieniło: nie jestem w stanie spokojnie znieść „sam na sam” z facetem za zamkniętymi drzwiami. I jeszcze coś: to nie dotyczy tylko obcych facetów. Wszystkie drzwi w naszym domu są zawsze otwarte, z drzwiami do sypialni włącznie. Na szczęście to duży dom.

Nie wiem, czemu się tym zajmuję, korciło mnie, żeby napisać o tym na blogu. Nie będę zadawać sobie pytań zaczynających się od „dlaczego”, miałam się dzisiaj samodopieszczać.

Niech nam żyje PowerPoint.

A jak się jest facetem i do tego pracownikiem renomowanej katolickiej uczelni i jeszcze raz facetem, to można sobie pozwolić np. na półgodzinne czytanie na temat architektury sakralnej regionu bez żadnej fotki czy ilustracji, no ale przecież jest się facetem i to uroczym. I tak nie chciałabym być facetem. Koniec złośliwości. 

A tak na serio, to zauważyłam, że pewne rzeczy, sytuacje, okoliczności, które niedawno mnie peszyły, tremowały, obecnie spływają po mnie jak po naoliwionej gęsi. Hmmm z tego, co pamiętam z podstawówki, to gęś ma oliwę w kuprze. A ludzie mają olej. A ja chyba mam wszystkiego dość. I wiem, że to co tu napisałam nie jest zabawne. Sprawdzę, czy piec nadaje się do zamknięcia i walę się do łóżka

A jeśli chodzi o Dziadka, wydaje mi się, że wystarczy, że tam pojadę, a na pewno spotkam go siedzącego w kuchni, w brązowym swetrze i sztruksowych spodniach: wielka łagodność, życzliwość, uśmiech, pogoda ducha, banknot wciśnięty w rękę w chwili największej potrzeby… Niewielka, przykulona postać – najbardziej cielesny spośród moich zmarłych.

Tak sobie myślę, że moje dzieciństwo upływało wśród mądrych kobiet i łagodnych mężczyzn.

A jutro TA konferencja. I po co mi to było! Ale co tam, jakoś trzeba to przeżyć. Nie mam się w co się ubrać! Przynajmniej się wyśpię. I będę miała okazję, żeby wypróbować nowy cień do oczu i tusz mocno podkręcający.

Pa .

w dzisiejszym świątecznym dniu wygrałam kilka potyczek

obnażyłam się z porannej kołdry

ogłosiłam dwieście prawomocnych wyroków

zastąpiłam martwe tkanki buraczkami i nieżywą krową

a gdy już osiągnęłam

wzrost w porywach sto sześćdziesiąt pięć

wagę w porywach pięćdziesiąt pięć

i wiek w porywach

otoczyłam oczy zmarszczkami

i spojrzałam na kalendarz

nie mierzę i nie ważę

Straciłam Babcię, gdy miałam kilka lat. Nie było w moim życiu ważniejszej osoby.

Naprawdę nie jestem taka głupia, na jaką wyglądam. Fanaberkowo mnie przerosło, bo porwałam się tutaj z motyką na słońce, bez żadnego oparcia w postaci wiedzy i umiejętności. Nie rozwiążę sama swoich problemów, nie chcę szukać pomocy, muszę przestać i tyle.

Poturbowałam się, poobijałam, przeszłam niezłe jazdy… kurcze, warto było. Poturbowałam też innych, ale chyba nie za mocno, prawda? A czego się tutaj dowiedziałam?

Moje sprawy małżeńske tak się mają:

A nasze sprawy małżeńskie mają się tak:

Dziękuję wszystkim, którzy tu wytrwali i tym, którzy na koniec we mnie zwątpili. Możliwe, że ja też bym zwątpiła, a może nie.

Nie odchodzę stąd, nie umiem i nie chcę. Zakończyłam tylko pewien etap.

Lubię sobie popisać, mam Internet i czas.

I spotkałam tu kilka osób różnego wieku i płci, które polubiłam, bo odnoszę wrażenie, że one też mają swoje jazdy, a choć używają nieco innego paliwa, ich siniaki wydają mi się dziwnie znajome.

Nie wiem co się porobiło z Fanaberkowem, dziwnie się czuję, błądzę po jakichś chaszczach, krążę wokół wieży,  (ta częsć notki została ocenzurowana)… Jak to się stało, że pewnego dnia, ja – wieloletnia specjalistka od unikania pożarów, zastąpiłam bezpiecznik calowym drutem!!!

We właściwym miejscu siedzę na krześle, mam krótkie paznokcie i z przyjemnością otaczam ramionami gładkie kolana. To zadziwiające, jak śliska koszulka w lamparci wzorek może wpływać na skórę :-) (Ty Popielata to miałaś rację z tym Tryumfem, a jeszcze mieli przecenę mojego rozmiaru!) Robal demonstruje starannie umyte zęby : „choć już żabo, słyszysz jaka muzyczka?”

Tak, słyszę, brakuje kilku słów…

Jeszcze rzut oka na wieżę: żadnego szmeru, a okno szczelnie zakryte kotarą.

Teraz przycisk „zapisz” i jutro zobaczę, czy nadal tu mieszkam.

Co tu dużo gadać: zasmarkany, mokry dzień. Wyciągnęłam stracha z kąta, ale był zbyt straszny, żeby dało się go oswoić. Może kiedyś, i tak dużo się zmieniło, wypiłyśmy z Iwcią po kieliszku winka, rok temu byłoby to nie do pomyślenia.

W pracy klapa, zapomniałam, co obiecałam, nie dopilnowałam, choć się zobowiązałam, szkoda słów.

I chcę tu jeszcze napisać, że nienawidzę przedmiotowego traktowania ludzi, nie chcę tego robić i przecież nie robię, więc dlaczego tak to czasem wychodzi i w dodatku w stosunku do tych bardzo nielicznych, których kocham?

No i doświadczam wreszcie pokoju (nie mylić ze spokojem, to nie to samo). I Robal dał sobie zrobić jedną (!!!!!) fotkę, a potem bawił się w kucharza, bo dosyć już wreszcie tych kotletów, czas zjeść jakąś normalną zarzutkę. A ja poszłam z Paskudą powałęsać się po lesie, bo rusałki (bez względu na wiek) czasem się budzą i potrzebują wtedy mokrych gałęzi nad głową i mokrego śniegu pod nogami… Co też się czasem napisze, gdy się tak na luzie przebiera palcami po klawiaturze.

Tylko że teraz w butach mokro… i błysk skojarzenia, uśmiech…

I dopadnij mnie wreszcie litościwa sklerozo! :-))))))

I czyjś fotel, płeć, polisa, kac, fajka, obrazek, barbie, krowa, szuflada - każde z tych i wielu innych słów coś znaczy, waży, zajmuje.

Ech, czas popracować, niezły stosik piętrzy się na biurku.

Do jutra :-)))

Przerwa w pracy: rozmowy o seksie, że to niby taki bezpieczny temat. Wgniata mnie w krzesło: a to dobre!!! Potem wiadomość od Robala: mam się nigdzie nie włóczyć, bo będziemy oglądać program Drzyzgi o seksie po sześćdziesiątce. A coś takiego w ogóle istnieje? Jeszcze pamiętam, jak nie wierzyłam w seks po czterdziestce. Ha ha!!! Pewnie, że się różni od tego po dwudziestce, jest lepszy!!! Szkoda, że nie mam nic do powiedzenia na temat seksu po trzydziestce (i nie tylko seksu), przegapione, stracone, zmarnowane… Muszę sobie częściej powtarzać: „to nie moja wina!”, bo niby o tym wiem, ale jest tak, jakbym nie wiedziała.

A Drzyzga jest gorsza niż kiedyś: coraz więcej rutyny, sztucznych uśmiechów, udawanej sympatii, coraz mniej szczerości, zaangażowania, autentycznej ciekawości, wypalenie, normalka, jak to w życiu. Ale dziś ją obejrzymy, z ciekawości.

A w ogóle to jestem biedna, smutna, samotna, nieszczęśliwa, chuda, płaska i za 15 lat pewnie będę musiała używać viagry. No to jeszcze cytat z mądrej książki: „użalanie się nad sobą jest przejawem najsilniejszej formy agresji”. Strzeżcie się, wrrrrrr!!!

Zastanawiam się czasem skąd mi się biorą takie notki, jak dwie poprzednie. Nie do wiary, coś uzewnętrzniam , coś sobie w ten sposób załatwiam, tylko co?

Wszystko jest OK., kubek z czerwonym serduszkiem w ręku, coś się majta pod sufitem (przynajmniej pająki nie próżnują). Nawet nieźle się zapowiadała książka o osmanach, ale dotarłam do malowniczego opisu poczynań pewnego Włada i lektura powróciła tam, gdzie jej miejsce. Jeszcze mi niedobrze, barbarzyństwo, okrucieństwo, mam nadzieję, że dam radę zasnąć.

 Robal kupił gazetę „Giełda samochodowa”, niestety, nie zauważyłam, żeby do niej zajrzał, Iwcia poszła, Apollo przyszedł, atmosfera rodzinna, dyskusje przy stole na przeciętnym poziomie:

Ja: Oj Mateła, Mateła, co my byśmy bez Ciebie zrobili.

Mateła: Zaoszczędzilibyście kupę kasy na żarciu.

No tak.

Znęcamy się od rana nad zupą ogórkową. Baśka, która ma dom z basenem, jeździ bryką i ma swobodny dostęp do tych wszystkich bajerów, a wywodzi się z bardzo wielodzietnej i bardzo katolickiej rodziny mówi, że zaczyna czuć się dobrą matką właśnie wtedy, gdy ugotuje wielki garnek zupy ogórkowej, którą wszyscy lubią i mogą sobie jeść kiedy chcą i ile chcą.

Moje poczucie bycia dobrą matką, to zaledwie kilka iskierek… może wtedy, gdy z dorastającym synem poszłam topić marzannę i wiedziałam, dlaczego z taką rozpaczą rzuca ją do wody, i nie musiałam domyślać się przyczyny, bo mi ją zdradził, powiedział. I jeszcze kilka innych, ale to pojedyncze iskierki. Jakoś tak dziwnie bycie dobrą matką powiązało mi się z byciem dobrą żoną. Pierwsze kusi, drugie wzbudza protest. Dobra matka, dobra żona… czasem tak, ale nigdy do końca. Nigdy nie będę dość dobra, choćbym padała na pysk.

Umrę, czy co…

Uważam to za swoje najnowsze osiągnięcie, serio: Nie budzę się spięta i nie odczuwam nieznośnego bólu w całym ciele, wyganiającego mnie natychmiast z łóżka, zmuszającego do mniej lub bardziej niezbędnej pracy. Dzisiaj wylegiwałam się przez kilka godzin i nic mnie nie bolało, kompletnie nic!

No dobrze, rozmyślałam sobie, przyznaję, takie rozmyślania wymagają pewnej odwagi, zgadza się, jestem pamiętliwa, kiepska w wybaczaniu (tylko niektórych win), czuję żal i złość, mam potrzebę przekopania Robalowi, wszystko się zgadza. Tylko dlaczego nie robię tego wprost, dlaczego sięgam po te wszystkie pokrętne, babskie metody. Chcę dokopać jemu, a przywalam sobie, cholera, to boli, naprawdę. A w tym wszystkim jest jeszcze miłość, tak, kocham męża i trochę siebie, i jeszcze kilka ważnych osób, a każdą inaczej, tylko że jest to jakieś powierzchowne, niedokończone, czegoś w tym brak, nie wiem czego.

No tak! Jak tu siadałam, miało być o mrozie i kopcącym piecu, wyszło o lenistwie, złości i miłości. Pozwoliłam sobie, a co mi tam.

Ślęczę od kilku chwil nad stroną kościoła (to nie żart), chyba zbyt pochopnie obiecałam się nią zająć. Staram się dotrzymać, jak coś obiecam (nie zawsze:), ale nie, nie dzisiaj, nie dam rady, brak sił, natchnienia, zapału… I jestem sama w domu, a to takie rzadkie, mogę tu sobie robić, co mi się podoba, żadnego zaglądania przez ramię, wolność i swoboda, a przed chwilą nauczyłam się na pamięć niezwykłej modlitwy.

A Internet cicho sobie szumi „(to ludzie szukają ludzi)”. Nie wiem, co będzie jutro, ale dziś jest inaczej. Dzięki jg :)

Poprosiłam w pracy o zrobienie mi czterech uśmiechniętych fotek, żeby mieć wybór i żeby w Galerii Fanaberii mógł się wreszcie pojawić portret właścicielki, ale efekt okazał się mizerny: szczerzące się zęby i smutne oczy. Wybrałam najmniej wyszczerzone, wkleiłam twarz farbki w suknię elfki i galeria „rozkwita”. A przy okazji spełnione marzenie, czy raczej wyobrażenie z dzieciństwa (rusałka czy elfka – niewielka różnica), szkoda, że dopiero ileś tam years after, kiedy i tak bardziej podoba mi się wersja w swetrze na mojej normalnej stronie.

A Robal unika aparatu jak ognia. Kiedyś go dopadnę!

Czekanie, czekanie, czekanie, czekanie, czekanie…

Apollo chce, żeby mu zrobić zdjęcia z krótkimi włosami. Trzy grube warkocze od świąt leżą na półce. Dzisiaj z Baśką gadałyśmy sobie, że nawet mu ładnie i że takie włosy warto zostawić, bo po chemii się łysieje i że właściwie naszych własnych by nam starczyło, gdybyśmy je w porę obcięły… Wcale się przy tym nie śmiałyśmy, żadnego obracania w żart, żadnych zaprzeczeń, uników, zapewnień, że wszystko przecież jest OK. Cholerne strachy są straszniejsze, gdy czają się po kątach, czasem dobrze jest takiego wyciągnąć, niech on się przestraszy! Chociaż nie jesteśmy z Baśką przyjaciółkami i daleeeeko nam do zwierzeń, dzień bez pogaduszek w gwarnym holu byłby innym dniem …

Wszystkie znajome w moim wieku mają jeszcze dzieci w podstawówce. Chyba ktoś na górze przypilnował, żebym załapała się na ekspres, nieco zwłoki i wylądowałabym w pociągu – widmo. Brrrrr

Czy ktoś zgadnie, o kim i o czym tak pisze scholandzka prasa?

Nie jest łatwo pisać o czymś tak niekonwencjonalnym i świeżym w swoim pomyśle i wykonaniu jak Galeria w Kanikogradzie. ...  Zapewne Galeria wywoła pewne kontrowersje, szczególnie u zwolenników sztywności i "koturnowości" kultury Scholandii. Ale czy taki świeży powiew wolności w ekspresji artystycznej nie jest czymś pożytecznym na tle klasycyzmu innych dziedzin naszej kultury? Dobra jest rzeczą ustalić główne kierunki rozwoju kultury Scholandii, lecz nie powinno też pozbawiać te kulturę cech pluralizmu i wolności, których właśnie przejawem jest Galeria Fanaberii da Vinci w Kanikogradzie. Wiktor Koliński

Ha ha ha!!!

No to ładnie! Zamiast pensji dostałam dziś 60 zł zaległej podwyżki. Jakieś zawirowanie, miasto nie ma kasy i nie wiadomo, kiedy mieć będzie. I co tu robić? Nie mam żadnego pomysłu poza odchudzeniem Robala, la la la la…

Ciekawe, jak by się skończył ten dzień (i nie tylko ten) gdybym zaczęła powtarzać, albo w jakikolwiek sposób reagować na gesty, miny i słowa mojego drogiego męża, towarzyszące wkładaniu garnituru i wiązaniu krawata. Nie muszę się wysilać nad swoją odpowiedzią, jest automatyczna: wyłączanie się, blokada informacji, ułamek sekundy, pstryk i gotowe.

 A potem niemal godzina wędrówki białą drogą, las, mostek na rzece, znowu las, godzina spaceru i ani żywego ducha.Tak maszerujemy niemal codziennie, od kiedy straciliśmy to coś, co nazywaliśmy samochodem, zawsze obok siebie, moja zimna, zaciśnięta pięść otulona dużą, miękką, ciepłą dłonią. To może wyglądać, jakbyśmy trzymali się za ręce. Dzisiaj było mroźno, ale pogodnie i miło, i tylko raz poczułam znajomą falę chłodu, wyrwałam rękę i skamieniałam na chwilę na środku drogi. Tylko na chwilę.

Przyszliśmy za wcześnie – jak zawsze. Robal za szybko uporał się z szatnią i widziałam jak zzieleniał, gdy usłyszał cenę zaproszenia. Ha, ha, nie wie, że tyle kosztowało pojedyncze, a ja musiałam kupić podwójne! No no, konkurencyjne miasto zza rzeki dorobiło się niezłej sali. Tylko za dużo światła na widowni. Głupio tak, w świetle jupiterów szukać oparcia w ciepłym ramieniu, gdy następna fala chłodu atakuje i wreszcie odpuszcza. A zresztą przy tych pierwszych granych kawałkach kiedyś tańczono na balach, dłoń w dłoni to normalka. Po przerwie chłopcy się rozkręcili, dotarły gwiazdy i już całkiem nieźle poczułam tego ostatniego bluesa.

A potem godzina marszu, mróz jakby mniejszy, lekkość i energia po pysznych kokosowych ciastkach zjedzonych w czasie przerwy. Pięciogodzinna wyprawa a wydaję się, że minęło kilka chwil.

A teraz bezpieczny dom, za chwilę bezpieczne łóżko, jutro bezpieczna praca. No tak.

Po długim spacerze wśród zaśnieżonych drzew siedzę sobie przy kawie i oglądam swoje ręce. Nie zauważyłam, kiedy mi urosły kocie pazurki. Te są cienkie i łamliwe, wystarczy mocniej nacisnąć. Pstryk, pstryk i nie ma.

Ktoś zwrócił mi uwagę, że wciąż tu piszę o sprzątaniu… a może by tak rzeczywiście posprzątać? Kurcze, nie chcę tego, nie lubię! Może jutro, po koncercie…

Przydałyby się jakieś noworoczne postanowienia, ale na to już chyba za późno.

Może dzisiaj trochę zaległej pracy, a od poniedziałku powrót do normalności.

OK., postanowione.