| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Ciemno w oknach, sąsiedzi w łóżkach i nie wiem, po co jeszcze pali się latarnia. Pewnie dla Pana Jurka, który coraz słabiej sypia, za to coraz mocniej przygląda się życiu, które trwało tak długo i jeszcze trwa, wbrew prognozom i przepowiedniom, jakby naprawdę było nieśmiertelne.
Zjawia się wreszcie, skrzypiąc i szurając suchą gałęzią na podpałkę, przytroczoną do ramy roweru.
- Na wiosnę ważyłem 36 kilogramów i sama pani widzi.
Drobne płatki śniegu krążą wokół latarni. Kilka garści, niewiele, w sam raz tyle, żeby wybielić ulicę, podwórko, betonowe schodki, słomiankę, ślady filcowych butów, cały świat.
Pewien satrapa rodem z Peerelu
chciał zostać bardem. By być bliżej celu
zaśpiewał: Dziewczyno,
smakujesz jak wino!
I wypił do dna... „Czar Pegeeru".
Zapomniałam dodać, że inspirowany i wredny dosyć :-P
Spieszę się, chcę przed deszczem dotrzeć na rozstaje, gdzie przed laty, pod kamiennym fundamentem krzyża, pochowałam rozjechaną przez furmanki żabę, zawiniętą w zielony liść.
Jest tak cicho, że szelest włosów pod czapką brzmi jak odgłos czyichś kroków za plecami. Odwracam się i rozglądam, ale w przestrzeni pustej na wiele kilometrów jesteśmy tylko my: ja i Ten, o którym zaczynam myśleć tak intensywnie, że nie mogłoby Go nie być. I nagle zaczynam się obawiać, że mnie zauważy i nakryje, jak w wyobraźni zbaczam z wykoszonej drogi i biegnę na skróty przez cudzy zagon, kopiąc kamyki i depcząc oziminy. Może już nachyla się nad polem, mokrym palcem rozgarnia mgłę.
:-)