| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
Kaplice jak ptactwo,
co obsiada miedze
i wydaje głuchy krzyk
słyszany przez nielicznych
przez nielicznych tak bardzo.
Urodziłem się w okolicy pozbawionej
katedr – luster wyższej wiary,
pośród wzgórz kręcących się w kółko
nasiąkałem pustką, niedzielą
bez znaczeń. I teraz nie słyszę,
co w powietrzu drży
i dlaczego; za moją głuchotę pomódl się
czytelny, jasny i wytrwały
żaba znad stawu
chrzęści w paszczy Paskudy
miażdżony głośnik
PS. na zdjęciu żaba z Bagna Całowanie.
:-)
Przyniosłam je znad rzeki, wstawiłam do wazonu, a one zakwitły.
Ile znaczy jedna ciepła noc.
:-)
Oglądam reprodukcje płócien, których nigdy nie zobaczę, czytam fragmenty za trudnych dla mnie książek, słucham muzyki nieznanych wykonawców, myślę o Dziecku, które rozwija się w Iwci.
Zasnęłam w ogrodzie i trochę się spiekłam.
Jutro mi się skończy słomiane wdowieństwo.
Chyba już czas na mnie.
Doczepia się do mnie w drodze pod wiatę. Staje tak blisko, że słyszę odgłos przełykanej śliny. Chcę mu dać wyjęty z wózka pieniążek, ale okazuje się, że nie ma obu dłoni, a plamy odmrożeń na kikutach mówią wiele. Wtedy się pochyla i chwyta monetę w zęby. Czuję jego zapach, ale nie jest to smród brudu, raczej butwiejących liści i igliwia.
Nie zakładam rękawiczki, niosę do domu odcisk jego ust, miękkich i szybkich jak wargi Paskudy. Potem długo myję ręce, dłużej niż po psie.
Hmmm… jakie młode kiełki. I jakie opalone.
:-D
PS. Przez te cholerne kiełki to mi się ząb przypomniał, ten do wyrwania za kilka dni.
Wieczorem las nad rzeką pachnie świeżą ziemią. Konie ze stadniny stąpają cicho, jeźdźcy milczą. Parują oddechy i cienie suną po trawie, zmierzwionej i poszarzałej jak zeszłoroczna słoma. Zmęczone ptaki pogwizdują w koronach. W podziemnych norach przeciągają się bobry, o których wiadomo tylko tyle, że są. Nad nimi olchy, dęby i żółte śliwki w pąkach. W kępach miodunki zdziczałe tulipany – nieliczne i kwitnące raz na kilka lat. Polany zarośnięte przez twardolistne fiołki. Żółte leśne kwiatki zwijają kielichy.
Robiłam im zdjęcia gdy umierał Papież, a R. pojechał do Warszawy na mszę. Płakałam z miłości, nie pamiętam do kogo.
a skąd ten trójkąt?
- trzy małe samoloty
rysują niebo
tutaj jeszcze dwa haiku inspirowane zdjęciem:
(kurcze, to fajnie ;)
A poza tym pod nieobecność Popielatki blogowałam sobie na jej blogu :-)
Siedzę tutaj z gorączką, spuchniętą twarzą, antybiotykiem w żołądku i kartką na monitorze, z wyznaczonym terminem rwania zęba. Zachorowałam w nocy, ostro i boleśnie, ale z racji wywiadówki dopiero przed ósmą wieczorem mogłam poszukać pomocy.
Uczniowie przejęli władzę nad szkołą: prowadzili lekcje, sprzątali, nawet przyjęli prezydenta miasta, który akurat dzisiaj złożył nam wizytę. A ja w rogu klasy - żeby nie przeszkadzać wiosennej pani od przyrody - sadziłam paprotki do żółtych i zielonych doniczek. Dobrze się czują na północnym oknie, zasłoniętym czterema potężnymi daglezjami. Trudno uwierzyć że pamiętam je jako małe choinki, ledwie sięgające pierwszego piętra. W południowym oknie rosną lipy, jeszcze szare, zimowe. Moja klasa jest jak akwarium zawieszone wśród drzew. Wiele się dzieje w ich koronach.
:-)
Nad rzeką dobrze jest mieć ze sobą plastikowy pasek z kołnierzyka koszuli Robala, spinacz biurowy i puszkę gipsu. Obecność wydry nie jest konieczna – wystarczą świeże ślady na drobnym, wilgotnym piasku. Zalewa się je gipsem i - zanim krzykliwy gąsior z wyspy zrobi jajko swojej gąsce z zadartym kuprem – odlew jest gotów.
Stopa wydry, coś takiego :-)
strużka za strużką
pulsuje wśród igliwia
pączek krokusa
PS. Nie daję fotki, bo może niepolityczna (rozpudna) a podobno i tak nie wyświetla się poza moją siecią.
Robal zasnął, ale ja wciąż tu tkwię – żal mi nocy. Słucham muzyki, ugniatam masę solną i kleję koraliki. Pomaluję je jutro lakierem, powiążę w sznurki i będę piękna ;-)
Paskuda nadal przyjmuje lekarstwa – nadziewam nimi kawałeczki kiełbasy. Dzisiaj wypluła śmierdzącą tabletkę.
- Musisz bo zdechniesz – powiedziałam.
Popatrzyła na mnie, a potem zlizała lekarstwo z podłogi.
Nie wiem, czy to sprawa mądrości czy tresury. Może nie tylko my, ludzie, wiemy o śmierci, może nie tylko my płacimy za rozum.
Dla niewtajemniczonych: to nie jest analiza moczu właścicielki bloga :-)
Gil czyścił piórka na migdałkowym krzewie. Spojrzeliśmy na siebie szepcząc: „gil”, a tymczasem on zniknął, tylko gałązka pocierała o szybę. I tak umknął nam widok rozpostartych skrzydełek.
Coś za Coś :-)
Jesienią oglądałam odlatujące gęsi. Podróżowały wysoko, w małych kluczach, zwartych i uporządkowanych. Na granicy rzeki pokrzykiwały niespokojnie i sprawnie zmieniały szyk. Dzisiaj wracały w potężnym kluczu, szeroko rozpostarte, ciężkie, bezładne i rozgęgane.
Spędziliśmy część wieczoru w łóżku w ogrodzie, pokazując sobie wóz i kołujące samoloty a Paskuda ganiała z piłką w pysku i tratowała młodą trawę.
Paskuda zjadła dzienną porcję dietetycznych chrupek. Teraz leży w zwykłym miejscu, pośrodku pokoju i lekko drży gdy nachylam się i gładzę ją po brzuchu. Spodziewa się igły i kroplówki, której dzisiaj nie będzie, bo pies zdrowieje, a poza tym skończyły nam się sterylne węże.
Czekamy aż wyschną mi paznokcie, słuchamy Tadeusza Nalepy i wspomnień o nim.
Właściwie już dawno wyschły.
Mężczyzna na parkingu walczy. Milcz, oddam za ciebie życie, milcz! – krzyczy do kuzyna z twarzą czytelną jak tekturowy szyld. Deszcz poklepuje ich po ramionach, jakby chciał powiedzieć: czas wracać, będzie pokój, paprotka i dłoń pachnąca kremem na wyłączniku nocnej lampki.
Ostatnie samochody plączą się i gasną jak świetliki w słoiku przemycone z dzieciństwa. Tylko uliczne latarnie mrugają porozumiewawczo i wibrują, jakby ze śmiechu.
pies patrzy w okno
krople wiszą na ganku
nikt ich nie strąca