Archiwum wrzesień 2006


wrz 28 2006 wolny
Komentarze: 6

Można się przepychać na żyznej grządce, a można i tak – ubita droga, słońce, piach.


;)

 

fanaberka : :
wrz 27 2006 drewniana ważka [haiku]
Komentarze: 4

cień chłodzi rzekę

coraz ciszej w szuwarach

drewnieją ważki

 

 

fanaberka : :
wrz 24 2006 żelbeton w mięcie
Komentarze: 14

Rzeka jest lodowato zimna, ale płytka i rozświetlona. Długo brodziłam w wodzie poniżej kolan. Wiem, że foto-kuracja – to sztuczne pompowanie nastroju, darmowa namiastka jakichś prochów. Jak się przeziębię – będę wiedzieć że za karę.

 

W rzece tkwił pień jak potwór, kąsek dla foto-Fanki :-). Czepiałam się gałęzi, schodząc po stromym zboczu.

 

W osuwającej się skarpie, na granicy nurtu tkwił fragment ogrodzenia – żelbeton obrośnięty miętą. Zapomniałam o potworze.

 

 

 

Rezerwat, las, rzeka, skarpa – to dla mnie za mało. Ja nawet nie wiem, czy lubię przyrodę. Tęsknię do ludzi i szukam ich śladów. Mieszkali tutaj wszędzie – potem nagle odeszli. Nie pozostały po nich żadne dokumenty, żadne wspomnienia, sąsiedzkie opowieści.

 

Chyba się domyślam ich narodowości.

 

 

fanaberka : :
wrz 23 2006 pierwszy dzień astronomicznej jesieni (06.03)...
Komentarze: 1

liście jak trąbki
i żółte dzioby kosów
gwiżdżą na jesień

 

fanaberka : :
wrz 22 2006 kula
Komentarze: 4

Za tym oknem, na Kościuszki pod numerem piątym mieszkał Bronisław Marchlewicz, pseudonim „Śmiały”. Był komendantem granatowej policji, agentem wywiadu AK, wieloletnim bywalcem komunistycznych więzień, sprawiedliwym wśród narodów świata.

 

  

 

Siedzimy z A. pośrodku cienistej polany. Cztery podgrzybki brązowią się w mchu. Soczysta zieleń, obłoczki, lekki wiatr.

 

- Oni nadal tu leżą: kobiety, starcy, dzieci. Tylko silnych mężczyzn pogonili na rampę.

 

Potem oglądam ukośną przesiekę i słucham opowieści o ognistej kuli, która przetoczyła się tędy w biały dzień. To jedno z najsilniejszych przeżyć siedmiolatka, który biegał do getta bawić się potajemnie w Janka i Gustlika.

 

A. podejrzliwie zagląda mi w oczy, kiedy mówię, że mu wierzę. Ale ja nie kłamię: moi Rodzice też taką widzieli, w innym miejscu lecz w podobnym czasie – około dwudziestu lat po wojnie. Jasna kula ognia spłynęła z wydm, na których nasza jazda stawiała opór ich czołgom i długo toczyła się miedzą pośród zagonów seradeli.

 

 

fanaberka : :
wrz 21 2006 haiku zdrowe mundurowe
Komentarze: 4

(dedykowane mojemu panu od PO)

 

pobudka! up, up!

jaskółki za morze, gołębie na dach,

wróble w garść!

 

 

PS. Jakiekolwiek podobieństwo do wczorajszego Issy (opublikowanego na znajomym blogu) całkowicie przypadkowe:

 

 wake up! wake up! my children -
swallows, pigeons
sparrows

fanaberka : :
wrz 18 2006 haiku sprzed aerobiku
Komentarze: 8

ależ trajkocze

dzięcioł z czerwonym kuprem

sypie się kora

 

fanaberka : :
wrz 16 2006 krąg
Komentarze: 5

Gdybym nie zapuściła się w starorzecze, i gdybym nie wpadła do żabiego oczka, pewnie bym nie klęła jak szewc i nie wdrapywała się z rowerem po tak stromym, śliskim od liści zboczu.

 

Na górze, w najbardziej wietrznym miejscu, tuż nad uskokiem, tkwił w ziemi betonowy półokrąg. Roślinność porastająca szczyt skarpy nie wyglądała na naturalną. Przedarłam się przez zewnętrzny pas gęstwiny i znalazłam się nagle w pustym wnętrzu koła, utworzonego z wybujałych, krzewów. Otaczały mnie kępy nagich  badyli. Jasna, delikatna kora i liście – nieliczne i wypłowiałe, wyniesione wysoko ponad linię wzroku, świadczyły o życiu tych dziwnych chaszczy. Znalazłam drugi taki krąg i kolejny, i jeszcze jeden. Między nimi stał mocny, drewniany słup z wgłębieniem. Trzy schodki z czerwonej cegły wrastały w ściółkę i mech.

 

Usiadłam na nich i nagle zrozumiałam, że patrzę na duży, opuszczony ogród. Bajeczne kręgi – to żywopłoty, kiedyś strzyżone i pielęgnowane, słup – to podstawa żurawia, a dół w ziemi – to pewnie stara studnia. Ktoś tu mieszkał, na skarpie, zanim rzeka zmieniła koryto, strzygł krzewy, podlewał kwiaty i być może siadał na ceglanych schodach, aby patrzeć na ogród tak, jak teraz ja.

 

 

 

fanaberka : :
wrz 14 2006 na haiku brz mienia od niechcenia
Komentarze: 4

pęcznieje rosa

ślimak rozchyla muszlę

perła jest twarda

 

fanaberka : :
wrz 13 2006 ciiiii...
Komentarze: 0

I tak oto mamy za sobą pierwszą odsłonę wznowionego przedstawienia: krzyki na ulicy, pogróżki, policja, nakazy, zakazy, sesja zdjęciowa.

 

W łóżku pod orzechem próbowałam odespać noc, ale stada ptaków – chyba wielogatunkowe – obsiadły drzewa i zagłuszały chrobot pacek do tynku, a nawet wiertarkę Robala, Apolla i Mateły.

 

O siódmej aerobik, spotkam się tam z Iwcią.

 

Nie komentujcie, proszę.

 

 

fanaberka : :
wrz 11 2006 joł joł
Komentarze: 7

jutro kocioł i kicha

w sądzie się spotykam

z bossem P.

ehe! ehe! 

nie wymiękam!

no dobra, trochę stękam.

dom jest mój!

dostanie w trąbę głupi cioł!

joł, joł! 

skończę z głąbem!

rozstanę się z chamem

i nie tylko z nim.

(tu rym

się rwie).

ehe! ehe!

 

fanaberka : :
wrz 10 2006 wieś
Komentarze: 0

Iwcia pędziła na wschód pustą szosą, a świat rozrastał się i dziczał w surowym świetle odbitym od czerwonych chmur. Czułam się wolna i było pięknie. A dziś wróciłyśmy do domu.

 

fanaberka : :
wrz 07 2006 Julia Hartwig Zwierzenia i Błyski
Komentarze: 6

"Co ma wspólnego szczerość ze sztuką?
      Prawda to co innego"

tak mi się samo otworzyło

:-)

fanaberka : :
wrz 04 2006 pestki
Komentarze: 22

Przeszył mnie śpiewny dźwięk, jakby ktoś zabawiał się dmuchaniem w pustą, szklaną butelkę. Zobaczyłam, że niebo jest tak lodowate, jak zimne może być złoto, błękit i róż. Wichura, która przyszła po chwili, nie gięła gałęzi i nie gniotła drzew, ale szarpała i rwała je w górę, a las trzeszczał, ryczał i wył. Niebem płynęła rtęć, a rzeką rdza.

 

Coś spadło mi na głowę, pomyślałam, że grad, ale to mirabelki, żółte i czerwone, obsypały mnie ot tak, w środku leśnego gąszczu. Jadłam je, a potem jeszcze ulęgałki i kwaśne jabłka, które spadały obok, na ściółkę i trawę.

 

Nie jestem tą dziewczyną. Nie dla mnie posadził ten sad, który już zdziczał i prawie zamarł, i nie dla mnie zbudował willę, której fundamenty kruszeją w mchu. Są tu jeszcze ślady lipowej alei, którą być może miała chodzić nad rzekę i kasztanowy krąg, w którym siedziałam, jadłam jej śliwki i plułam pestkami, a gdzie być może miała pijać kawę.

 

Tyle, że dziewczyny są śmiertelne i nie dożywają moich lat.

 

fanaberka : :
wrz 02 2006 nie do wiary :-)
Komentarze: 3

Powietrze wydawało się całkowicie nieruchome, a jednak nadpływały. Połyskiwały w słońcu jak szereg niewiarygodnie wydłużonych, lekko drżących koników morskich, albo flotylla obcych z książek Lema. Wolno, majestatycznie spływały znad dachu domu, nad trawnikiem lekko zniżały lot, potem się wznosiły i znikały za zasłoną z winogron.

 

Myślałam, ze babie lato - to latająca pajęczyna, jaką czasem widywałam nad łąką, nie wiedziałam, że to tak.

:-)

 

fanaberka : :
wrz 01 2006 z rzeki
Komentarze: 15

a kiedy przesypiamy dzień
w gęsim puchu, z wczorajszym porankiem 
rumieniącym się w fałdach powiek,

nielotne anioły z marzeń
podejmują taniec. ich dłonie
dzwonią lekko, wesoło klaszczą,
tupią w barokowych wieżach,
wdeptują w ziemię wzgórze.

tymczasem skwar za oknem narasta i rosa
przestaje skraplać się z niczego.
dach cichnie - kawki sączą z gontu
resztkę wilgoci, a ich pióra
już nie wydają się atramentowe.
młode mewy na wysypiskach
krzyczą o morzu.

obudźmy się w porę, w śpiewie ogrodu,
z rannych pni, gniazd nabrzmiałych owoców,
z listkiem mięty w ustach.

innym razem się nie zdarzy.
nocą wrócę do rzeki.

fanaberka : :