| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
Aura i altana sprawiły mi niespodziankę, jaką miłą :-)
Winogrona po przymrozkach dojrzały gwałtownie, są słodkie, pachnące, pyszne.
Skaczę radośnie po drabinie, od wczoraj zerwałam i oskubałam kilka wiader. Robal przyniósł słój, a potem z zapałem ugotował zupę ogórkową, taką tradycyjną, na żeberkach, żadnych marnych korniszonów, wyłącznie dorodne, swojskie kwaszeniaki. Fotki brak.
:-))))))
Wczoraj – kolejne słoneczne, ciepłe popołudnie.
Zwabiły mnie dźwięki: coś jakby uderzanie żelazną sztabą o sztabę, znane, ale nie mogłam ich zidentyfikować... Usłyszałam je z bliska, a za chwilę zobaczyłam na porośniętej trawą drodze nad rzekę: mocno wybarwiony, nerwowy bażant wyraźnie złościł się na swoje kury. Pewnie jedna nie znosi, druga lata na boki, trzecia nie pieje, czwarta ciągle siada na wyższej niż on gałęzi...
Z żalem zawróciłam, bo słońce szło już spać do dziupli starej wierzby, wyganiając stamtąd Rokitę Kusiciela... A kysz, siło nieczysta, a kysz!
:-)))))))))))
Natalka przyszła do szkoły z powiększonymi węzłami, chyba wszystkimi powyżej pasa, “to pewnie świnka”- przestraszyła się mama. Dziś dostała pierwszą chemię.
Dziś siedem lekcji, w tym jedna za darmochę. Napisałam kiedyś program i podręcznik, teraz każą mi to prowadzić, cztery godziny lekcyjne w tygodniu, płacąc jak za dwie kółkowe. Mogę sobie łączyć klasy, jeśli chcę... Dobre sobie! Zajęcia warsztatowe z pięćdziesięcioosobowymi grupami! Potem niespodziewana Rada Pedagogiczna – sąd nad panią polonistką, na którą poskarżyła się babcia, bo Michałek dostał z wiersza pięć z minusem, a nie sześć. Niepełnosprawne dziecko z porażeniem, pozbawione prawa do najmniejszej porażki...
Księżyc w pełni i szerokiej, świetlistej otoczce, ciepło, ale R. wykończony, odmówił spaceru. Zaniosłyśmy Iwci pomidory od pana Stasia, takie smaczne, słodkie, jakie rosły w moich szklarniach w tych niedawnych, złych czasach, kiedy praca była sposobem ucieczki przed... już nie pamiętam. Paskuda SAMA weszła, i zeszła po schodach, potem chciałam się z nią powłóczyć wzdłuż grzbietów wydm, ale zjeżyła się i postawiła uszy, węsząc coś, lub kogoś. Za to w lasku, obok spalonej kapliczki, przeleciała mi nad głową duża sowa, bezszelestnie poruszając ogromnymi skrzydłami...przeraziła mnie, choć wiedziałam, że gdzieś tam jest, już wcześniej widziałam wypluwki: kosteczki i sierść myszy zbite w twarde, suche placuszki.
Zakwitły młode bratki – wkrótce zima.
Poszłam spać z kurami i obudziłam się sama w pustym łóżku. R. zasnął na telewizji! Już ja go rano zapytam, jaki to kanał tak go ukołysał! :-)))
Jaka ciepła, cicha, wilgotna noc. Rozświetlone niebo nad miastem, gdzie przed chwilą kaas pisała o deszczu, Unii i rosole z tłustej, wiejskiej kury :-) Krążę między kompem a altaną, zrywam kiście winogron, myję pod pompą przed domem i skubię ostrożnie, żeby nie zachlapać klawiatury.
Prawdziwy parter, otwarte drzwi, żadnych schodów, między moim małym, zielonym światem, a ogromnym, barwnym światem netu, zaledwie kilka kroków po miękkim dywanie...
R. i Apollo od rana na strychu, Iwcia gdzieś przepadła, pozostał mi aparat i łazęga Paskuda.
Nie zrobiłam ładnych fotek. Niby słonecznie, jesiennie, ale niskie słońce nie przenika gąszczu nad rzeką.
Las półnagi, cały żółto-rdzawy, jedynie zwalone, oddzielone od korzeni drzewa uparcie utrzymują zieleń, mocną, soczystą, nie na miejscu w ich stanie i o tej porze roku... to już ostatni raz, trudno jest się rozstać z zielenią.
Jest w moim wieku i chyba nie używa kremu. Mówi, że jest złą matką...
Wynajmuje mieszkanie w mieście za rzeką i codziennie, wraz z Naparzaczem, przemierza pieszo kilkukilometrową drogę, przez stary mostek po kolejce wąskotorowej. Mogliby jeździć autobusem, ale te pieniądze przeznaczają na tańce syna.
- Ostatnio występował w Teatrze na Woli – uśmiech.
Uciekła od męża z piętnastolatkiem i dziewięciotygodniowym dzieckiem.
- Naprawdę musiałam, w ruch chodziła siekiera – zwiniętą dłonią dotyka piersi.
- A mój starszy, pamięta pani, wszyscy go w szkole pamiętają, jest w zakonie – znów uśmiech.
- Przeszedł tam odwyk i po dwóch latach przyjechał do domu. Na stole leżała książka, coś z romansem w tytule, wściekł się, że jaka ze mnie matka, że zamiast wychowywać młodszego truję go jakimiś lekarstwami, a sama... łzy.
- A ja przez te dziesięć lat nigdy, ani razu, nie poszłam, jak inne, za jakimś chłopem. Ani razu! Wierzy mi pani?? – szeroko otwarte oczy i znów zwinięta dłoń na piersi.
- Pani płacze? - nachylona twarz i jej dłoń na moim ramieniu.
Od jutra Naparzacz wróci do swoich leków.
Eh ta moja klasa, to jeszcze straszne dzieciaki, zmartwili się, że przyszłam ich pilnować, myśleli, że chcę się z nimi bawić na tej dyskotece. :-)))
Mama Obciachowego Kujona wysmarowała mu włosy żelem z brokatem - kpiny, docinki, szloch, czarna rozpacz... w łazience zimna woda, jakieś podejrzane mydło, cholerstwo za nic nie dawało się zmyć, część się wykruszyła i posrebrzyła bluzę. Pół godziny wojowania, dwie rolki ręcznika, uffffff.
Nie te czasy, kiedy chłopcy podpierali ściany, fajnie rapują, od czterech lat udostępniam swoją salę na przerwach. Nie zgadzam się na Leroya i Yaro, bo strasznie klną, a w to, co po angielsku nie wnikam. Niektórym naprawdę bardzo dobrze wychodzą ekwilibrystyczne brake dance'owe figury. A najlepsza jest taka chuda dziewczyna z szóstej klasy, kiedyś sobie postanowiła, że pokona chłopaków i jest nie do pobicia.
Rapować umiem, ekwilibrystyki unikam.
Jeszcze do banku (pół godziny przez krzaki) i laba.
Do pracy wychodzę za 40 minut, mam za sobą kąpiel i śniadanie, zalogowałam się bezmyślnie, więc coś tu stukam też bezmyślnie, cholera, jak leci ten czas...
Lubię podmokłe łąki trzęślicowe, wkleję tu fotkę ich bohaterki, ma fajną nazwę: TRZĘŚLICA
cudowna beztroska
przebiegła przez łąkę
niepewnie
żeby choć była młoda
piękna rozebrana
ze świadomości ostów
żądeł pszczół w przytuliach
bosych stopach
ale gdzie – z twarzą w niebo
za latawcem pod słońcem
rysując białe kreski
piekącej skórze
i cóż tam można dostrzec
że wiatr silny w porywach
horyzont niebo ziemia
kilka piór poplamionych
wosk atrament nieważne
a cudów i tak nie ma
To jedyne miejsce, gdzie jeszcze spotykam tych wszystkich bliskich ludzi, gdzie mogę pozwolić sobie na beztroskie żarty przy stole i chwilę wzruszenia przy uchu Joli: “pozdrów Brata...”
W prezencie kwiatki, czekoladki i dwuletnie winko z białych winogron, życzenia, pocałunki... Poczułam wątłość jej pleców i ramion, w porywie jeszcze raz ją przygarnęłam: “moja najukochańsza Ciociu...”
A gdy kilka godzin później R. mnie przygarnął w różowej pościeli, która w świetle odległej latarni i tak staje się szara, pomyślałam, że w jego przepastnych ramionach moje ciało musi wydawać się wątłe, mało kobiece, że może z tego powodu czułość króluje nad namiętnością... Więc mu powiedziałam, w wielkiej tajemnicy, że dzisiejszej nocy moje piersi są bujne, a ramiona krągłe... Chyba mi uwierzył.
fanaberka :-)
Osiki po drugiej stronie rzeki tracą całkiem zielone liście. Szczególne drzewa, dla mnie “wybrane”, ich liście drżą nieustannie, niezależnie od pogody i pory dnia.
Kiedyś Babcia powiedziała, że to z lęku o bezpieczeństwo Świętej Rodziny, która pod osiką schroniła się przed rzezią. Pamiętam, że dostrzegłam wówczas kruchość tego drzewa, jego przejrzystość, nieprzydatność w charakterze kryjówki, wyobraziłam sobie krzykliwą pogoń, a potem Ich, jak się tulą cicho do pnia i osiołka, i sama się wtuliłam w babciną spódnicę...
Nie bój się, z nimi jest Bóg – powiedziała Babcia i tuliła mnie w ramionach, aż ja sama przestałam płakać i drżeć.
Bóg (jeśli to On) jest z cichymi... to moja prawda stara jak mój świat, tak zwyczajna, że nie ma o czym gadać... nie chce mi się dyskutować o tym, czy jesienią liście lecą z drzew...
Fala mrozu zahaczyła o altanę: Zmarznięte liście skurczyły się i zwinęły, odsłaniając fioletowe, kiście, bujne, okazałe, nadęte i “na pokaz”, ale wyjątkowo cierpkie, bez cukru i zapachu, nie nadające się na wino. Nie będzie zawrotów głowy, nie szkodzi, chyba i tak już się uodporniłam.
Skręcony Mucha wbił sobie długopis w podniebienie, był krwotok i szpital i krótka, dobra wiadomośc: “już mnie nie boli, a wie pani, że ja strasznie nie lubię krowy?”
Już wiem.
Dobrze mi robią poranki bardzo poranne, małżeńskie i rodzinne – stary koń Apollo uśmiechnął się do naszych uśmiechów i przyszedł się pobyczyć do naszego łóżka :-)))))
Spotkanie... uśmiechałam się do kropel błota na szybie autobusu ...
Potem używałam karty: Iwcia ma nową kurtkę i nową książkę z jakimiś flakami na obrazkach. Przy stoisku z Gustavem Klimtem (jesteś tam, fg?:-) dostrzegłam cień za ramieniem i pustkę w miejscu torebki, sięgnęłam ręką, potem drugą, była gdzieś w połowie pleców... mężczyzna w czarnej kurtce rozpłynął się wśród półek, cudem uniknęłam kradzieży, kiedyś musi być ten pierwszy raz :-)
Potem perfumy: Iwci podobały się wyłącznie męskie zapachy, ja się prysnęłam jakąś babską drożyzną, po której, przy kawie, bez żadnego powodu czułam się seksi (nie pudło :-))))
Czytam sobie książkę z monitora, polubiłam monitor, to przez net i blogi :-), ale ciągnie mnie do łóżka, przydało by się coś bardziej namacalnego.
Gdybym nie chciała zobaczyć jej pelargonii nie wyszłabym na balkon...
Wóz strażacki migotał światłami, krata była rozgięta, a ze schronu, czy raczej szybu wentylacyjnego wysunęła się ręka... trzy maleńkie kotki wyskoczyły i schowały się w krzewach. Z tłumu gapiących się gimnazjalistów oderwała się dziewczyna, chciała złapać jednego, ale on uciekał, ktoś próbował pomóc, ale chyba został podrapany, kotki czmychały i kryły się wśród roślin. Nigdzie nie widać było matki, ktoś postawił pojemnik z mlekiem.
Wóz odjechał, tłumek się rozszedł, a one pozostały pod mokrymi krzewami. Nie dzikie i nie oswojone, trzy małe, szare kulki, nie pasujące do żadnego ze światów.
Coś jej się śniło, zadzwoniła, więc pojechałam bezpośrednio po pracy, oblepiona ubraniem i nieświeżymi włosami, w Arce trzęsło, a facet przede mną śmierdział przetrawionym alkoholem. Wpatrywała mi się uważnie w oczy, gdy powtarzałam “wszystko w porządku, Mamo, naprawdę!”. Potem żartowałyśmy i jadłyśmy sałatkę, i moją ulubioną pieczeń z kaczki. A potem dwugodzinny powrót – zasnęłam w autobusie.
R. mi nie mówi, czemu nie odwiedza matki. Tu nie chodzi o mieszkanie w Warszawie, które w całości oddała młodszemu synowi... może o przyczyny, dla których to zrobiła... To sprawa uczuć. Najpoważniejsza z wszystkich spraw.
:-)))
Wykończona, a to dopiero wtorek. Trudna, poruszająca rozmowa, a potem niespodziewany atak: bolesny, bo bezpodstawny, bzdurny, nieuzasadniony, poparty wyssanymi z palca zarzutami. Trzeba poruszyć niebo i ziemię, by znaleźć winnego, gdy cudownemu dziecku przytrafia się czwórka zamiast piątki. W nauczaniu początkowym nie ma ocen, potem przychodzi czwarta klasa, stopnie i często szok. Nie znoszę oceniania, ale rodzice żadają dużej ilości stopni, najlepiej bardzo dobrych. Emocje stopniowo cichną, w szóstej klasie robi się normalnie.
Siadłam z kawą do blogów, choć przed kolejną porcją sprawdzianów lepszy byłby ogród. Podręczny podejrzewa, że ustawa o związkach partnerskich straci życie w ideowej sieczkarni. Uważam, że prawna legalizacja związku coś w nim zmienia, trochę na dobre, a trochę na złe. Niewiele mnie obchodzą kwestie ekonomiczne. Mam wątpliwości, co do adopcji. być może z powodu niedostatecznej wiary w trwałość związku dwóch mężczyzn (a Podręczny tego nie neguje), w ich wystarczającą dojrzałość społeczną, gotowość do poświęceń, rezygnacji. I obawiam się o powodzenie tych dzieci w relacjach z rówieśnikami, często agresywnymi, bezlitosnymi. Wiem, oceniam, kierując się intuicją,, stereotypami, własnymi uprzedzeniami, szczątkową, niewystarczającą wiedzą. Niewiele wiem ... a może powinnam.
A teraz skorzystam z wieczornego słońca. :-)
Coraz częściej pracuję przy opuszczonym biurku Iwci – duży blat, dwie lampki, a odległa latarnia za oknem mruga w konarach sosen jak wielka gwiazda. Tyka zegar z korka, który Iwcia dostała na osiemnastkę, szemrze akwarium, w pokoju Apolla miło stuka klawiatura: szybkie kląskanie zwykłych klawiszy i wyraźniejszy “enter”. W kuchni przerywany, szeleszczący strumień wody z kranu, wolne kroki i brzęk naczyń wyjmowanych ze zmywarki. Cicha muzyka i głośniejsze pochrapywanie Paskudy w pokoju telewizyjnym. Nie słychać drzwi lodówki – no tak, Mateła na wyjeździe :-))) I żadnych innych dźwięków – a podobno mieszkam w mieście :-)))
I ciepło i ładnie pachnie, i nic złego się nie zdarzy. Jeszcze siedem sprawdzianów, gorąca kąpiel i kilka miłych chwil wolności, kiedy to można dużo, ale niewiele się chce.
Do jutra :-)
Odprowadziliśmy Iwcię, a potem powłóczyliśmy się godzinkę po lesie nad rzeką. Niepokój wśród ptaków, nie śpiew, raczej dramatyczny krzyk. Jedzenie cierpi, zanim stanie się jedzeniem. Ciepłe krople z nieba i zapach wilgotnego dymu, jakaś parka przytulona przy mini ognisku. Paskuda wywęszyła świeżą norę pod ściętym pniem – niezły cel na krótki spacer z aparatem. Lista ewentualnych “celów”kurczy nam się z roku na rok, coś się porobiło z nielicznymi dawnymi znajomymi, tracą atrakcyjność, a najprawdopodobniej to my dziczejemy.
Dobrze mi się czyta książki na monitorze, bez okularów, szkoda, że nie da się pójść z tym do łóżka.
Tata ma już swój las i grzyby, i wesoły głos w słuchawce. I coś w płucach...
Szemrzą grzejniki i akwarium, i radio cichutko na granicy słyszalności.
Pora zmienić pozycję. Już nic się nie wydarzy, a jutro nowy dzień.
Jesień dla urody wymaga wilgoci, a tej brakuje w brązowiejącym lesie. Rezerwat się zmienia w kosmicznym tempie, powalone drzewa zmieniają bieg rzeki, trudno rozpoznać wydeptane przed rokiem ścieżki. Bobry jeszcze przed zmrokiem zaczynają się kręcić w swoich jamach, zostawiają mocny, charakterystyczny zapach na kopczykach w pobliżu bobrowych ścieżek, a nawet ślady stóp i ogonów na mokrej plaży.
Kilka lat temu zdjęlibyśmy buty i brodzili po lodowatej mieliźnie... dziś nam się nie chciało, niech się bobry moczą.
Śmierdziuchy i szkodniki :-)