Komentarze: 2
plac zabaw pusty
pancerz złotego żuka
w piramidzie z liści
pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
plac zabaw pusty
pancerz złotego żuka
w piramidzie z liści
Nalewam świeżej wody i już po chwili widzę srokę i synogarlicę, jak lądują obok poidełka pod orzechem. Krótkie zawieszenie broni, po dwa szybkie łyki - i wracają do swojej zwykłej nieufności.
A ja do szkoły. Dyskoteka i przedstawienie. Halloween.
nie doświadczam twoich słów
nie dotykam czego nie wiem
nie czytam wiem
mijam tak nie doczytana
piszą o mnie na oniecie:
eh, smak sławy... eh...
wiatr w klonach
jakiś nosek
pod moją sukienką
;))
- Wstawaj, obywatelko, idziemy - budzi mnie Apollo i już wiem, że R. pojechał głosować do Warszawy.
Wprost z lokalu skręcamy w stronę lasu nad rzeką. Mamy plan, ale pozwalamy życiu mieszać w nim i zmieniać. I tak zamiast biegu przełajowego jest kawka u Iwci, zamiast przeprawy wpław przez ujście - wspinaczka przez nasyp mostu na obwodnicy.
Szadź topi się w słońcu, las pachnie grzybami, ale opieramy się pokusie i nie zabieramy podgrzybków ani kani. Mówię „zobacz", a Apollo nadaje nazwy znaleziskom. Kosmiczne grzyby (srebrne psiaki) zataczają kręgi, łofcy móch (sromotniki) ociekają lepką wydzieliną.
Obok ścieżki nora o średnicy dwudziestu centymetrów i głęboka na kilkadziesiąt, całkiem świeża. Apollo twierdzi, że jest opuszczona, ale ja widzę na dnie coś innego niż korzeń. Wkładam rękę z aparatem do środka, po łokieć. Błysk flesza wywabia mieszkanki, zbyt odrętwiałe żeby mścić się i żadlić.
Apollo martwi się, że to niebezpieczne - gniazdo os obok ścieżki, którą chodzą ludzie. Ale ja myślę, że one budują swoje idealne państwa nie wiedząc o naszym istnieniu. Ich oczy nas nie widzą, a inne zmysły nie rozpoznają w nas jedzenia, drapieżców czy kryjówek. Jesteśmy dla nich czwartym wymiarem, bogami - niedostrzegalnymi i tylko czasem, nieoczekiwanie, objawiającymi swoją obecność butem, dymem, ogniem, pestycydem czy inną apokalipsą.
Dzwonek za dzwonkiem, długo, napastliwie.
- Kurwa! - Szarpię się z kurtką i butami. Biegnę. Spodziewam się sprzedawców ziemniaków czy wolontariuszy, ale to tylko stara Jaworkowa kuli się u furtki. Ma odkrytą głowę i przemoczone włosy, pachnie wieczornym dymem i smażoną rybą.
- Nie mam światła, może pani mąż coś poradzi.
Ale R. jeszcze nie ma, więc mogę tylko obiecać, że przyjdzie, że na pewno i że najszybciej jak można.
Odprowadzam ją, omijając kałuże nie do przejścia. Ciemne miasto, stada wron, chmury, niebo.
Tyle światła, ale to już jesień. Zaczynam myśleć o nieuniknionym, kiedy kulawa, dzika gęś wydostaje się z wody i odchodzi wzdłuż pachnącej mokrym piaskiem plaży.
Owoce dzikiej róży dojrzały i zmiękły. Zrywam kilka garści i robię sobie piknik pod wierzbą, w której kiedyś mieszkał wesołek Rokita. Słońce mnie usypia i zaczynają mi się marzyć jakieś gruszki, czy jabłka. I jeszcze Adam, albo chociaż wąż...
Widuję ich czasem i różowe prezerwatywy, które po sobie zostawiają. Od niedawna nie czuję zawstydzenia. Właściwie nie czuję niczego. Ot cudza miłość pod okiem wierzby o wypalonym pniu.
rzeka i niebo
w obrączkach obłoków
wolne ptaki
Wywołania Wyszukiwany ciąg znaków
---------------- ---------------------- 19 34.01% Fanaberka
- Pani teraz pracuje z moją wnuczką Kasią - woła za mną Nieznajoma Staruszka. Siedzi w fotelu pod rozgrzaną ścianą i wystawia na słońce chudą jak patyk, fioletową nogę.
- Liż, liż paniusię, dobra sunia - mówi czule do psa i jeszcze niżej zsuwa skarpetkę.
I nagle zaczyna opowiadać, że w Rosji piekło się chleb tak jak u nas, na liściach. A potem do nagrzanego pieca wstawiało się mleko w kamionkowym garnku. Musiało być tłuste, najlepiej z dodatkiem masła i śmietany. Następnego dnia rano było jeszcze ciepłe, gęste, lekko brązowe i „takie że aż aż".
rysowała Dzie wuszka :-)
"Wychodząc na powierzchnię trzymaliśmy się za ręce. Ręka to fajna sprawa. Nie angażuje specjalnie osoby, która ją daje, a bardzo uspakaja tę drugą, która ją otrzymuje."
"Po prostu razem" - Gavalda Anna
Dzięki, Kindziorek :-)
Ona i on w kolejce do kasy. Są starsi. Starsi. Bawię się tym słowem. Obracają w palcach fiolki z musującymi witaminami, podnoszą do oczu, jakby chcieli sprawdzić, może pokazać, że widzą siebie. Nagle ona patrzy na niego z uwagą, ściąga brwi i zaczynam się domyślać, że spotkali się niedawno, może dopiero teraz, tutaj, obok półki z żółtym melonem, który błyszczy na dnie prawie pustego koszyka. Widzę, jak idą razem przez rozsuwane drzwi w stronę zalanego deszczem przejścia, pełnego znaków ostrzegawczych. Ulica jest okienna, nie ma się jak ukryć, a jednak w chwili, kiedy ruchoma taśma porywa moje zakupy i niesie w stronę kasy - tracę ich z oczu. Ona się pojawia jeszcze na chwilę. Idzie sama w stronę zakrętu, mocując się z kapturem. Deszcz lepi się do szyb niczym twarze pierwszych lokatorów osiedla za zamkniętymi drzwiami. Wychodzę. Myślę o melonie.
Boli mnie ucho, lekko, da się wytrzymać. Znalazłam termometr, który nam został po chorobie Paskudy. Chyba za dokładnie umyłam go pod kranem, bo piszczy, ale nie wyświetla i już się nie dowiem, czy to gorączka tak mnie zwaliła z nóg, czy jesień.
Byłam w altanie i patrzyłam na czarne winogrona. Mały satelita sunął po orbicie i mrugał jasno i zwyczajnie, jak gwiazda. Pies sąsiada bębnił łańcuchem w drewnianą podłogę wybiegu. Powietrze pachniało dymem i zimną mgłą.
- Ziąb - mawiał Dziadek, rzucał czapkę na szafkę i roześmiany siadał na zamietce.
W ciemnych oknach czaiły się postacie ze snów. Jeszcze nie wiedziałam, że mam przed sobą przyszłość i przeszłość. Jedno życie.