Fanaberka bloguje

Miło tak posiedzieć i poblogować z Iwcią, jak za starych dobrych czasów, kiedy nie miała jeszcze netiostrady :-)

W szkole koniec semestru, trudny czas oceniania.

Na Radzie zadyma o stopnie z zachowania. Przyglądałam się tej zadymie i myślałam o tym, jak trudno jest czasem zmienić poglądy, zapatrywania, zwłaszcza pod wpływem innych ludzi. Jak łatwo przekroczyć granicę, za którą już nie liczy się rozwój, czy wiedza, czy nawet dobro ucznia, ale udowodnienie własnej racji, a przynajmniej pozostanie przy niej do końca. I gdzie nie chodzi o prawdę, o odkrycie jak było, tylko o to, kto silniejszy, popularniejszy.

W środku stres i szarość, a za progiem mocne, ciepłe, niskie słońce. Bezpośrednio po szkole poszłyśmy z Baśką nad rzekę. Pokazałam jej ślady bobrów: zwalone drzewa, bobrowe ścieżki, kopczyki zapachowe, hodowle młodych pędów, tamy, żeremia, okorowane gałązki, ślady stóp i ogonów, wejścia do starych nor. Baśka, od dziecka mieszkająca nad rzeką, dzisiaj odkryła bobry i była tym odkryciem oszołomiona, śmiała się i cieszyła, że naprawdę są, żyją tuż pod naszymi stopami, pewnie nas słyszą i lekceważą, i czekają cierpliwie, aż się wreszcie zwiniemy, żeby spokojnie rozpocząć swoje nocne, pracowite, bobrowe życie.

Kolega, z którym się lubimy, wsunął się cicho do klasy: czy mam swój dziennik, bo dostał ochrzan za stopnie ołówkiem, co się stało dyrektorowi, czyżby początek działań w kierunku ochrony stołka przed młodymi gniewnymi, i dlaczego ci ludzie chcą być dyrektorami, to takie absurdalne...

A ja na to, że przecież WŁADZA, obok SEKSU, zaliczana jest do Triady Największych Rozkoszy Tego Świata :-)

A on na to, na razie w tajemnicy, że jeśli mowa o seksie, to prawdopodobnie na stare lata po raz czwarty zostanie ojcem :-)

płomyki kropelki iskierki...

A ta trzecia rozkosz? Cholerna skleroza! Jeszcze przez całą długość korytarza ze śmiechem, bezradnie rozkładaliśmy ręce.

A gdy po chwili spojrzałam przez okno, on zwinął dłonie w tubę i krzyknął: “wiem, PIENIĄDZE!!!” Wsiadł na rower i odjechał w kierunku miasta za rzeką.

Dyrektor Ośrodka Wychowawczego zadzwonił do szkoły, żeby mnie zaprosić na spektakl, przygotowany przez moich byłych uczniów, a swoich podopiecznych, obecnie “starych koni”. Nie pamiętał nazwiska, opisywał dyrektorowi, o którą nauczycielkę mu chodzi :-)))). Po lekcjach zgarnęłam część klasy i poszliśmy.

To była próba generalna przed jakimś konkursem – poraził mnie wkład pracy: ogromna, sprawnie zmieniana dekoracja, kostiumy, profesjonalna muzyka i świetnie śpiewający chłopak, a moi byli, niesforni uczniowie jakby odmienieni, poważni i przejęci, trochę stremowani.

Na scenie niemal godzinny, wymowny, chwilami poruszający spektakl: wśród zwykłych, sympatycznych, miłych, zabieganych, zajętych swoimi sprawami młodych ludzi - Święta Rodzina poszukująca noclegu, cicha, wycofana, niemodna, jakby z innego świata...

Zrobiłam tylko jedno bardzo złe zdjęcie, na samym początku, potem nie chciałam przeszkadzać.

Wczoraj Iwcia mnie zaskoczyła: czekała na mnie na stacji metra i razem poszłyśmy na spotkanie Czarnej Oliwki.

Jedzenie wyglądało smakowicie, waleczna Iwcia postanowiła zaatakować każdą najostrzejszą papryczkę, każdy skrawek smażonego kalmara i już gotowa była demonstrować niezwykłą pojemność żołądka i swoje imponujące bicepsy, ale... wtedy pojawił się Szyman...

Niespokojna noc, wietrzna, akustyczna. Wśród zwykłych trzasków i skrzypienia, nieznane mi odgłosy pękania... bardziej niż kiedykolwiek obawiałam się o nasz stary dom.

Dzień ciepły i słoneczny, trawa soczyście zielona. Przyniosłam z ogrodu duży pęk zielonej pietruszki :-). Leniwe popołudnie z Iwcią. Wyjechali spóźnieni imieninowi goście, pozostawiając cenny prezent dla R: mikrofalówkę.

Cichy, bezwietrzny wieczór. Bez entuzjazmu piszę scenariusz lekcji - jutro znowu hospitacja (to już jakieś jajca). Wesołe głosy trzech moich mężczyzn snujących się po domu i majstrujących mi w kompie. A we mnie echo spontanicznej, porannej rozmowy z R o piciu: zaprzeczenia, iluzje, szukanie winnych, poczucie pełnej kontroli. Wróciliśmy do punktu wyjścia... tego się nie oddaje bez walki, broni się do końca... jakiegoś...

A blogowa Holly goly wygrała konkurs Wysokich Obcasów i zobaczy Indie :-) M. Szczygieł wpisał jej tasiemcowego, pochlebnego komenta :-). Marnujesz nam się, Harley.

W poczekalni u dentysty oglądałam telewizję.
-Tylko młode jest ładne – powiedział stary, brzydki fotograf i pokazał portrety.
A na gg wiadomość z modlitwą św. Tomasza z Akwinu o piękne starzenie się. Dziękuję :-)

Nowy Rok, pierwszy jego tydzień i czas postanowień mija niepostrzeżenie.

Postanawiam:
Patrzeć w przyszłość, choćby najbliższą.
Wysłuchiwać, nim osądzę.
Umieć zmieniać zdanie.
Cieszyć się z nowych spotkań.
Zachwycać się.
Kochać.

A jutro urodziny Iwci... 26 lat temu, zima stulecia... Nie było nam łatwo, Iwonko, ale to nic. Cieszę się, że jesteś :-). A jutro dostaniesz od nas elektryczną szczoteczkę do zębów, wymarzony prezent urodzinowy, prawda?

Dorobiliśmy się własnej ścieżki przez las, trochę kręta, a jej koniec zasłonięty chaszczami :-) Choć nie pamiętam, żebym spotkała w tym miejscu żywego ducha, choć raczej nie patrzę pod nogi i nie liczę kroków, dzisiaj znalazłam przemoczone 10 złotych :-)

Pomyślałam o małym zaskrońcu, wypuszczonym tam latem, w towarzystwie niegrzecznych dzieci, które go złapały do słoja i przyniosły do szkoły, Mam nadzieję, że gdzieś tam jest, wyrośnięty i senny czeka na wiosnę i następną przygodę :-)

W odpowiedzi na prośbę, żeby na okienkach pracować za Aleksa, który – jako prawosławny – dopiero zaczyna święta, powiedziałam “Dobra” i sobie poszłam w swoją stronę. A dzisiaj, po realizacji zastępstw dowiedziałam się, że przez takich pseudoszlachetnych pseudokatolików jak ja, tacy cwani, podwójnie świętujący Ukraińcy jak Aleks nigdy nie zrozumieją, że każdy POWINIEN pracować w swoim kraju. Bo tak.

Napaliłam w piecu, pogagałam z iwcią, zjadłam fasolkę po bretońsku, którą wczoraj ugotował R., bo ja nadłamałam jedynkę i całe popołudnie latałam za dentystą. Chyba włożę coś nieprzemakalnego i przejdę się po lesie, rozprostuję plecy, podniosę głowę, popatrzę w niebo...

Początek kolejnej “drugiej szansy”.

Dziesięć dni razem od rana do nocy i tylko jedna sprzeczka o słomę w przedpokoju.

Nie chciało mi się rano wysupłać do pracy z długich i zasupłanych członków R.
- Czy wydaję ci się ładna? ... może pociągająca... dobra?... a może mądra?
- Nie wiem jaka... TY to TY.

Nie wiem, jak w naszym nie poskładanym, drążonym przez chorobę małżeństwie mogło do tego dojść, kiedy rozwinął się między nami ten rodzaj intymnej bliskości, przyjemności z dotyku, z czucia własnego ciała, z nieznanej wcześniej spokojnej seksualności, innej, ale nie gorszej, moim zdaniem lepszej, intensywniejszej, głębszej. To był proces i trwał wiele lat, pewnie nadal trwa, pewnie kiedyś się skończy... jeszcze nie tym razem, czary-mary...

Nie mieliśmy pomysłu na prezent dla Zośki, więc dostała 10 kostek mrożonego mięsa dla jej ukochanych psów. Zostaliśmy poczęstowani zupą z brukselką. :-))))

Zośka wynajmuje dom w mieście za rzeką, jej chata za lasem nadal w budowie. Zaliczyła świąteczne spotkanie z mężem, dorosłymi synami i psami, i liczy dni do powrotu do Brukseli. W wielonarodowym mieście perfekcyjnego krajobrazu, ukrzyżowanych drzew i zamkniętych w sobie ludzi, zasmakowała w wolności od nużących obowiązków, nieustannego “zawracania gitary”, seksu. Nadal maluje, ale inaczej, w zimnej tonacji, bez dawnej soczystości, dziwne , dołujące połączenie młodości i znużenia... a może to tylko zakłócenie odbioru, trzyletnie wino z mojej piwnicy ma swoją moc.

I może za sprawą tego wina, zarezerwowanego wyłącznie dla nas, kobiet, długi, nocny, powrotny spacer za rękę z R. przez zagajnik, łąkę, most i las był radosny, lekki, przyjemny...

I już nic złego się nie zdarzy, czary-mary.

Dobranoc.

Trzymam się prosto, jakbym kij połknęła, nie mogę wyluzować, ani się normalnie przygarbić, coś mnie naparza między mostkiem a łopatkami.

Wojtek wrócił z Syberii chudy, wycieńczony (co za odludzie i kto by się spodziewał takiego deszczu, i błota) ale podekscytowany: obejrzał wymarzone dropie, a przy okazji wiele innych gatunków, o których piszą, że wyginęły, a one wciąż tam są!!!

Pierwszego w życiu ptaka (a była to czapla) zauważył podobno pod koniec liceum, za sprawą kolegi, który dostał aparat i postanowił ją sfotografować. Zaczęły się wypady o świcie, budowa kryjówek, wyczekiwanie, radość z sukcesu, napięcie i wysiłek, żeby zdążyć do szkoły...

A ja słyszałam śpiewającą sikorkę ( a raczej sikorka:-), takie trele morele działają samiczce na mózg, który wpływa na przysadkę, ta pobudza jajnik, owulacja...cóż, pierwsze lęgi w lutym :-))))

Ładne zdjęcie mi wyszło: nad czarną, przygniecioną chmurami ziemią – jasne czyste niebo. Coś tam leci po prawej stronie. Tylko nie chcę słyszeć, że samolot, bo wyraźnie widzę renifera, białą brodę, wielki brzuch i przepastny worek :-))))

Zrobiłam fotkę skalara w zapyziałym akwarium Apolla i wysłałam mu za ścianę mailem zatytułowanym “Wieści z szamba”.

-Co to za przesyłka? Relacjonujesz Zjazd?

Przedświąteczna sobota, okna, firanki, ściereczka z mikrobibrią, drabina, ja dwa szczeble nad ziemią, mocne dłonie R. na mojej talii, jego włosy długie, jasne, lśniące, ładnie pachnące szamponem.

Święta za pasem... może ze mną, może z nią...

Poruszyłeś tam, andy, ważną kwestię. Kobiety godzą się na niewłaściwe traktowanie, milczą, podporządkowują się we własnym interesie. Bo zdają sobie sprawę, że w konfrontacji z męską siłą nie mają żadnych szans.

Ta męska siła, to nie tylko mięśnie, stronniczość sądów, zy innych organów. Słabość kobiet pojawia się i rozwija od wczesnego dzieciństwa, a jej źródła tkwią w wartościach wpajanych dziewczynce w trakcie katolickiego wychowania. Postępowanie wbrew tym wartościom jest trudne i bolesne. Decyzja np. o odejściu od pijącego męża despoty często pociąga za sobą cierpienie wywołane drastycznym spadkiem poczucia własnej wartości, wejściem w rolę grzesznicy wyklętej przez kościół, odsuniętej od sakramentów. Ten ciężar może uniemożliwić założenie nowej rodziny, odbudowanie życia osobistego, skazać na samotność.

Cóż mogę dodać do tego, co wczoraj na blogu napisała moja córka... że za radą doktor Iwci siedzę w łóżku, piję wodę i myślę o antybiotyku. Ciepły pokój, przybrudzona firanka, szare, spokojne niebo, mokry las. Jakaś książka mnie mami obietnicą czegoś, czego nie ma w świecie dużych dzieci: uznania, docenienia, bezpieczeństwa, miłości bez względu na, trzeźwości po grób...

Do ogromnej brzozy za oknem przykleił się czarny ptak. Sfotografowałam go. Za wytrwałość.

Ps. dla wtajemniczonych Bożena Pielat