Fanaberka bloguje

Przyleciały żurawie!! Widziałam dwa w okolicach Mieni, z bliska wydawały się olbrzymie, szukały czegoś (pewnie pożywienia) pośrodku zaoranego, zalanego krzepnącą wodą pola. Zmarzną im kupry!!!!

Powiedziałam: “żurawie” i wszyscy pasażerowie przedziału rzucili się do okna, zrobiło się wesoło i miło, a grubas, który zajmował prawie całe siedzenie – najwyraźniej zły, że się dosiadłam i popsułam mu komfort jazdy – nareszcie się uśmiechnął i posunął.

Apollo mnie wykończył, od kilku godzin pomagam mu ze zdjęciami i Corelem.

Pan od netu obiecuje, ze za dzień lub dwa moja strona z obrazkami odzyska połączenie ze światem.

Spać, spać, spać!

To nieprawda, że ta lektura po mnie spłynęła. Wstrząsnęła mną.

Wczoraj grzmiało i błyskało a potoki wody, źle wchłaniane przez zamarzniętą ziemię zalewały dom.

Zaczęłam pogaduszki z moimi mężczyznami o nocnym życiu, uzależnieniach, ciotach i lujach, ale mi tylko zabrali “ Lubiewo”, podstawili pod nos “Pana Tadeusza” : - To czytaj!!!

No to otworzyłam na chybił trafił i zaczęłam czytać na głos:

Pana Tadeusza też mi zabrali.

A tak na serio, to znów ruszam w podróż, a mogą być problemy: mamy tu małą powódź, niektóre ulice nieprzejezdne, koleżanka mieszkająca u stóp Meranu podobno odcięta od świata, zajmowałam się dzisiaj jej klasą, pobili się pod koniec mszy, diabełki wcielone. 

Kilka lat temu w Klepisku (tym na prawo od szosy) pojawili się młodzi sprzedawcy radioodbiorników. Pogadali wpierw z Sołtysem, przesiedzieli pół dnia w sklepie, zajęli całą pierwszą ławkę podczas pierwszopiątkowego nabożeństwa, a potem całą wiarą, od chałupy do chałupy, kilkakrotnie obeszli wieś. Ich towar nie różnił się niczym szczególnym od brzęczyków oferowanych na ruskim bazarze, a jego znacznie wyższa cena wynikała z drobnego, ale istotnego udoskonalenia. Otóż jedno z pokręteł przyklejone zostało w takiej pozycji, aby odbiornik – niezależnie od obecności w domu niesfornych psów, kotów, czy dzieci – nie stracił zdolności odbierania jedynej słusznej fali: Radia Maryja.

Ciemna ludność, przywykła do telewizji, początkowo stawiała opór, ale nagle porobiło się jakoś tak, że wstyd było nie dokonać zakupu, aby nie być postrzeganym jako czarna owieczka i bezbożnik z piekła rodem. Wraz z pobożnym przekazem przyszło oświecenie. Cała wieś dostrzegła nagle marność ówczesnego proboszcza, straciła wiarę w konieczność konserwacji zabytkowego kościoła i cmentarza, prawie nikt już nie dawał na mszę w miejscowym kościele, ani tradycyjnej składki remontowej. Szeroki strumień datków popłynął na konto coraz mocniej miłowanej Radiostacji, odwzajemniającej się żarliwą modlitwą i jedynie słuszną prawdą objawioną. A jak tylko co zabrzęczało w starych, chudych skarpetach, opasły autokar sunął w stronę Torunia, by zobaczyć, ucałować pierścień i dłoń, wzruszyć, wzmocnić i umocnić. I co krok skarbonka, można było zaoszczędzić na opłacie pocztowej.

W chałupach Klepiska Radio wciąż gra. Piszę w czasie przeszłym, bo moi zmanipulowani Krewni już odeszli jedyną słuszną, sowicie opłaconą, zagwarantowaną przez Ojca drogą do nieba.

A niedocent profesor doktor medycyny Trojan gwarantował życie. Szesnaście tysięcy od łebka. (Handlarz nadziei. Biznes na raku)

Miał zdaje się mniej szczęścia do dziennikarzy.

Zamiast lekcji rekolekcje. Nie jest źle, zajęcia w kościele podlegają ewolucji, nabierają atrakcyjności: są śpiewy i tańce, scenki, modlitwy tyle, żeby się nie przemęczyć. Rozpoczęliśmy budowę niebolotu, fajny pomysł, zastanawiam się tylko, czego się dzisiaj nauczyłam... acha, przyszliśmy za wcześnie i siostra przypomniała nam historię, z której wynikało, że krzyż, który dźwigamy może posłużyć jako most nad przepaścią. Praca domowa – dowiedzieć się, jak jest po angielsku śrubokręt.

Tylko szkoda, że aż tak zimno, kościół nie ogrzewany, buty przemoczone, po wyjściu trzęśliśmy się wszyscy jak trzęślice. Jutro ponownie dwie godziny w kościele, a w piątej  msza.

Próbuję trochę poblogować, ale z tym Internetem nie da rady.

Może ryba w cieście naleśnikowym?

Nie chciało mi się zabierać za Lubiewo, dopóki w DF nie przeczytałam wywiadu z autorem. Chyba się bałam, że mnie przygniecie, w słowach “stare cioty” dopatrując się – w najlepszym wypadku – dezaprobaty, chęci wyśmiania, może ironii, cynizmu.. Tymczasem z przyjemnością czytam barwną literaturę, gdzie raczej dystans, obserwacja “łaskawym okiem”, chęć uznania, zabawa zachowaniami, które kiedyś, na początku, powstały “na serio”, z czasem, w naturalny sposób, jakby z wiekiem, stały się zabawne (nie śmieszne). Świat ciot chce się bawić, jest nastawiony pozytywnie, aprobujący, używa różowych okularów. Forma chyba przerasta treść, nie brakuje tu ekstrawagancji, przekraczania granic, sztuczności, manieryzmów, teatralnych sposobów zachowania się, przerysowania cech płci (nie biologicznej – gender).

Zdziwiła mnie wzajemna seksualna niechęć ciot, ograniczenie ich zainteresowań wyłącznie do heteryków. Może gender i orientacja seksualna są nabywane jako jedno, może identyfikując się z jedną płcią, automatycznie, heteroseksualnie ukierunkowujemy się na płeć przeciwną. Sporo pytań, czyli tak jak lubię :-)

No dobra ta książka. Jakoś mnie ten brud nie okleja. Jestem dopiero na stronie 113, ciąg dalszy nastąpi jutro (jeśli wytrzymam). Okulary kurcze.

Wysiadłam na Centralnym o siódmej z minutami (rano). Pociąg - oklejony topniejącym śniegiem - wyglądał jakby wrócił z Magnitogorska. Potem autobus, zawiana droga do domu. Szybko, z marszu ukręciłam dwa torty (jednego już nie ma, drugi zabieram jutro do pracy). Goście nieliczni, tylko ci, którzy przed laty przełknęli fanaberię, że w naszym domu się imprezuje bez wódy i fajek. Niezawodny Wujek i kochana, dobra, krucha, starzejąca się Ciocia. Nie rozumie o co chodzi sąsiadom, jest oburzona i jest jej przykro... chyba nikt jej nie powiedział o nazwiskach na liście.

Odpoczywam. W kuchni zmywarka, w wannie Robal, w łóżku Leonardo, okulary chyba z dwieście kilometrów na wschód od Warszawy. Ufffff.

Jutro ciężki dzień.

Przydał mi się wczoraj zdrowy organizm, wytrenowany przez dnie i noce biegania po krzakach, wypoczęty przez lata abstynencji, kiedy to mi się zdawało, że jestem w stanie być trzeźwa za dwoje.

Śliwki chrupiące i soczyste, mocne, niebo w gębie. Niezła rozgrzewka po kilkugodzinnym marszu przez rozgnieciony, rozmemłany śnieg i podróży niedogrzanym, przeładowanym pociągiem. Na zakąskę jeden śledź. I jakieś mięso z mikrofali wielkości kciuka. Surówka z papryki, cykorii, ogórka i czegoś czarnego, smacznego.

Spotkanie po 25 latach i zakrapiane pogaduchy prawie do rana. Nie o małżonkach, dzieciach, pracy, ale o szkole, maturze, studiach, zagrożeniach pierwszego roku, bólach awansu społecznego, nostalgii za życiem z dala od szosy.

A dziś? Wspomnienie mile spędzonego czasu, wesołej zabawy, sympatii i życzliwości podkręconej alkoholem, załatwionego „interesu”.

Teraz się napiję wody i wrócę do łóżka, niech mi te śliwki trochę wymiękną, zanim na nowo ruszę do boju. Dają film o norweskich fiordach, pewnie stąd te zawroty głowy ;-)

Odludek jestem i tyle.

Chciałam napisać że biało, wiało, zasypało, ale hauser już, “kurde”, machnął.

Spotykamy cichego człowieka, skrzywdzonego przez los, zaniedbywanego przez najbliższych. Sprawia wrażenie samotnego i opuszczonego. To spotkanie budzi naturalne, normalne emocje i uczucia: litości, może współczucia, sympatii, złości na jego opiekunów i na całe to porąbane, niewrażliwe, egoistyczne społeczeństwo. Wchodzimy z nim w kontakt, zaczynamy rozmowę – jest OK. Tylko co dalej? Oooo!. Od tego momentu możemy zacząć się nakręcać, badać go, uczyć, troszczyć o jego samopoczucie… czerpać z jego radości i ożywienia… Czy możemy mieć pewność, że w tym momencie postrzegamy go całościowo, w sensie duchowym i psychologicznym, jako człowieka w określonym wieku, który być może nigdy wcześniej nie wzbudził aż takiego zainteresowania u kogokolwiek? Czy zdajemy sobie sprawę ze wszystkich jego uczuć w momencie, kiedy tak koło niego skaczemy? A jak będzie się czuł, gdy przestaniemy to robić? Obchodzi nas to? Myślimy o tym?

A może rachunek zysków i strat jest na naszą korzyść, może więcej dostajemy, niż dajemy?. Takie spotkanie, to wspaniała okazja, żeby pokazać światu i sobie, że jesteśmy inni, wrażliwsi, lepsi, mądrzejsi. To niezły sposób dowartościowania się: wciśnięcie świata w brudną, czarną ramkę i przeciwstawienie mu naszej czystości i bieli. Można to robić, proszę bardzo, ale nie wplątujmy w to i nie wykorzystujmy osób trzecich.

Czy to do końca odpowiedzialne? Nie „przytula się” lekkomyślnie ludzi w jakimkolwiek wieku, zwłaszcza tych “po przejściach”, odrzuconych, niekochanych, samotnych. Zwykły gest, słowo, mogą być przez nich odczytane “na wyrost”, jako wyraz uczuć, które nie istnieją, jako obietnica, której nie jesteśmy w stanie, nie chcemy i nie zamierzamy dotrzymać.

Kontakty z osobami obcymi, potrzebującymi pomocy wymagają zachowania szczególnej rozwagi, najlepiej popartej doświadczeniem i wiedzą, aby do oswojonego przez lata uczucia samotności nie dołączył dramat osoby porzuconej.

Mało śniegu, ale fajna zima, mroźna.

Wróciłam, koniec sentymentów, do pracy!

Ratunku dobrzy ludzie !!!!

Dochodzi 23.00 a popielatka karmi mnie śledziami i nie wierzy, że nie zgłodniałam po wypiciu flaszki Bordeaux rocznik 1998.

Wczoraj wytrzymałam wymianę dziewięciu!! plomb, dzisiaj sześć!! minut na solarium i nie wiem sama ile jeszcze jestem w stanie znieść.

Atrakcje czekają, lecę.

Siema.

Balkon niedostępny – lęk wysokości rozrasta się z wiekiem, na szczęście dotyczy głównie drabin, dachów i balkonów.. Przed rokiem w górach musiałam uważać, czasem czułam się oszołomiona, ale było świetnie.

Z okna oglądam dachy sąsiednich wieżowców. Kawki już siedzą na jajkach, a zachowania gołębi wskazują, na ich intensywną produkcję.

Miasto zalane szarą mazią. Po dwa razy dziennie odwiedzam zaprzyjaźnioną panią stomatolog. Przekroczyła pięćdziesiątkę i pokonała dwa nowotwory piersi, zachowując rzadką urodę, świetną figurę, szczególny wyraz twarzy, aksamitny głos. Przebywanie z nią to przyjemność, ma talent, klasę i jest piękna.

Poza tym to, co najgorsze, czyli nowe plomby w jedynkach, mam już za sobą, pokonałyśmy też z popielatką buteleczkę malibu, smaczne i działa, polecam.

Oglądam w necie obrazy i kwiatki, tęsknię za domem, dziećmi, zielenią, słońcem, ramionami R, wiosennym zapachem ziemi w ogrodzie, kiełkami tulipanów i jeszcze za czymś, co powoli mija, i już pewnie nigdy nie wróci, a trochę szkoda, bo to był pewnie ostatni raz.

Kilka kruchych domków wśród maleńkich poletek, obszernych polan w świerkowym lesie i malowniczych torfowych jezior.  Znaczące na Mazowszu lęgowisko żurawi. Okryta złą sławą wieś, w której już nie ma mężczyzn, ani dzieci, jedynie kilka starzejących się kobiet.

Wiodąca tam kilkukilometrowa leśna droga równo przysypana śniegiem, żadnych śladów kół, butów, czy nawet psich łap. Liczne, krzyżujące się tropy zajęcy, saren, kuny, szerokie ślady ogromnego łosia, który najwyraźniej kręcił się po poboczu drogi, potem okrążył stos gałęzi po wyciętej gruszce ulęgałce i przepadł w młodniaku. Na oziminie pod poczerniałą szopą tropy dzików, niektóre duże... zawróciłam nie osiągnąwszy celu.

Było nim jezioro, którego przedwojenny właściciel wabił, potem rabował i topił Żydów, uciekających z transportów do Treblinki i szukających ratunku u nielicznych mieszkańców okolicznych lasów. Po wojnie odsiedział swoje i dołączył do rodziny za wielkim morzem, gdzie wolność i dobrobyt, i można żyć długo i szczęśliwie.

Wróciłam po własnych śladach, rozciągniętych w prostej linii, najprostszą, najkrótszą drogą, jaką obierają jedynie dorośli ludzie, zniewolone uprzężą konie i wypełnione wieczornym mlekiem krowy.

To było wczoraj. A dziś miasteczko, internet-cafe  i czarne oczy znajomego pana chirurga. Siostra straszy wieczorną nalewką. Nie strasz, nie strasz :-))))))

Ian Wilmut, twórca owieczki Dolly, otrzymał pozwolenie na klonowanie ludzkich zarodków. To była kwestia czasu i ten czas właśnie nastąpił.

Oficjalnie cel szlachetny: poznanie genezy śmiertelnej choroby.

Pomyślałam o moich doświadczeniach na szczurach, prowadzonych 21 lat temu na potrzeby pracy magisterskiej. Zarażałam je pasożytami, a w określonym czasie układałam po kolei na grzbiecie i pobierałam strzykawką krew z serca, bo tylko ta metoda gwarantowała uzyskanie wystarczającej do dalszych badań ilości surowicy.

Cel pierwotny był szlachetny, pasożyt dziesiątkował stada owiec, był groźny dla ludzi. Jednak szybko stało się oczywiste, ( ku oburzeniu promotora, profesora i kogoś tam jeszcze), że szczury dla owczego nicienia są fatalnym medium, wyniki, które uzyskiwałam były dalekie od oczekiwań i statystycznie nieistotne.

Mimo to kazano mi kontynuować prace, dla osiągnięcia drugiego jawnego celu, jakim była moja praca magisterska. Sądziłam, że chodzi o mnie, że chcą się pozbyć tej głupiej studentki, co na dziennych studiach pozwala sobie na trzecie dziecko. Więc szczury cierpiały, lodówki wypełniały się surowicą, ja twardniałam i ww cel udało mi się osiągnąć kilka dni przed urodzeniem Apolla..

A potem, kiedy moim głównym zmartwieniem był nadmiar mleka w gruczołach, ktoś powtórzył badania, a wyniki, które uzyskał na tych samych szczurach i tej samej surowicy, okazały się zgodne z oczekiwaniami i statystycznie ważne. Były publikacje, habilitacja, kierownicze stanowisko, potem profesura. Ujawnił się trzeci, wcześniej ukryty cel katowania szczurów: czyjaś kariera.

Podstawowym, jawnym celem badań jest uzyskanie korzyści, to mnie cieszy, bo korzystam, ponadto to niezbędne, żeby znaleźli się chętni, by za nie zapłacić. Myślę o ukrytych celach doświadczeń naukowych, może być ich więcej, od zwykłego zaspokojenia ciekawości, poprzez rozkosz sukcesu, sławę, nawet do zaspokojenia manii wielkości, pragnienia zmierzenia się z samym Panem Bogiem.

A szczury, a zarodki, a klony? Najlepiej tam, gdzie Żydzi: DO GAZU.