Fanaberka bloguje

Dziś sześć zwykłych lekcji plus jedna gratis dla kilku gagatków, którzy nie zostali wpuszczeni na spektakl wychowawczy teatru z Krakowa, bo dwa złote przeznaczone na bilet przepuścili w sklepiku szkolnym. Hitem są rurki, z których cukier można wciągać nosem w taki sposób, jak to pokazano na okładce pisma “Narkoman” (zdjęcie faktycznie atrakcyjne). Rekordzista zakupił dwadzieścia rurek, ale po wciągnięciu zawartości dziesięciu wymiękł i resztę zjadł.

Po sprawnym ustaleniu wszystkich faktów i okoliczności – kilka minut na warsztat, temat: dojrzałość i odpowiedzialność. I sonda: “Po czym rozpoznamy człowieka dorosłego?”

Wyniki:
4 odpowiedzi: po odpowiedzialności za żonę i dzieci.
1 odpowiedź: po wymuszaniu swojej woli.
9 odpowiedzi w stylu podobnym jak na zdjęciu (po wzroście, po piciu, po pracy, po rodzinie, po ćpaniu narkotyków, po paleniu).

Fajnie jest być dorosłym.

Spędziłam dzień na łóżku ogrodowym w altanie, w towarzystwie nietkniętego worka z nawozem i nieskalanych ziemią narzędzi ogrodniczych. Usprawiedliwia mnie choroba i odkrycie, że najpiękniejsze wiosenne kwiaty zakwitły nie na starannie uprawionym klombie, lecz na ukrytej w kącie pryzmie kompostowej, wśród tysięcy dżdżownic, pod stertą zgrzybiałych gałęzi porzeczki.

Robal mnie leczył z mieszanki grypy i fanaberii stosując tradycyjne lekarstwo (rosół) i tradycyjną miksturę grzechu i obowiązku (.... ;-)

Przeczytaliśmy rano w Wysokich Obcasach, że w swoich fantazjach seksualnych przeciętna Polka spaceruje z Wildsteinem za rękę, w świetle księżyca, po rozgwieżdżonej plaży, natomiast przeciętny Polak topi się w biuście i udach dziewczyny z warzywniaka i gotów jest swoje fantazje wprowadzać w czyn. Robal zeznał pod przysięgą, że – podobnie jak ja – jest ponadprzeciętny. Hmmmm...

Deszcze omijają naszą część świata, więc grzałam twarz w słońcu wśród odgłosów gwałtownej, długotrwałej, szalejącej za plecami burzy, w powietrzu rześkim, wilgotnym, swojsko pachnącym kompostem i ozonem.

:-)

Próbuję wyzdrowieć, wyspałam się, a teraz cieszę się chwilą bezczynności z Robalem. Ptaki lekceważą większość naszych budek lęgowych – pobliski rezerwat chłonie ptasie pary jak gąbka. W rozpadających się drzewach nie brakuje dziupli, ani tłustych larw.

Pąki nadal w stanie uśpienia, nie tak jak o tej porze w osiemdziesiątym trzecim (śmieszne takie wspomnienia :), kiedy to z Apollem-noworodkiem, wprost ze szpitala pojechaliśmy nad rzekę, było zielono, kwitnąco i pięknie.

Dobranoc.

Nie wiem czemu większość moich odlotów intelektualnych, emocjonalnych bądź duchowych kończy się katarem tak strasznym, że nawet fasolka po bretońsku, pracowicie ugotowana przez Robala, nie różni się zapachem od jego wody toaletowej perfumowanej. A może to lepiej, że nic nie czuję, bo co to będzie, jak on to wszystko zje.

Ankieta na temat zachowań agresywnych (dla rodziców na jutrzejszą wywiadówkę), z której wczoraj byłam zadowolona, dziś wydaje mi się zbyt inwazyjna.

W przeciętnej klasie jest taki rozkład: 4-5 diabełków, 1-2 aniołki, 20 średniaków. To, kto rządzi zależy od atmosfery w klasie. W pewnym stopniu kształtuje ją wychowawca, czasem tak prozaiczny przypadek jak fizyczna atrakcyjność aniołka, średniaka, bądź diabełka. Atrakcyjność wyczynów diabełka bywa dyskusyjna..

Rozmowa “wychowawcza" z uczniami na temat zachowań (pożądanych lub nie) prowadzi do sprzeczek, plotek, wzajemnych oskarżeń, kłótni, kłamstw, eskalacji niechęci i agresji. Gdy zaczynamy mówić o wartościach – dzieci cichną, łagodnieją, stają się pogodniejsze i życzliwsze. Zapytane o podstawowy warunek szczęścia piszą: brak kłótni, zgoda w rodzinie. Zachowania wzmacniające więź z najbliższymi, to – ich zdaniem – wzajemna pomoc i częste przebywanie ze sobą. Piękny dom, samochód, ciuchy, podróże – tak, to wszystko się liczy, ale gdzieś tam dalej, na dalszym planie. I nie oddadzą niedzielnego wyjścia na lody z rodzicami za najwspanialsze zwycięstwo Małysza.

Dzieci chcą być dobre i są dobre, tylko zagubione, pozostawione samym sobie w zmanipulowanym świecie mediów, zaniedbane wychowawczo nie dostają dostatecznego wsparcia od nie mniej zagubionych rodziców. Od telewizji przyjmują wzorce zachowań (wiemy jakie), z czasopism młodzieżowych błędne przekonania normatywne (np. piątoklasiści czują bolesną presję chodzenia na randki:-).

A jeż iwci_iwon podobno przed chwilą potupał, charknął, a może warknął i podrapał się po brzuszku. Pewnie ma pchełki, biedactwo.

Trasa miała liczyć dziesięć km, ale wyszło koło piętnastu. Byłam przewodnikiem, bo doskonale znam te lasy, więc zboczyliśmy ze szlaku i chyba krążyliśmy w kółko. Ku przerażeniu Robala dwukrotnie trafiliśmy na tę samą kępę drzew, ale mogłabym przysiąc, że to one za nami łaziły!!

Wiele się działo w mojej duszy, sercu i głowie, ale R zadzwonił, że wraca z kremówkami, nie mam czasu, żeby się zastanowić i napisać, co naprawdę w tych dniach wyciągnęło mnie na ulicę.

To trochę trwało i nieco bolało, ale w końcu i ja otwarłam się na publiczne świętowanie. Nawet odludki mają pragnienie przynależności, może tylko bardziej od innych czują się niegodne, albo boją się odrzucenia. Dobrze mi było w tłumnym, rozświetlonym zniczami parku, i we wspólnym marszu, zwłaszcza, gdy jakaś grupa pogodnych, nie najmłodszych ludzi złapała nas za ręce i bez ceregieli wciągnęła do szeregu.

Jakiś chłopak o skupionej twarzy, przebrany za dziewczynę, samotnie szedł pod prąd.

13 czerwca 1999 Warszawa Praga
Kościół Św. Floriana

Powitaliśmy i chyba pożegnaliśmy Papieża. Przejechał na wyciągnięcie ręki, ale nas nie pobłogosławił. Cierpiał.

Z homilii pamiętam zdrowie i miłość. Daj Panie zdrowie mojemu mężowi, żebym mogła go kochać. Tylko tyle.

A dalej normalna lekcja angielskiego.

Wiem co to znaczy być kochanym, bo miałam Dziadka.

– Dlaczego przyjechałaś z całą rodziną, tak bez sensu, tylko na niedzielę, pięć dni przed wakacjami? – zapytał.
– Nie wiem – odpowiedziałam.

Umarł rano. Poskarżył się, że boli.

Pamiętam swoją rozpacz, potem zmęczenie. Po powrocie z pogrzebu szkoła wydała mi się miejscem z innej planety. Zauważyłam krzywe spojrzenia i szepty, a z każdą przerwą krąg osób niechętnych powiększał się.

– Czy ty na pewno wróciłaś z pogrzebu dziadka? – zapytała koleżanka.

Podążyłam za jej wzrokiem i zamarłam: byłam ubrana w letnią, krótką, wydekoltowaną, czerwoną sukienkę.

Czasem czuję, że nadal ją noszę. Jak dzisiaj, gdy nie pojechałam z R na Wielką Mszę za Papieża, ale włóczyłam się samotnie po krzakach nad rzeką, rozmyślałam, szukałam. Znalazłam polanę pełną wiosennych kwiatków, miały ładny kolor, żółty, papieski.

R. uruchomił kran, a ja “przeprosiłam” sadzonki iglaków poszarzałe wiosną z zaniedbania i niedostatku wody.

Odwiedził mnie w klasie Tomek gimnazjalista. Dostałam gęsiej skórki z wrażenia, bo to był jeden z tych z pałą z zachowania, co to ja ciągle opier-papier, a on pyskówa i w-kółko-macieju. Trafił na zlecone mi przez dyrekcję rozmowy z szóstoklasistami. Miało być o Papieżu, wyszło o żałobie, wierze, miłości, prawdzie, wolności, komuniźmie, autorytetach, życiu, śmierci, szacunku i pewnie jeszcze o czymś, Baśka-pedagożka weszła i została. Tomek przesiedział dwie godziny w pierwszej ławce i nawet odezwał się kilka razy, a potem uścisnął mi rękę (to nie żart!) i powiedział, że nareszcie znowu się poczuł, jak uczeń tej szkoły.

A ja znów nie oglądam telewizji. Jeśli czas istnieje, to co ważne już się zdarzyło, lub nie.

Oczy w mokrym miejscu.

Pogoda rowerowa, kurtka rozpięta, nos spieczony, włos splątany, ptaszyska rozświergolone., ciepło, jasno, zdrowie, wolność, życie, cierń tęsknoty za zielenią.