Fanaberka bloguje

Ach, jak mam dzisiaj dużo pracy!!! Wpadłam tylko na chwilkę do domu i zaraz muszę wracać! Mam tylko takie intymne pytanie: Powiedzcie, Kochani, czy zdarzyło Wam się kiedyś, żeby gdzieś tam pod spodem, pod całym tym sztywniackim garniturkiem, doprasowaną bluzką, makijażem i woalką perfum, nie w przenośni, a dosłownie posiusiać się ze śmiechu?

Jakoś tak się złożyło, że trafiłam na blog niejakiego Koncertasa, który tworzy limeryki i tak to mi się spodobało, że sama stworzyłam limeryk poświęcony naszemu blogowemu znajomemu, nazwanemu tu umownie „doktorem K”.

Kompozyty w krawatach mu truły,

że jest wzorem dziamdziaka, niezguły,

a on przyrżnął im w lico

dwunastą tablicą

aż wypadły im z butów pakuły.

Teraz czytam ten limeryk i sama nie wiem… czy nie nazbyt subtelny?

No to turniej Ślusarskiego, gdzie Pioter występował nie w charakterze skoczka, a rozstawiającego zeskok, nasza rodzina ma za sobą. Byłam świadkiem jego telefonicznej rozmowy z prezesem klubu: była w tym asertywność, dojrzałość, poczucie własnej wartości… czyżby moje dziecko było twardsze, bardziej odporne na niepowodzenia niż ja? Tak się zastanawiam, doktorze K, czy i w jakim stopniu wdrukowaliśmy naszym dzieciom pozytywną, ale realną samoocenę. Gdyby urodziły się choć kilka lat później… pewnie bylibyśmy lepszymi, bardziej opiekuńczymi, stabilniejszymi rodzicami…zresztą kto wie, może nadopiekuńczymi, ograniczającymi, stetryczałymi ramolami…

Co tu gdybać, i tak już się tego nie dowiem, czasu nie cofnę, a choćbym nie wiem jak chciała, to i tak nie będę miała więcej dzieci.

Przed kilkoma minutami wróciliśmy z Mężusiem z koncertu Lady Pank.. Panowie artyści prezentowali się równie malowniczo jak przed laty i przejawiali nie mniejszą chęć do rozbierania się, i trzeba przyznać, że nieźle dali czadu! My też daliśmy się ponieść, skakaliśmy i śpiewaliśmy, i wreszcie przydały nam się nasze długie selery. Inni, nieco młodsi posiadacze selerów i czarnych koszulek zostawili na naszych ciałach pewną ilość siniaków, ale do następnego koncertu się zagoi. Tylko co zrobić z uszami, żeby znowu zaczęły słyszeć?

Cały dzień w słońcu pod gołym niebem, żółknący las, przywiędnięty ogród, winogrona fioletowe i coraz słodsze…Widziałam wiewiórkę z małym dzieckiem! Czy to nie za późno, czy zdołają przygotować się do zimy?

Na okolicznych polach praca wre. Chętnie pomogłabym naszemu dzierżawcy w wykopkach, szkoda, że nie mogłam wyjechać do Taty.

A wykopki zaczęły się także u mnie na sąsiedniej ulicy. Boję się, że zapeszę, ale chyba wreszcie robią nam kanalizację! Wyobrażacie sobie miasto, które ma nowoczesną oczyszczalnię pracującą na pół pary, bo z braku kanalizacji nie ma surowca do oczyszczania?

Jutrzejszy dzień też ma być słoneczny, ale czy będzie radosny? Mały smuteczek stanął u naszego progu, ale może nie będzie tak źle.

Do jutra!

Jeden z ostatnich pięknych dni tego lata i taki… niewykorzystany…  No, może chwila radości ze słońca przy okazji zrywania winogron. A potem to już tylko awaria Internetu, wizyta pana brodatego, przy którym wszystko działała, awaria nr2, wizyta pana nieuczesanego, przy którym też wszystko działa, awaria IE, konsultacja z panem brodatym, konsultacja z panem nieuczesanym, wreszcie wszystko OK.

I co z tego, jak już ciemno i zimno, niebo gwiaździste, ale jakieś straszne, w brzuchu burczy, głowa pęka, i nie pozostaje mi nic innego, jak wskoczyć pod poduchy.

A jutro, w ramach „Sprzątania świata” grzecznie poproszę Paskudę o zakopanie swoich dołów!

Ktoś mnie tu dzisiaj nazwał nastolatką (tylko się Klemens nie wypieraj, bo zapalę świeczkę na Twoim grobie), więc postanowiłam zadbać o siebie i zamiast żłopać w pracy drugą kawę, wyszłam na spacer w słońcu po pobliskim zagajniku. I co? Cała siatka grzybów! Teraz cudny zapaszek rozchodzi się z kuchni.

Jaki morał? Czasem warto zrezygnować z szybkiej przyjemności, a może nas spotkać nagroda znacznie przyjemniejsza.

A skoro już mowa o pracy i wyrzeczeniach, to wystosuję tu pytanie wychowawcze do naszego stróża: Panie Stasiu! I opłacało się wypić zacier, który palacze schowali w kotłowni? Więcej ascezy, Panie Stasiu, więcej ascezy!

Jeszcze tak niedawno, zaledwie kilka lat temu marzył mi się taki wieczór: sama w domu, żadnych nagłych i obowiązkowych prac, herbata, książka, telewizja, nic więcej, pełne lenistwo koniec kropka! I co? Okulary za słabe – 10 stron i oczy kaput, telewizja usypia, wszystkie stacje radiowe nadają ten sam rodzaj muzyki… nie umiem siedzieć bezczynnie, nie umiem!

Za pół godziny wróci Mężuś… chyba podgrzeję obiad, zmienię obrus i zapalę świeczkę. (Zaraz zrobię zdjęcie i pokażę Wam, jaką!)

Już jest! Obiad niestety nadal zimny!

Dzisiaj stwierdziłyśmy z Iwcią, że ta babska siłownia może być! W koedukacyjnej, którą testowałyśmy kilka lat temu, deprymowali nas ci wszyscy spoceni, stękający, napakowani i przeglądający się w lustrach faceci.

I jeszcze jedno: po pracy zerwałam pierwsze wiadro winogron i nastawiłam dwa pierwsze słoje winka. Ubiegłoroczne Pioter i Mateła nazwali prozaicznie: „Najlepsze w tej cenie”. Tegoroczne otrzymało bardziej filozoficzną roboczą nazwę: „W pegeerze pod Ksantypą”, ale jestem otwarta na nowe pomysły.

 Siadłam sobie wygodnie przed komputerem, cisza, spokój, poczucie wolności. Pioter wyzdrowiał, pojechał pochałturzyć w „Rzepie”, Mężuś narzeka na gardło – może się zaraził, jutro zobaczymy…

Jak szybko zapomniałam, jak to było z małymi dziećmi, ciągłe choroby, krzywe miny w pracy, kilka kilometrów przez las do przychodni i apteki. Dacie radę, Muszelki, my Matki Polki jesteśmy nie do zabicia!

Mam za sobą dzień zwykłej harówy, a myśli i serce wciąż na wsi…

Czy szliście kiedyś wieczorem przez pastwisko, ścieżką, która dawno zarosła trawą i istnieje już tylko w głowie? Piękna pogoda, czerwone niebo, przestrzeń.

Spore zmiany w scenerii: inne drzewa, dom na ugorze, gdzie czajka zakładała gniazdo. I tylko ten znajomy zapach, kiedyś zwyczajny, dziś rzadki i niezwykły: wilgoć, trawa, pieczarki, krowie placki. Zastanawiam się, czy byłaby zdolna go poczuć i docenić osoba, która nigdy nie miała do czynienia z pasieniem, czy dojeniem krowy.

Kim ja jestem, co ja tu robię, czym ja się zajmuję, gdzie jest moje miejsce?

Stanęłam wczoraj przed domem Taty i… SZOK… Chluba domu, dwie piękne daglezje, które posadziliśmy z Mężusiem wiele lat temu zniknęły… wyparowały… nie ma i już! Pijany mieszkaniec sąsiedniej wioski skosił je samochodem! Podobno połamały się jak zapałki, a wypływający z nich sok miał kolor zielony.

Tata nie mógł się uspokoić, nie miał odwagi mnie zawiadomić… trudno się dziwić, czy doczeka aż następne urosną? Dobrze, że pozostały na zimowej fotce.

Las był piękny, ale miałam problemy z grzybami - wyraźnie mnie unikały!

Przywiozłam do domu 60 jajek! Można jeść spokojnie, w środku nie ma kurczaczków, kury Taty to dziewice, koguta nie widziały!

Siadłam sobie w ogrodzie, cała rudobrązowa, niczym Pani Jesień… nad głową grona, u stóp orzechy i brzoskwinie… Tyle tego, nikt już nie może na to patrzeć! Czeka się na coś, czeka, ślinka cieknie na samą myśl, później krótka radocha, a potem już tylko kłopot, nie wiadomo, co zrobić z takim urodzajem.

Jutro rano jadę do Taty. Pomogę mu się uporać z nadmiarem grzybów.

Padało i konewka w ogrodzie całkiem zarosła nasturcjami. A poza tym... kto w dzisiejszych czasach potrzebuje konewki...

Zrobiłam zdjęcie i umieściłam w elitarnym albumie. Hihi, ale mnie artyści zmieszają z błotem! Mam nadzieję, że będziecie bardziej wyrozumiali.

Jak to się dziwnie układa: moja ulubiona Blogowiczka, mój ulubiony Blogowicz… i nagle trach!!!! „Gwiezdne Wojny II”. Niby to daleko, niby nie mój biznes, ale tak jakoś ciężko na sercu… i żal… mogło być inaczej, milej… Ale cóż, taka lajfa!

Psia krew, że też się nie ugryźli w klawiaturę, zanim sobie napyskowali!

PS. Popielata Wiewióro! Odbierzesz wreszcie tę pocztę, czy nie?

Świętowaliśmy z Mężusiem i telewizyjną dwójką urodziny Mistrza: monumentalna muzyka, monumentalne wnętrza… Słuchaliśmy wciśnięci pod kołdrę – zbyt mali, zbyt głusi…

Po powrocie z pracy ochoczo wskoczyłam na blogi… w miarę czytania pewnej notki czułam się coraz gorzej…a tu jeszcze przy ostatnim zdaniu telefon z poradni: „Pani doktor zarządziła powtórzenie zdjęcia w pozycji ukośnej, nie wiemy z jakiego powodu”. Cztery rentgeny, czy pięć – co za różnica! Tylko ten niepokój… cholera znaleźli to coś, czy co?

Siódme poty w siłowni, a potem ten koncert zrobiły swoje: już mi lepiej! Może nawet popróbuję winka z wisienek (jest bardzo udane, żaden kwas!)

I jeszcze jedno, drodzy Bogusie: obiecuję poprawę. Chyba nawet się domyślam, gdzie popełniłam błąd. Ten blog coś mi daje, coś mi załatwia, notki i komentarze kieruję bardziej do siebie, niż do Was, ale nie traktuję Was przedmiotowo! Nie przypominam sobie, abym miała intencję przekopania komuś…ale możliwe, ze zabrakło mi wyczucia… i nie tylko tego…

Życzę wszystkim dobrej nocy!

Mężnie zniosłam w przychodni poczwórną dawkę rentgena, ale jak tu się bać czegoś, czego nie widać, nie słychać i nie czuć?

Wieczór miły, ciepły, pachnący skoszoną trawą…

Cóż my to dzisiaj mamy? Telewizyjny Dzień Dobrej Wiadomości! Toruńska budowlanka nie jest szkołą gorszą od innych, a uczniów trudno będzie pociągnąć do odpowiedzialności, skoro działali w stanie niepoczytalności po zażyciu środków odurzających.

Co się dzieje, o co w tym wszystkim chodzi, czemu to służy?

Co się dzisiaj ze mną dzieje! To blogowisko tak na mnie działa, że czuję się jak na jakimś seansie psychoterapeutycznym… czuję, jak wszystkie gesztalty (czy jak im tam) opuszczają moje ciało i krążą wokół niczym rój meteorów, a ja nie mogę żadnego dosięgnąć, ani tym bardziej domknąć. Co tu zrobić… pewnie trzeba - jak zwykle - zwrócić uwagę w inną stronę i złożyć sobie niespełnialną obietnicę, że „pomyślę o tym jutro”!

Pewien dzięcioł stwierdził, że budka zbudowana przez mojego Mężusia nie do końca mu odpowiada - siedzi sobie w środku i pracowicie poprawia otwór.  A co na to mój sąsiad? Cyt: "Przestań stukać sk...., ja ci sk... postukam!".

 I co ja mam zrobić? Co mam powiedzieć, gdy świniak w jego komórce znowu zacznie kwiczeć?

Martwi mnie, że Pioter nadal ma gorączkę – to już prawie tydzień, jak bierze antybiotyki. Poszłam zasmucona do sklepu po Actimel, jogurt, maślankę i takie tam specyfiki, które ma ochotę jeść, i które  podreperują mu podtrutą florę bakteryjną… wredna małpa kasjerka chyba wyczuła mój brak formy i oszwabiła mnie na 20 złotych! Oby się udławiła!

W siłowni dzisiaj było trudniej niż ostatnio, ale cóż może złamać taką twardzielkę jak ja! (hehe,!). Chociaż… prawdopodobnie jest coś takiego: obrazek pewnej naszej blogowiczki, która wkrótce będzie miała na sumieniu mojego zeza i ślepotę!