Fanaberka bloguje

 Miasto jeżyków. Otwiera się balkon i nie widać niczego prócz chmur i wielkich stad ptaków. Śmigają przed oknami o każdej porze, o świcie i późną nocą, a ich przenikliwe głosy są tutaj tak nieodłączne, jak u nas szczekanie psów czy cykanie świerszczy.
Najwyższe piętro. Wysoko. Nawet wieże Katedry wydają się niższe. Wielki ptak (może sowa) krążył między nimi na tle tarczy księżyca. Zrobiłam zdjęcie, złej jakości, ale historyczne. Pewnie je tu opublikuję po powrocie do domu (zapomniałam kabla!).

Popielatka codziennie wstaje o piątej i idzie zarabiać na nasze fanaberie. Oddaję się lekturze, dopóki nie wróci. Wczoraj – John Irwing i Świat według Garpa, dzisiaj Erle Gardner i Aksamitne Pazurki.

Mam straszny katar i chyba gorączkę. Gdyby udało się zasnąć i przespać najgorsze.

2007-07-27 12:56:31

Jeszcze się śmieje, rozpustnik i parowaniec! Godzina aerobiku lub półtorej godziny jazdy na rowerze – i po nim.

A to, co tutaj, przed czterema laty, na temat mojej kuchni wypisywał Boski_Apollo – to tylko pół prawdy!

_________________

 przepis:

Parowce 

Uwaga:

Wszystkie produkty muszą być ciepłe – nie z lodówki.

Przygotować garnek:

Uformować parowce:

Uwaga

Prościzna, a naprawdę jest pyszne.

[haiku inspirowane]

jesteśmy sami - zapewnia

a przecież wiem

o motylu

P.S. Fotka z cyklu  OBCY ;)

Robal: Szybko, szybko, zobacz! Wykąpał się, siadł tutaj, potrząsnął ogonkiem i sptasił mi się na spodnie.

Fanaberka: Wróbel, Sikor czy Piękny?

Robal: Piękny!!!

-Co ze mną zrobi?

-Będzie z tobą rozmawiał, potem rzuci ci się do nóg. Uczepi się jakiegoś wypowiedzianego przez ciebie zdania i będzie cię przekonywać, że to jakaś głęboka myśl, a ty jesteś wielkim mędrcem. Niektórzy uważają, że w takich chwilach najzwyczajniej w świecie z nich drwi, ale w tym właśnie tkwi siła szejcha. W końcu uwierzysz w jego przekonanie o swojej niezwykłej mądrości. Będzie się zachowywał tak, jakby w twoim wnętrzu żyła istota o wiele potężniejsza od ciebie. Po jakimś czasie sam zaczniesz zauważać to ukryte w tobie piękno. Pomyślisz, że skoro sam nie dostrzegłeś go wcześniej, musi pochodzić od Boga. Będziesz szczęśliwy. Świat u jego boku nabierze nowych barw. I pokochasz szejcha, który będzie cię do tego szczęścia przybliżać. Przez cały czas jednak jakaś cząstka twojej świadomości będzie ci podszeptywać, że to wszystko jest grą, a ty jesteś godnym pożałowania durniem. Ale nie znajdziesz w sobie sił, by znów uwierzyć tej zgniłej i złej stronie swojej duszy.(…) W ten sposób wkroczysz na wyznaczoną przez szejcha drogę, jedyną, jaką będziesz w stanie iść. Szejch ma dar, który sprawia, że siedzący przed nim człowiek czuje się lepszy. To jest jak cud dla większości mężczyzn z Karsu, którzy uważają, że nikt nie może być większym nędznikiem, biedakiem i nieudacznikiem niż oni. W ten sposób najpierw zaczynasz wierzyć w szejcha, a potem w islam, o którym kazano ci zapomnieć.(…) Będziesz jak wszyscy, staniesz się członkiem wspólnoty. I może na chwilę przestaniesz być nieszczęśliwy.

                                         (Orhan Pamuk, Śnieg)

Ujście się zmienia, przesuwa w stronę nurtu Wisły. Na rozległą, plażę, która jeszcze wiosną była dnem groźnej rzeki, niecierpliwie wchodzi życie. Pierwsze pojawiają się wierzby i od razu są twarde, zdrewniałe. Następnie trzcina – wyrasta kępkami sprężystych źdźbeł i pospiesznie zakwita. Potem ważki.

Skarpa pęka, odsłania opuszczone nory i nagie, pozbawione ziemi korzenie olch. Bobry porzuciły wysuszone miasto. Woda znika, jakby ją ktoś spuścił, albo wypił. Może Zielononosy?

:-)

-Niech pani kupi sztućce, ładne i tanie.

Przypinałam rower do stojaka pod sklepem, a ona otwierała bordowe etui. Zszarzała twarz, determinacja, lekki rys na akcencie. Wiatr szarpał i szeleścił spódnicą. „Chyba Cyganka” – pomyślałam.

Wzięłam do ręki widelczyk z cienkiej blaszki, ze złotą obwódką wokół rękojeści. 

-Nie, nie potrzebuję sztućców – skłamałam.

-Sprzedam za tyle, ile może pani dać, co ja z tym zrobię na granicy – nalegała.

Zachwalała  łyżki i ząbki na nożach, coraz bardziej pobudzona, zdeterminowana.

-Proszę pani, nie kupię tych sztućców – powtarzałam.

Zobaczyłam ją jeszcze, kątem oka, przy wyjściu. I jeszcze później, w wyobraźni, na plaży. Zielone owoce stroszyły miękkie kolce. Liście szeleściły. Wiał wiatr. Było mi zimno, chyba z chłodu.

 Tytuł alternatywny: następny płosie (kindziorek)

:-D

P.S. Aparat bez zooma, niestety.

Grad, który zmienił dach i strych w wielką perkusję, zapchał i zerwał z hukiem rynny, zasypał ogród lodowym konfetti, a na niebie rozwiesił tęczowe serpentyny  – topnieje w kałużach i wsiąka w mysią ziemię.

Już po wszystkim. Pędy wilca wygrzebują się z mułu pod domem. Na niebie samolot – daje świetlne znaki. Księżyc prawie w pełni. Nietoperze cmokają.

Zurbaran malował na przemian

hiszpańskich świętych

i martwe natury,

i przez to przedmioty

leżące na ciężkich stołach

jego martwych natur

są święte tak samo.

               (A. Zagajewski - Zurbaran)

Agneau

Sto kilometrów na południe, żwirowisko, sporty ekstremalne: ścianka, bandżi, karaoke...

I żeby nie było, że bredzę po pijaku :-DDD

Acha jutro idę do szpitala, nie daje się spać, tak mnie stopa naparza.

znów tyle światła

mój cień podnosi rękę

zasłania oczy

Siedzieliśmy przy stole, lilie pachniały w wazonie. Złota mucha topiła się w resztkach sałatki, przeznaczonych dla Paskudy. Mężczyźni wznosili oczy w niebo, wyciągali dłonie, kładli je sobie na sercu, modulowali głos. Ja rapowałam.

Czytaliśmy na zmianę: Mateła – Szymborską, Apollo – Ewę Lipską, a ja – Rycha Peję. Robal milczał, patrzył na nas.

Wszyscy dorośli. Tylko ja mam wakacje.

to nic - tylko ćmy

uderzają o szybę

całkiem zwyczajnie

**********

   gołąb kulawy

   inwalida na ziemi

   lotny w przestworzach

                     (Oxyvia)

a to trzeba w krzaczkach.

:-D