Fanaberka bloguje

Kiedyś spotkałam w Świdrze krokodyla. Później rzeka wezbrała i sądziłam że odpłynął. Dzisiaj przedarłam się przez bażanci gąszcz i starorzecze, pchana zachodzącym słońcem i jakąś słodką, dziecięcą tęsknotą.

On nadal tam jest, choć się zmienił – zszarzał, skurczył i pociemniał. Kąpie się w łagodnym nurcie, pośród bujnych żółtych kwiatków i kęp zielonej, soczystej trawy.

Zapuścił wąsiki.

:-)

Podlałam krzewy i wczorajsze sadzonki, ale jeszcze za wcześnie – za zimno i za mokro na pracę w ogrodzie.

Mam opalone ręce, szorstki naskórek, połamane paznokcie. Za kilka dni tipsy i maseczki poprawią wygląd moich dłoni, ale ziemia z pola i ogrodu, wrosła przez lata w zakamarki, jest nieusuwalna jak tatuaż.

Nawet lubię takie ręce, zdradzające wiek i przeszłość. To może się zmienić, jeśli zobaczę plamki.

****

kobieta kładzie rękę na klamce

nasłuchuje

plamki na dłoni mówią wiele

Mamy tu pożar u wylotu ulicy. Byłam nad rzeką, kiedy usłyszałam straże, a czarna chmura dymu wzniosła się nad miejscem, gdzie stoi nasz dom. Robal dzwonił przytomnie i cierpliwie aż nacisnęłam właściwy przycisk w telefonie.

Od kilku godzin płonie drewniany, piętrowy świdermajer, otoczony ciasno przez wozy strażackie i wianuszek gapiów. Dzieci krążą cicho pomiędzy dorosłymi, młodzi się tulą, jakaś staruszka przyniosła składane krzesełko. Jest zimno i prawie wszyscy drżą. Patrzą na ogień, który na zmianę przygasa i wybucha z nową siłą. Podobno niczego nie udało się ocalić, podobno te stare domy już takie są – łatwopalne.

Wronowisko. W górze linia wysokiego napięcia, w dole trójkątna polana ze zgiętą w pałąk wierzbą, okupowaną przez wrony. Pod nogami rdzawy piasek, gruz, odłamki cegieł i betonu. Jakby ktoś kiedyś coś tu zburzył, wgniótł okruchy w wydmę, oklepał, wyrównał, oddał porostom i mchom.

Pośrodku niewielkiej kępy drzew kryje się maleńka budowla z czerwonej cegły, otoczona kutym ogrodzeniem. Sprawia wrażenie martwej, porzuconej. Nie prowadzi do niej żadna droga, żadna wydeptana ścieżka.

Jednak dzisiaj furtka była uchylona, a za żeliwnym skrzydłem stał mały biały Jezus w czerwonej przepasce, a w pobliżu Maryja, jeszcze mniejsza i niebieska. We wnętrzu, za otwartymi drzwiami ktoś śpiewał, czysto i pogodnie: „Chwalcie łąki umajone, góry, doliny zielone, chwalcie cieniste gaiki, źródła i kręte strumyki.” 

Curriculum Vitae i list motywacyjny. Znalezienie dodatkowego pół etatu zajęło mi 15 minut. Od września będę bardzo zmęczona.

Poza tym tapetuję kibelek. Depresja ma tę dobrą stronę, że nie widzi się całego tego chlewa. A pewnego dnia zauważa się ścianę i włos się jeży.

:-)

na niebie łopot

światła Wozu i sójka

tutejsza jak my

forum

Robal ściął długie włosy.

- Jest inaczej – mówi i podnosi rękę, jakby chciał odsunąć kosmyk, lepiący się do policzka.

Myjemy w słońcu szyby, zmieniamy zasłony. Na ulicy sąsiedzi, przechodzą, coraz starsi. Kroki cichną, ciszej szeleści spódnica.

Pomyśleć o czymś innym niż rolety w oknie. A przecież o to chodziło, po to się wracało, żeby domykać, czyścić, zawieszać firanki, naprawiać klamki w drzwiach. Powoli, z czułością, jakby to była miłość.

moo, moo, moo
from the mist cows
emerge

Muu, muu, muu
Z mgły wychodzą powstają
krowy

(Issa, tłumaczenie :-) Andy 

Miejscowość nazywała się chyba Brzostowo. Pamiętam że świt był bardzo zimny i wilgotny. Wieś nie spała - dzwoniły bańki z mlekiem, trzaskały zamki, drewniane wierzeje uderzały z hukiem o ściany obór.

Nagle hałas wzmógł się, jakby stado dzikich bestii, z tupotem i rykiem przypuściło atak na wiejską drogę. To krowy opuszczały zagrody. Wyciągając rogate łby i nawołując, silne i podniecone, wyłaniały się z mgły i zbiegały w dół, w stronę brodu.

Nad rzeką stado zastygło. Krowy patrzyły na ołowianą Biebrzę - wyspę z pastwiskami kryła mgła. Stały długo, opuszczone przez gospodarzy, nie poganiane, zdane na siebie. Pomyślałam sobie, że nie zechcą wejść do zimnej wody - a wtedy pierwsza krowa zanurzyła się po szyję, po niej następne i wszystkie, niemal bezgłośnie, jak łodzie podwodne, popłynęły w stronę niewidocznego.

Dom Dziecka nie jest najlepszym z miejsc, ale czasami tak się zdarza, że przyjdzie jakiś nietypowy Nowy. Dostanie taki jedzenie, spanie, pewny dach nad głową i nagle odkrywa, że można najlepiej w szkole napisać sprawdzian z mapy, dostać rolę księcia w przedstawieniu, piątkę z zachowania, złoty medal na zawodach.

***

Spotkanie Trójcy Giertychowskiej z uczniami:

Chłopaki z Szóstej: Nowy był z początku kozłem ofiarnym, ale żeby pan widział, jak on gra w piłkę.

Pan z Trójcy Giertychowskiej: Ale on jest starszy, dwa razy nie zdał.

I wybuchł granat, bo żaden z chłopaków o tym nie wiedział.

Siedzimy w altanie, a światło z okien rozpuszcza się w mżawce i rozświetla ogród. Kolejny samolot wznosi się nad kępą sosen.

- Pomyśleć, że ktoś nimi lata – mówi R.

Najwyższe tuje sięgają dachu. Ukorzeniłam z sadzonek i wyhodowałam od podstaw każdy rosnący tu krzew.

Mróz przyszedł nie w porę, nie w porę zakwitły drzewa. Kwiaty kruszą się pod palcami. Pachną gnijącym sianem, którego nie udało się zebrać przed deszczem, chociaż ręce spuchły od grabi i wideł. Podobno gdzieś jakiś ogrodnik popełnił samobójstwo.

Tymczasem Apollo ugotował pierogi z grzybami, samodzielnie. O takie:

szmer klawiatury

odcisk kciuka na szklance

pocą się dłonie

;-)

forum

Jakaś para leżała pośrodku olbrzymiej, pustej plaży. Z rowerem pod pachą zeszłam w ich stronę po piaszczystym zboczu. Gdy to dostrzegli – ich aktywność wzrosła. Byłam tam dla ptaków z wyspy i bażanta w zaroślach, ale od czasu do czasu spoglądałam jak się kołyszą, turlają, poruszają pupami i ćwiczą skomplikowane figury, chyba z jakiegoś filmu edukacyjnego rodem. Byli patyczkowaci i nieapetyczni – chudzi, kanciaści, być może bardzo młodzi. Robili to „na sucho” –  ubrani i zapięci. Czas płynął, słońce zachodziło, a oni nie zmieniali zachowania. Chyba byłam im potrzebna i dałam się wykorzystać.

Za to łysol ze skarpy, z maską beemwicy pod tyłkiem, puszką w ręku i tlenioną blondyną u boku, na 99,9% nie potrzebował publiczności.

Niebo w białych obrączkach obłoków. Tyle blasku w rzece. Opadła, odsłaniając wypłukane z dna skarby: zwietrzałe słupy ogrodzeń jak betonowe sarkofagi, z zatartym szyfrem znaków, masywne i nieporuszone, ale – jak wszystko – uległe wobec czasu.

Leżą spokojnie w niebieskiej, cichej wodzie, jakby chciały zapomnieć o czarnej powodzi, spalonych domach, rozdeptanych ogrodach, oddanych wzgardliwie chwastom i suszy. O tym, co się stało i czego już nie było.

Na niebie jeżyk, senny jak marzenie. Pamięć zasypia. Potwory nie śpią. Niestety.

*

Stałam na brzegu w arktycznym powietrzu, a Wisła i niebo były wielkie i różowe. 

-Przeczuwam że jesteś, istniejesz – powtarzałam.

Słuchały mnie kaczki na piaszczystym cyplu i złoty żuk z pączka dębu, ściętego przez przymrozek. Słońce zaszło, nie było gwiazd ani księżyca. Rzeka drżała. Pyszczki ryb kłuły oleistą powierzchnię zakola. Zaczynało się wielkie, wieczorne żerowanie.

Dwa samoloty kołowały nad Warszawą. Zostawiłam mrówkom cierpki ogryzek.

Grzejnik szumi i Robal wyśpiewuje w wannie.

Las pachniał. „Płatki czeremchy”, mówiłam, „czeremchy” - ale to pierwszomajowy śnieg, zimny, szybki i bez smaku, posypał się na nas i na kwitnące drzewa.

Pień białej brzozy i perłowy guziczek, który kiedyś tak lekko odpadł od mojej bluzki i został na zawsze w szczelinie kory - wrosły w mech.

Zielone motyle obsiadły gałęzie.

Znaleziono kolejną kandydatkę na nową Ziemię. Kołysze jakimś białym karłem w gwiazdozbiorze Wagi.

Łatwo można wyobrazić sobie niebo, na którym czerwona tarcza słońca ma średnicę dziesięć razy większą od takiej, jaką znamy. Znacznie trudniej pojąć motywy i okoliczności decyzji, żeby porzucić znajome, młode Słońce i przenieść się pod jakieś obce, stare i wypalone. 

link

Wczoraj.
No i kto rozpozna Fanaberkę? Najłatwiej po włosach i nosie (niestety ;)

fotka tutaj

Ps. Dla ułatwienia dodam, że pod wieszakiem.
Na razie.
:-D

Rozśpiewały się ptaki, a ciepły deszcz, który przedłuża życie moim tulipanom – pachnie chmurami.

Ryszard Kapuściński: „Ludzie wyciszeni wewnętrznie inaczej się zachowują. Inaczej się do nas zbliżają - nieśmiało, wyczekująco. Inaczej się uśmiechają - ostrożnie, łagodnie, ciepło. Wolą słuchać, niż mówić. I nawet kiedy są blisko nas, mamy wrażenie, że stoją na uboczu, pogrążeni w sobie, skupieni i uważni, aby ktoś nie uszkodził im tej niewidzialnej powłoki, która otacza ich zamknięte, niedostępne wnętrze.”  

Ps. Przetrząsamy z Popielatką stare dokumenty rodzinne. Działo się, działo :-))). Oj, niegrzeczna Mamusia, tylko czwórka i to dopiero przy drugim podejściu. A Tatuś dostał piątkę, w dodatku bez poprawki. No!

Może latem uda nam się odwiedzić kilka miejsc.

na ścieżce jajko

w rozsypanych skorupkach

gęsty łyk żółtka