Fanaberka bloguje

Niebo nad Warszawą jak różowy lampion, wypełniony wewnętrznym, rozproszonym światłem. Nietoperze polują na pestki wiśni, którymi strzelam w górę, dla zabawy. Dwie młode, nieporadne sroki toczą nocną wojnę o zakurzony dach.

Gdzieś spadł deszcz, wiatr niesie zapach mokrej ziemi. Jeszcze świerszcze

Miałam plan. Czekałam niecierpliwie aż mężczyźni wyjdą z domu. Wtedy zerwałam w ogródku pierwszego kabaczka i usmażyłam w czosnku z gałązkami bazylii.

 

Pachnący, delikatny w smaku i wogule.
;-)))

Radzę sobie. Papierzyska prawie gotowe. Nie dopilnowałam zbiórki na koncerty i ksero, więc pewnie załatwię to tak, jak zazwyczaj.

W środę impreza – polonez, akademia, przyjęcie, dyskoteka. Myślę o tym z tak obezwładniającym lękiem, że chyba wrócę od jutra do najlżejszych tabletek.

Nie kupiłam kiecki. Włożę bluzkę w czerwone plamki, którą jakiś czas temu kupiłam na stypę. Fajna jest – podkreśla talię i hmm… okrągłą pupę. ;-D

Wpadłam na to wczoraj po południu, nad Wisłą. Trzej mężczyźni rzygali na rozgrzanej plaży, a potem mnie prosili o butelkę wody. Pluskwiak kołysał się lekko w białych kwiatach marchwi. Szeleścił i cykał, gdy zbliżyłam ucho.

Józek z piątej mówi, że najlepszy szczaw rośnie po tej stronie, koło palisady po spalonym moście i nawet wyciąga z kieszeni garść bujnych, jasnych liści.

Na zupę potrzeba pięć dużych kartofli, a jak małe, to dziesięć, albo nawet więcej. Trzeba je pokroić, nawet te najmniejsze, żeby się szybko ugotowały w wodzie z łyżką soli i łyżeczką cukru. Wtedy się dodaje pokrojony szczaw. Jajko i dwie łyżki mąki trzeba rozpuścić w garnuszku z zimną wodą, wlać do zupy i zagotować.

Dobra jest i nawet nie potrzeba śmietany. Nawet Justyna zje, jak wróci z Chatki Puchatka.

Mówi, że nawet lubi gotować.

A u Andy'ego jadłospis Bartka.

Stopnie, rady, arkusze, świadectwa, dekoracje, polonezy i te sprawy.

A na impre ide bez kiecki.

Kończy się dzień. Ciężki deszcz gromadzi się w chmurach i rzuca cień na rzekę.

Wiotkie, zielonkawe złotooki wyłaniają się z wody i siedzą na mokrym piasku, przed odlotem. Idę ostrożnie, uważnie stawiam stopy. Myślę o tym, co jest i czego nigdy nie było. Ostry piasek pod skórą, wiatr, powietrze.

"Rzeka dotyka wszystkiego co jej
na to pozwala. Głazy stają przeciwko nurtowi
ale też dają się zaokrąglić. Jak moje biodra"

                                             (dzie wuszka)

:-)

Biały pałacyk zarasta młodniakiem. Kiedyś była tu szkoła rzemiosł artystycznych. Czasami ktoś dzwonił ręcznym dzwonkiem na przerwę. Dziewczyny leniły się w ciepłym słońcu, na trawie, albo zbiegały kasztanową aleją w stronę rzeki. Aneta tkała kilim dla Papieża. Spieszyła się, bo w piersi rósł kolejny guzek. Zdążyła.

Pośrodku klombu, którego już nie ma, żółknie przerośnięty, zdziczały krzew jałowca. Przed rokiem odcięłam niewielką sadzonkę i ukorzeniłam w ogrodzie, w leśnej ziemi spod wrzosu.

Dziś znowu się zakradłam, krążyłam po żwirowym podjeździe dla bryczek, przykrytym dywanem butwiejących liści. Padał ciepły deszcz i sromotniki pachniały słodko w trawie. Słowiki gwizdały w kasztanach, nade mną.

Żona, matka, córka, siostra, ciotka, teściowa, koleżanka, znajoma, (.?.), babcia Agatki.

Znowu się spiekłam, podrapałam, mrówki i meszki napoiłam własną krwią, ale woda pluskała, trzciny szeleściły, znajomo rechotał spóźniony, czerwcowy żab.

Płaskogłowi prawie u kresu podróży. Powoli schodzą do rzeki. Nieuchronnie.

Polana za mostem spieniona po brzegi. Kwiaty smakują gorzko, ale zjadłam kilka płatków i popiłam wodą.

Mężczyzna w sztruksowym kapeluszu szedł w moją stronę, z gałązką w dłoni. Podnosił wysoko nogi, jakby pokonywał kłody. Zamknęłam oczy – a wtedy zniknął. Suche patyczki trzaskały w zaroślach.

Wszystkie stoliki zajęte – usiadłam w fotelu, w rogu, blisko drzwi.

-Znam panią – powiedziała Pani z Lokalu, gdzie było wesele Iwci. I przyniosła mi pyszną kawę – na koszt firmy.

Uśmiechy, świece, delikatne wnętrze. Troje poetów czytało wiersze, ilustrowane muzyką, pokazem slajdów i mydlanych baniek.

- Wygląda pani na nieśmiałą – powiedział Spóźniony Nieznajomy Poeta. Potem się dosiadł i odważnie rozmawialiśmy o sercu.

:-)

*********** 

NAMYSŁ  

"W pewnej chwili przypomniałem sobie, że właśnie zaczyna się spotkanie w Warszawie. Na którym miałem być. A po nim do Świdra. Przepadło. Zginęło. Zapomniałem o Świdrze. Zapomniałem o domu. Rozmowach. Rzece. Wszystkim. Zostawiłem. Roztrwoniłem. Tak.

(…)

Wszystkie ofiary napisu miały na sumieniu pewien czyn. Grzech porzucenia. Grzech zaniechania. Grzech zapomnienia. Straszny grzech oddalenia. Ja też. Porzuciłem, zaniechałem, zapomniałem, oddaliłem się. Nigdy o tym nie pisałem, bo nie potrafię o tym pisać.

(…)

Powroty? Bzdura. Trudne, coraz trudniejsze wizyty. Tak. Prosty wniosek. Porzuciłem. Zrejterowałem. Umknąłem. Uciekłem. Wszystkie ofiary napisu tak zrobiły. Tak.

Tyle. Wychodzę. Na rynek."

             (Maciej Malicki – Kogo nie znam.)

Mężczyzna znad rzeki napisał kolejną książkę – znów prosto z życia, znowu o sobie. Objawienie polskiej prozy, jedyny spadkobierca tradycji literackiej Mirona Białoszewskiego – czytam na okładce. Wewnątrz moje miasto, moja rzeka, las, pociąg i autobus, znane mi miejsca w sieci, ludzie, na których i ja się natykałam, a nawet tutaj opisywałam. Z drugiej strony obcy styl życia - z dnia na dzień, w podróżach, cudzych domach, knajpach, pośród przypadkowych kobiet, alkoholu, używek. Jakby najbliżsi nie istnieli, a przecież wiem, że mieszkają za zakolem.

Książka się czyta i pewnie bym skończyła tej nocy, gdyby Iwcia nie zauważyła pierwszego nietoperza. Wyleciały z ruin, cicho i ostrożnie. W świetle latarni pikowały mi nad głową, chwytały ćmy i pękate owady o wibrujących skrzydłach. Słyszałam je - krótkie serie bzyczących dźwięków. Widziałam nastawione uszy.

A miałam napisać o pocałunkach, a właściwie o Monice z szóstej, która chciała się dowiedzieć, kiedy dorasta się do całowania.

- Chciałabyś się całować, Moniko? – zapytałam.

- Nie, to obrzydliwe! – odpowiedziała.

- Więc to na pewno nie jest jeszcze ten wiek – zawyrokowałam.

Ciekawa jestem w jakim wieku się z tego wyrasta.

Trawnik po drugiej stronie ulicy zarósł zielskiem i konwalią, młode cyprysy przyschły i już wiem, że Stary Kazik zachorował ciężej niż poprzednim razem.

Kto się urodził - musi umrzeć, ale to za wcześnie, za wcześnie – mówi Pani Halina i człapie dalej w przemoczonych klapkach, niosąc sąsiadom wieść o pogotowiu.  Wiatr próbuje z niej zerwać kwiecistą spódnicę, kiedy ciężko wzdycha i kładzie dłoń na sercu.

Potoki wiosennego deszczu płyną środkiem drogi, rozpędzone chmury pochłaniają światło. Donice po cyprysach toczą się przez trawnik, obijają o płot i fundament altany. Jedna pękła i stała się bezużytecznym odpadem. Gdyby Stary Kazik wyzdrowiał – mogłabym o nie poprosić i przesadzić jałowce. Więc życzę mu zdrowia, niech wraca – jak najszybciej.

Zarośla w przędzy. Pnącza dzikiego chmielu oklejone topolowym puchem. Pędy zdziczałych róż oplatają dziki bez.

Z kępy dzikiej marchwi wyskoczył żylasty zając. Przysiadł na polanie i drapał się leniwie i beztrosko, jakby las był wolny od drapieżników - mnie, mieszkańca lisiej nory, czasu.

Został po nim spłowiały kłębuszek.

Pada deszcz, powietrze jest lepkie, gęste od mgły i tęsknoty.

Najpiękniejsza Panna Młoda

:-)

Wszystko gotowe: ogród, dom, tort śmietanowy, opalenizna, tipsy, a nawet nowe plomby w jedynkach - wyproszone u dentysty następczynie tych, które akurat dzisiaj zjadłam z pierogami. Jutro fryzjer, suknie, kościół, wesele w pięknej sali.

Iwcia w ciąży pięknieje – jak ja dawno temu. A Harry – na próbę – powiedział do mnie: „mamusiu”.

PS. 16.30 "i wogule".

:-)

Spółka autorska Andy i Fanaberka

piórko na parapecie
dziecięce marzenia
- pan słowik szedł piechotą

skrót 

:)

Pod koniec drugiej lekcji rozbolał mnie brzuch – inaczej, obco i ostro.  Trwało to do szóstej po południu, po czym wstałam z łóżka – całkowicie zdrowa, tylko trochę zmęczona. Zdaje się że straciłam słoneczny, ciepły dzień.

Wieczór jest szary od dymu i wilgoci.  Jakieś męskie zabawy dzieją się na wydmach: opony piszczą, ryczą silniki i syreny radiowozów.

Uszyłam dwa prześcieradła na łóżka dla weselnych gości. Za chwilę zniknę w jednym z nich.

Dobranoc :-)