Fanaberka bloguje

Od wczoraj śledzę losy mojego haiku, myślałam, że trzyma się na stronie, bo moderatorzy mają wolny łykend, a tu bach: mam czytalnika, który zdaję się skumał, "co autor miał na myśli" :-))))))

KOMENTARZE CZYTELNIKÓW:
===================

Ludwik Cyran napisał(a), dnia 2004-06-26 11:22:58:
============================================
Ot, dwuznaczna bestyjka :)
Chylę czoła i pozdrawiam.

No i co Kruczku? Co ty na to? :-))))))

Od dziś na nowo jeżdżę rowerem. Tu chyba wszyscy jeżdżą rowerami.

Gołąbki pachną (takie w garnku, Martyniu :-)))

Łeb mi pęka, ale fajnie jest :-)

Haiku – forma kontemplacyjnego wyrażenia pewnej chwili w kilku prostych słowach

5 sylab w wersie I
7 sylab w wersie II
5 sylab w wersie III

A do tego każdy wers jakby o czym innym

Natura (człowiek niemile widziany) i uczucia (typowe dla człowieka)

Oto moje pierwsze Haiku (prawdopodobnie ostatnie), wymagania chyba spełnione, zaraz im wyślę, ciekawe, co na to moderator :-))))))))))))

Rosa

wezbrana kropla
ślimak rozchyla muszlę
słodki upadek

Czwartek, Apollo na uczelni, R. nie wiem gdzie, bezchmurne niebo, bezwietrznie, ciepło, trawka rośnie po deszczu, pralka szumi, zupa pachnie koperkiem, po firance chodzi wielka, czarna mucha, net marnie działa, dzwoni telefon, Iwonka zdała ostatni egzamin.

Miła, ładna, mądra, dobra, rozsądna, dzielna, wykształcona kobieta na progu dorosłego życia.

Kruszynka w wielkim świecie.

Nasza mała córeczka.

Seks - /dla Fanaberki/

Chciałam poblogować, ale strony tak wolno się otwierają...

Od piątej rano zmarnowałam tylko trzy druki, poszłam wymienić na nowe.

Baśka: Widziałaś plakaty? To idź zobacz!

Zielone kartony, powypisywane markerami wesołe wierszyki: nasza pani to, nasza pani tamto :-) Do tego rysunki: długie włosy, szczupła sylwetka, uśmiechnięta twarz. A oni roześmiani, olewają, swoje wczorajsze wagary... Stare konie z nieodpowiednimi z zachowania... nie wiem, co myśleć...

Nie umiem brać, nie umiem dawać, wszystko zawsze spieprzę, trafił by to szlag!!!

Iwcia, Apollo, pamiętajcie o Dniu Ojca.

A Wy, blogujący tatusiowie, bądźcie Szczęśliwymi Tatusiami i żeby dzieci nie zapomniały o prezentach! :-))

Pa

Wiosenna łąka

Chwyta stopy przytulia

- Zostań na dłużej

                 Piotr Mogri

Ktoś mnie tu bombarduje po linii prywatnej i pyta o Zbycha? Ależ proszę bardzo: to ten z gitarą i w ciemnych okularach.

W jego pokoju w akademiku, w głośniku od radiowęzła znaleźli materiał wybuchowy. Zbycha zwinęli z wielkim hukiem. Gdy go wypuścili miał prześwietloną siatkówkę, nieodwracalnie zniszczone czopki, czy tam pręciki, co tam jeszcze? acha, wilczy bilet na uczelni i zakaz wstępu do akademika. Pożyczyłam mu namiot, rozbił go pod akademikiem... nie spał w nim sam.

I w takich to okolicznościach odbywałam studenckie praktyki robotnicze przed pierwszym rokiem studiów... miałam 18 lat... niegrzeczna dziewczynka.

Jak by to nazwać... Pogromczyni... czegoś tam, dokładnie nie wiem czego... miejscowej mafii działkowej? :-))). Wczoraj przez sześć godzin towarzyszyłam sądowi i całej ekipie w wędrówce po okolicznym lasku. Niewiele osób chce zeznawać, są zastraszani, chcą spokoju... Wśród świadków stara znajoma – w dobrej formie. Syn Grześ – wielkie zdolności, doktorat z chemii, perspektywy, potem rak tarczycy, jądra... teraz jest dobrze, tylko bardzo przytył...

A MW robi na tym terenie najprawdziwszą adwokacką karierę, ha ha, trzy lata temu pewnie nie słyszał o moim mieście. Podpisałam kilka upoważnień,całus w policzek na do widzenia :-). Potrzebuję kilku dalszych wskazówek: “Napisz mi maila”. Eeee, lepiej nie :-))))

Kuroń, KOR - część życia R. - wielka determinacja, autentyczne zagrożenie, wielka adrenalina i morze wódy... Obserwowałam to z boku, drżąc o zawartość brzucha, a potem ramion.A potem z przerażenia, co będzie dalej z tym piciem...Ha ha, ale Tata miał minę, jak odkrył, że ma w maluchu bibułę :-))) Jasiek zwiał za wodę, dostaliśmy list: “W Melbourne nie ma pracy”, Zbychu podobno potem skończył studia – przyjęli go na Jagiellonkę... pamiętamy się Zbychu, no nie? :-)))

Dość tego, lecę do pracy, złamałam się, pomogę koleżane.Pa.

To miało być kilkuminutowe spotkanie w ważnej sprawie :-))))

Ma 60 lat, duży, nowy dom, ogroooomny ogród, alarm kilka psów i samochód, którym przez dwa dni zabierała mnie do siebie, a po kilku godzinach odwoziła. W otoczeniu książek, obrazów, kryształów, przepastnych łazienek, i kwiatów, wysłuchałam przedziwnej opowieści o smarkatej dziewczynie i mężczyźnie po przejściach, miłości, romansie, zazdrości, tragicznych wyborach, chorobie, śmierci, lęku, samotności, brudnym sumieniu, tęsknocie... I paradoksalnie więcej było śmiechu, niż łez :-))))

Czuję się rozluźniona i taka... wolna :-)

Dotykam ustami ciepłego kubka.

Fanaberie...

Mateła: Magda przyszła a Pani tak we szlafroku?

Fanaberka: spadaj Mateła, iwcia siadaj i pisz

iwcia_iwon: uwielbiam notować :-) i jestem do tego świetnie przygotowana. Dzisiaj miałam swój przedostatni egzamin (mam nadzieję) i musze stwierdzić, że im wieksze wymagania mają asystenci tym mniej zakuwam a więcej kombinuję.

Fanaberka: czy to znaczy, że nadmierne wymagania przynoszą odwrotny efekt?

iwcia_iwon: jeżeli wiem, że nie jestem w stanie czegoś zrobić i że cokolwiek zrobię, to będzie to poniżej stawianej mi poprzeczki, to idę po najmniejszej linii oporu.

Fanaberka: coś w rodzaju czekoladek dla pani sekretarki, żeby zapisała do wybranego egzaminatora?

iwcia_iwon: albo łażenie do sekretarki, aż w końcu wydusi z siebie ważne informacje. Teraz mam stresa bo wybieram się odwiedzić psiarnię po zaświadczenie, że zgubiłam legitymację

Fanaberka: a zgubiłaś?

iwcia_iwon: być może...

fanaberka: rozumiem. Nie tak cię wychowywałam.

iwcia_iwon: ha ha ha trochę się cykam ( tu fanaberka udzieliła mi rzeczowej rady co mam powiedzieć, żeby być przekonywującą)

Fanaberka: to może się przygotujesz i odegrasz scenkę z Maciusiem?

iwcia_iwon: Szczpaczek w roli polucjanta? Hmmm. Czy wiesz, że kiedyś zaniosłam jego papiery do WKU? Pan w mundurze na mój widok się rozpromienił :-)))

Fanaberka: ha ha a pamietasz jak Maciuś się rozgadał i opowiedział mi o swoich polucjach?

iwcia_iwon: pamiętam doskonale. A najbardziej opadłam mi szczęka, kiedy to zwierzał Ci się jak na jednej z imprez jego kolega, który wszem i wobec głosił, że może zawsze i wszędzie dał plamę.

Fanaberka: to nic w porównaniu z dmuchaną lalą, którą dostał na osiemnastkę

iwcia_iwon: dmuchana to ona była, głównie przez darczyńców...

Fanaberka:a jak go sondowałam w sprawie trawki?

iwcia_iwon: trzeba było nie sondować

Robal: co tutaj tak wesoło?

iwcia_iwon: dialogujemy

Robal: Co jest na obiad? Tylko ta śmietana? (śmietana została po surówce, którą zjadła iwcia - nie załapała się na nic innego, dobrze że przynajmniej śmietankę zostawiła na dnie salaterki)

Robal: Mateła jest? (na niego zwalimy brak obiadu)

My: nie wiemy

iwcia_iwon: co to za lalunia, z którą Pietrek się prowadza?

Fanaberka: taka dziennikarka, fajna

iwcia_iwon: aha.

Fanaberka: jak to zatytułujemy? Wkleimy do Ciebie czy do mnie?

iwcia_iwon: może rzucimy monetą? Jak będzie orzełek to zatytułujemy orzełek i wrzucimy do mnie OK?

Reszka – bardzo sie ciesze, bo już się obawiałam taki kit u siebie umieścic, i tak mocno obniżyłam swoje loty.

Fanaberka :daj tytuł reszka.

iwcia_iwon: ciekawe. Jak na to wpadłaś?

Fanaberka: Po kimś w końcu odziedziczyłaś bystry umysł. No nie?

iwcia_iwon: ale skleroza robi swoje. He he he

W całym domu zapach pogorzeliska: R. z Matełą na dachu – rozbierają komin. Co tam jeszcze słychać? Acha. Iwcia w schronisku, Popielatka w łóżku, Kruk w przychodni, Harley na łące, Martynia u fotografa, jg ??, Kamusia na allegro, Bunio na piersi, Bmp na skrzyżowaniu, Nermal w metrze, Kaas na rowerze, BanShee na sedesie, Kompupa na kaktusie, Snath w krzakach, Yoasia na USG, NiN Bóg wie gdzie, Klemens w zakładzie pogrzebowym.

Pralka chyba się zapchała. Przede mną wieczór z książką w łóżku.

A jutro nowy dzień.

Usmażyłam naleśniczki dla Apolla - z serem, ale bez cukru waniliowego, nie miałam  :-(((

Stare kawki odleciały - porzucone młode przetrwały pierwszy wiatr i ulewę. Uparcie trzymają się okolicy budki, zataczają coraz większe kręgi, ale nie przekroczyły jeszcze granicy ogrodu. Ciąży mi ich krakanie i że paskudzą na pranie. Czas na nie - pewnie już to czują, ale tak trudno porzucić złudzenia...

Jutro bankiet - nie mam się w co ubrać. Ważne, żeby to było coś odpowiedniego... a jak w tym wyglądam? - co za róznica.

Może zaraz znajomy bucior wdepnie mi w komenty i wyszydzi mój tani sentymentalizm, który być może mnie ośmiesza, ale właśnie poprzez tę śmieszność... nie wiem... uprawdziwia?

Alkoholik, który po miesiącach abstynencji wypija maleńki kieliszek wódki chyba patrzy na napoczętą butelkę z niedowierzaniem. Potem drugi kieliszek - zatrzymany w pół drogi - przykra sprawa, leczenie odwykowe bezpowrotnie odbiera komfort picia. Wsłuchuje się w znaki płynące z ciała, rozpoznaje je - więc rozlewa płyn do buteleczek po lekarstwach, z mocnym postanowieniem, że nie częściej, niż co pół godziny. I ciągle spogląda na zegar.

A ja uprałam wczoraj pierwszą firankę, po południu drugą, a dziś rano trzecią. Następna będzie dopiero wieczorem - mam grafik i zamierzam się go trzymać. Próbuję czytać... zegar tyka powoli... taki zakurzony...

Co to zresztą za nałóg, wielbiciel Przepióra - ten to ma. 

Dzwoniła K: dziś powtórka z gry zwanej egzaminem gimnazjalnym – mieli pecha, dali się złapać. Tak to jest, jak wynik bzdurnego testu na inteligencję służy ocenie pracy nauczycieli. Pracujesz w placówce, gdzie same dzieci doktorów i prawników – masz wyniki, jesteś dobry. Wojujesz z bidulami- nieładnie, oj nie będzie kasy na dodatek motywacyjny, oj nie! I zabawa trwa, jedni udają, że sami piszą, inni udają, że pilnują, fajnie.

Przed sklepem koleżanka R., całe życie na pół etatu (to ciężka praca), za to cała w tych perfumach:

-Wyobraź sobie, że ona podobno startuje na dyrektora! A co oni za jedni, toż to jakaś bida, widziałaś czym oni jeżdżą, on chyba bez pracy, stał trochę u Franka przy maszynie...

Uprałam firankę – w nowym ładnym oknie to już relikt, teraz moda na rolety.

A deszcz na czystą szybę kap kap.

Koło dziesiątej telefon z pracy: wkurzona koleżanka ma dość, ona tego nie zrobi, mam się przyczłapać i tym zająć, jest tak rozgoryczona, że nie przyjdzie na bankiet... A ja jak jakaś głupia: spodnie, bluzka, już chcę lecieć! Dobrze, że mnie z tego pośpiechu zaczęło piec jak diabli, więc przysiadłam i pomyślałam sobie, że przecież ja od kilku lat mam ten problem, borykam się sama, każdy ma to gdzieś, ww koleżanka również, a teraz bierze za mnie kasę, a ja jestem chora, mam zwolnienie, może powinnam położyć się z książką, albo zrobić obiad dla Apolla, bo przed sesją tyra jak osioł i świata bożego nie widzi...

No to skoro nie praca, to sekator i krzaczki – brązowieją iod siuśków niesfornego psa sąsiadów. Dobrze, że Paskuda to suczka i kuca – jak to baba. A tu pies sąsiadów radośnie obsikuje agrest i skacze mi łapami na to miejsce, co mnie boli..

Ja: Przepraszam, pani E., ale piesek znów przyszedł i mi siusia na krzaki.
Pani E.: Ale on jest taki miły i tak panią lubi.

Nie wkurzyło mnie. Jestem trochę jak ten piesek – też czasem kogoś lubię i bywam miła. Baaaardzo! Uwaga na agrest!

Ja (z bezzasadną nadzieją, której nie znoszę): No i jak?
Lustro(z bezwzględną szczerością, którą tak lubię i cenię): Narzeczona Frankensztajna.

Kochana skóra robi mi kawał, mało śmieszny.

Sekator – to pomaga. Pan Jurek na rowerze pochwalił moje krzaczki, a po chwili zawrócił zza rogu:
-Przepraszam, sąsiadko, czy ja już dzisiaj mówiłem dzień dobry?

Po chwili obok pana Jurka jest już pan S. i pan B. Okazja, żeby pogadać: taaaka ryba, wyścigi, jak oni grają, patafiany...

Szanuję (to chyba właściwe słowo) pana Jurka, choć dwaj pozostali sąsiedzi pogardzają nim, bo chłop i na podwórku hoduje świniaki.Typowy pracoholik. Ma na głowie żonę, dwóch synów i córkę chorych na schizofrenię.Wnuczek Lukas, rówieśnik i kolega Apolla spędził z nami dzieciństwo - jego tata jest chyba w najgorszym stanie- gdy w siódmej klasie wyprowadził się wraz z matką, wolną niszę zajął Mateła :-)))

Pan Jurek: Mam 79 lat, jak zamknę oczy, nie wiem co się z nimi stanie.

Trochę mi głupio się ślimaczyć z powodu jakichś tam dziewięciu grubych, burakowych “tatuaży”. Grecja, plaża... na razie odpada, ale może za rok, popielatka szykuj się :-)))

Ten szablon lepiej mi się sprawdza w nowej rozdzielczości. Pamiętasz Iwcia jak robiłyśmy to zdjęcie?

Moje jajko płci męskiej zabrało mnie na wybory. Skreśliłam babę dlatego, że baba.

Przypomniał mi się Fiutek (nasz dzierżawca) leniwie koszący łąkę – więcej gadał i fajczył niż pracował, gdy traktor wypalał cenną ropę po ileś tam za baryłkę: “My głosujem na Leppera, niech wreszcie to wszystko rozpier...” Przestraszył się, że przez dopłatę bezpośrednią Baśka straci zasiłek na dzieci.

Tata jest przeciwny babom, skrytykował miejscową kandydatkę obdarzył mnie pikantną historią z jej przeszłości... Słuchałam jednym uchem... pikantne historie... a za każdą z nich zazwyczaj jakiś dramat...

Młode kawki skrzeczą w budce, którą R. zbudował dla grzywaczy.

Przespałam ponad trzydzieści godzin!

Apollo mi wyjaśnił, z jakiego powodu zlikwidował Office i inne programy: to były piraty. I już nie mamy w kompie ani jednego pirackiego programu. I fajnie.

B. obudziła mnie telefonem, a potem wpadła na chwilę, przyniosła mi prezent (Pismo Święte :-) i stary numer Playboya, gdzie jest podobno artykuł o zboczeniach u łosi (ja się chyba naprawdę zabiję). R. wziął zestaw w obie ręce... miał fajną minę :-)))

Nadal jestem zmęczona i senna i odczuwam silny niepokój (tak, Martyniu, miałaś rację). Pogoda?

Dobrze, że mam tyle zwolnienia, dopiero we wrześniu wracam do pracy, chyba nie miałabym siły pracować.
Podlałam ogród.
Nie wiem dokładnie od kiedy tu jestem, ale od roku na pewno, sprawdziłam :-)
Krążyłam po ogrodzie zadowolona, że M. już zaliczył, że ma to za sobą. Tuliłam cieplutkie ciałko szczeniaczka Abdulka, pamiętam, że próbował ssać wszystko co popadnie i słodko przy tym chrumkał, niczym niemowlę przy piersi. A ja tłumaczyłam zazdrosnej Paskudzie, że musi go pilnować, żeby go nie ugryzł zaskroniec, bo zaskrońce gryzą, jakiś miły pan napisał o tym w Internecie.
Abdulek wyrósł na dużego, mądrego psa, ale nie poznaje ani nas, ani Paskudy.
Pamiętam ten rok lepiej od wszystkich poprzednich. Pierwszy rok, kiedy zrezygnowałam z kolejnej podyplomówki, pierwszy, kiedy mniej mówiłam do zwierząt a więcej do ludzi. I być może ostatni, kiedy jeszcze byłam... nie wiem...
Myślę o stylu blogowania Besi...

Nie poszłam na pogrzeb i miałam nigdy o tym nie mówić, ale to chyba błąd. Właśnie dziś, w dniu Wenus, minął rok, od kiedy M. rozpoczął włóczęgę po zielonych pastwiskach. I jakieś dziesięć od dnia, kiedy nad źródełkiem zdradził mi swoją wersję zdarzeń (optymista) i opowiedział przyszłość (pomylił się o cztery lata - pesymista). Chciał zwykłego wysłuchania i chyba jeszcze czegoś... Na to pierwsze byłam za cienka, na drugie za pusta.

Co tam Wenus, dziś było widać jaka z niej gwiazda,  koń by się uśmiał, każdy głupi umie świecić światłem odbitym.