Fanaberka bloguje

Ufff, powoli odzyskuję spokój. Przyjechałam komfortowo, służbową limuzyną szwagierka, z kierowcą, ale bez ochrony (byłam zawiedziona). I nie był to kurs specjalny, ale po drodze do stolicy (szkoda). I tylko dwa razy szybciej, niż kiedyś, własnym samochodem :-((( I na razie nie mogę się przesiąść na podrdzewiałego składaka :-(((

A ty Iwcia nie ucz się tyle, najwyżej oblejesz.

L., przyślij mi maila z numerem gg, nie pamiętam Twojego adresu. I na fanaberkowe konto, bo tamto mi nie działa.

Chyba dostanę odcisków od siedzenia.

Ogród czy ogródek? No i dobrze dobrze, koniec z płaską przestrzenią, po horyzont pokrytą kwitnącą łąką i kwitnącym żytem. Przestrzeń bez możliwości pokonywania jej wydaje się nieprzyjazna. Zakazana chwila tęsknoty za niemożliwym, nieosiągalnym. Jasne, dwie doby abstynencji od szpitalnych tabletek i wszystko powraca, napiera ze zdwojoną siłą, wypoczęte, wzmocnione...

To był tylko sen, ale...
Był blondynem i miał długie włosy, zupełnie jak R. Leżeliśmy nadzy pod kołdrą - odrapany pokój, światło jak z gołej żarówki... Wyjęłam mu z ręki jakiś segregator wypełniony zmiętymi papierzyskami, otworzyłam i okazało się, że w środku jest jego książka, a raczej podręcznik, niezwykle fachowy, z jakimiś ćwiczeniami, testem w zaokrąglonej ramce, pięknie wydany, z subtelną grafiką w beżowej tonacji. Przeczytałam tytuł rozdziału: coś o tęsknocie i kamiennej ścieżce, dokładnie nie pamiętam, ale to budziło emocje, zaskoczenie, że napisał coś tak nieoczekiwanego. Sprawdziłam okładkę - znane mi imię i nazwisko autora, wszysko się zgadzało... Spojrzałam na swoje nogi: nosiłam spódnicę do kolan i szpilki, a podłoga w przedpokoju miała ten sam układ kamieni, co ilustracja w książce. Moje szpilki naniosły tyle błota...

Po tym jak Apollo zrobił "porządek" z kompem nie mam Worda, Corela, żadnego programu do robienia stron www, nie działa moje konto pocztowe i ogólnie ...

-Wiesz, R., dawniej sądziłam, że facet koło pięćdziesiątki jest już seksualnym umarlakiem.

-A co ty Żabo możesz wiedzieć o facetach koło pięćdziesiątki!

-?????!!!!

O świcie była mgła, jak w starym wypracowaniu Iwci, tym z powracającym kamiennym kluczem :-)))))). Zniknął w niej drugi brzeg sadzawki i szosa, i autobus wiozący R. W stronę Warszawy. Wyobraziłam go sobie: kołyszący się fotel, wolno zamykające się oczy, głowa opadająca na obfite piersi siedzącej obok puszystej blondynki...

Ech ta wyobraźnia :-)))))))

Wielogatunkowy, poranny chór żab brzmiał komicznie. Co za koncert, żeby tak jeszcze było z kim go dzielić, z kimś kto słyszy i do tego coś znaczy... Ale nie z Cicholem, który niespodziewanie wyłonił się z mgły! Przyszedł nad sadzawkę nałapać żab dla bocianka, dwa tygodnie temu wyrzuconego z gniazda. Pisklak rośnie i ma się dobrze, oby tylko odleciał.

Czarnooki Pan Doktor był dziś ze mnie bardzo zadowolony. A ja z niego.

Na wsi nie ma mowy o długim spaniu: okno od wschodu i jeszcze twarz Taty nad poduszką:
-Idę do sklepu, co ci kupić?
-Laptopa.
Na śniadanie rybki, które Tata z Kicią złowili w sadzawce: jedna duża dla mnie, trzy małe dla Kici.
-Jak chcesz, to mogę Cię zawieźć do tego twojego Internetu!
Nad polami tumany białawego pyłku - żyto "plonuje" (seks, seks w zbożu ha ha ha)
Prześwietliłam Was trochę, Kochani Blogusie, ale coś mało piszecie! Żałuję, że nie mam czasu na komenty, Tata nie może czekać zbyt długo.
Chyba dopiero za tydzień wyciągną z mojego miękkiego ciała wszystkie twarde ciała obce i będę mogła wrócić do domu.
Jeszcze kupię sobie skarpetki (tu zezuję w stronę Harley :-)))) i wracam na posłanie pod gruszą.

Pa :-)

To był kiepski czas na rozpoczynanie tych spraw...

Obie sale operacyjne czynne całą noc, żaden z chirurgów nie zmrużył oka, zapłakane salowe sprzątały podłogi, łóżka, łazienki z wszelkich możliwych rodzajów pozostałości po hulance z okazji telewizyjnej Biesiady. Strażak miał pecha: łóżko w TEJ sali, zielony monitor, pi-pi i te sprawy... związali go bandażami gdy trzeźwiał. W odwiedzinach trzy kobiety-trzy pokolenia (podobno matka, żona i córka)... krzyk „kurwy, kurwy, kurwy”... matka wyszła zapłakana.

A dla mnie schody pod górę: dyskwalifikacja anestezjologiczna! Nie ze mną te numery, dawno nie byłam w lepszej formie i cholera by mnie wzięła, gdyby mi to przełożyli na jesień!

Potem komplikacje (a jakże), nie pamiętam, żebym kiedyś czuła się tak podle.

I tamten poranek... a niech mnie boli, zrezygnowałam z zastrzyku, po którym śnią się horrory... słyszałam, jak pi-pi w pokoju Strażaka zmieniło częstotliwość, potem alarm, zamieszanie...

Drzwi do przyszpitalnego parku były otwarte: bezchmurne niebo, wschód słońca, starodrzew, ptaki, parkowa ławka... Wróciłam po obchodzie: ordynator pogroził mi paluchem, w pokoju Strażaka puste łóżko, ciemny monitor, cisza.

A potem zwrot akcji:

Po nowych tabletkach ciało i humor OK.

Przywożą faceta podejrzanego o wyrostek, a okazuje się, że to tasiemiec, hmmmm... jak to pozory mylą :-)))))))))

Pozbawiony woreczka ekolog pokazuje mi bocianie gniazdo na dachu porodówki!!! To już wiadomo, kto tutaj przynosi dzieci!

R. się wkurza (mam nadzieję, że na niby), gdy Iwcia przez telefon czyta mi Wasze blogi.

Dziewczyna spadła z drabiny, cały dzień siedzi z nią chłopak. Podglądam ich – poznali się rok temu na jakimś regionalnym czacie, opowiadają mi swoje pierwsze realne spotkanie, przerywają sobie, dodają szczegóły, śmieją się, obejmują. Nie słyszeli o blogach.

Nie ma mowy o spaniu: zgrzybiała pani Jasia mocnym chrapliwym głosem wykrzykuje sentencję „O Jezu, Jezu, lepiej jeść niż pracować” (powtórzenie ok. 1000 razy)

Pielęgniarka: Umie się pani modlić?

Pani Jasia: Umiem.

Pielęgniarka: To może się pani pomodli.

Pani Jasia: O Jezu, Jezu, lepiej jeść niż pracować (powtórzenie ok. 1000 razy)

Lekarz: Co panią boli? Ręka? Noga? Tyłek?

Pani Jasia: Wszystko mnie tak jakoś cipie. O Jezu, Jezu, lepiej jeść niż pracować (powtórzenie ok. 1000 razy do trzeciej nad ranem)

Funiek – mąż pani Jasi, posiadacz 9 hektarów i wysokiej emerytury (!!!!! :-))))))) opowiada, że żona spędziła życie w łóżku na chorowaniu, czytaniu książek i układaniu wierszy.

W niedzielę bezrobotni chirurdzy, czekający na ofiary miejscowego odpustu, skorzy są do żartów i wygłupów. Pan Ordynator całuje mnie w rękę (?????, moi znajomi chyba już tego nie robią) i zaprasza wkrótce, oczywiście wyłącznie towarzysko.

Dziś przed wyjściem nie zgadzam się na przerzedzenie szwów.

Instrumentariuszka: To co z nią robimy, panie doktorze?

Ordynator: Dobra, jak już rządzi, to niech rządzi do końca.

Ja: ??????????

Przy drzwiach wejściowych (dla mnie wyjściowych) Funiek rozmawia z siwym facetem:

Funiek: Pana żona jeszcze żyje?

Siwy: Żyje.

Funiek: A ile ma lat?

Siwy: Trzy lata młodsza ode mnie.

Funiek: Ooooo! To tylko jej patrzeć...

No i mam to za sobą. Nie było się czego bać... i w ogóle nie ma o czym mówić.

Może zawiozą mnie do Taty...

Rozmawialam przed chwilą z Fanaberką, która czuje się na tyle dobrze, że juz jutro wychodzi ze szpitala. Pozdrowienia dla blogowiczów!

Nie chce mi się jechać. Nie boję się jak za pierwszym razem, już wiem, że to nie takie straszne i że da się żyć bez niektórych narządów wewnętrznych, to raczej jakiś rodzaj tremy...

Na wszelki wypadek to napiszę. I to nie żart.

Kochana Rodzinko, jakby coś poszło nie po mojej myśli, to żądam kremacji. Nie chcę zostać zamknięta w pudle, bez możliwości ucieczki i osaczona przez czterech facetów w czarnych ubraniach i białych rękawiczkach, o sztucznie smutnych twarzach, nieznajomych... a fuj! A facet z urną ma mieć przykazane, żeby miał normalny wyraz twarzy, może być uśmiechnięty, jeśli mu np. akurat kwitnie życie osobiste i żeby mi kurcze nie zajeżdżał jakimś wczorajszym alkoholem, bo to się zdarza w tej branży, ale nie ma prawa zdarzyć się tym razem.A R. niech nawet nie myśli o topieniu smutku w czym popadnie, niech się raczej szybko rozejrzy, bo świat jest pełen fajnych, samotnych kobiet, tylko żeby mi to nie była jakś najgorsza pokraka i zaraza! A wy Dzieci żyjcie po swojemu, ale nigdy po trupach. I to by było na tyle.

Kurcze bym zapomniała: A ty Klemens masz mi się włamać na bloga i w moim imieniu napisać jakąś fajną notkę, tylko nie odwal kaszany, masz się postarać. Chyba, że to faktycznie wyrostek i akurat będziesz zajęty.

Jutro imieniny Iwci a ja z samego rana muszę wsiąść do autobusu. Życzę Ci Iwcia prawdziwej miłości, prawdziwej przyjaźni i żebyś nigdy w życiu nie czuła się opuszczona i samotna.

Wiem, że za tydzień znów tu zajrzę, a za dwa tygodnie nawet z własnego kompa, ale jakoś tak mi chodzą po głowie te procenty...

Pięknie!!! Apollo uciekł do Mateły i słusznie.
Wracam i co? Dysk sformatowany, nawet nie ma Worda, nie umiem odebrać poczty, nie pamiętam hasła do gg, aparat nie zainstalowany, Corel... sama nie wiem co jeszcze straciłam.
 
Zobaczyłam Zakopane. To był mój pierwszy raz. Mają tam fajne reklamy, zdarza się, że spod kolorowego tworzywa wystaje kawałek jakiejś hałupy z bali przykrytej stromym dachem.Poraziło mnie otoczenie Teatru Witkacego (byłam tam zakwaterowana na zapleczu). To siedziba TEGO teatru? Na pewno?
Kościoły... żadnych doznań prócz zawrotów głowy od nadmiaru rzeźbionego drewna. Dziwny stary cmentarz, poczerniałe drewno, kamienie, rośliny skalne, wiele znanych nazwisk i niespodzianka: niezwykły, nowy nagrobek tych dwóch ratowników górskich, z przejmującą, przemawiającą do wyobraźni rzeźbą, dającą złudzenie ruchu spadających, rozbijających się o skały ciał...
Góry zaśnieżone, Giewont za oknem jakiś płaski, nierealny, jak ogromna widokówka...
Na szlaku góry prawdziwieją, tuż przed Czarnym Stawem przewodnik zarządza odwrót, za dużo śniegu, złe buty...
Marsz jest jak pradawny taniec: odgłosy tupania, rytmiczne ruchy nóg, rąk i całego ciała wywołują ten szczególny stan  zaniku barier, otwartości na opowieść człowieka, znajomego z imienia, profilu i kilku godzin wędrówki w tę samą stronę...Historia jakich być może wiele, opowiedziana językiem poety: łańcuszek bólu, pragnienie przerwania go, poczucie bezsilności, zawierzenie Opatrzności, odkrycie Wiary... To trzecia w tym roku osoba, od której słyszę, że wierzy.

Ostatni dzień pracy trwa. To blisko domu, wpadłam na godzinkę relaksu. Jutro o świcie wyjazd do Zakopca, szkoda, że służbowy.

A co mi tam... Zaraz tu wkleję obiecaną fotkę autorstwa iwci_iwon: fajnie wyglądamy: Klemens jak mafiozo, ja jak piramida. Szkoda, że aparat bez samowyzwalacza… trudno, zdjęcia Iwci dostępne na stronie Kanikogradu :-)))))))).

A jutro zobaczę góry, niektórzy codziennie oglądają, takim to dobrze....

Ech ten Klemens… Umówiliśmy się co do notek o naszym spotkaniu, po pracy lekko podekscytowana włączam kompa i co widzę? Cytuję:

Daję słowo, w pierwszej chwili pomyślałam, że te dwie, to Iwcia i ja, opis pasował jak ulał….

Iwcia uwieczniła nas na zdjęciu, dzisiaj wysłałam je Klemensowi do oceny, jeśli je zaakceptuje i się zgodzi, to umieszczę je na blogu, a co mi tam :-). (Jak fotki nie będzie, to będzie znaczyło, że skrewił).

Napisałam tu coś wczoraj, chciałam poprawić byka, to mi zniknęło. A teraz czeka mnie mnóstwo zaległej pisaniny. Jutro ostatni dzień pracy przed dłuuuuugą przerwą.

Rok temu zmieniliśmy modem na stałe łącze: potem codzienny kontakt z netem, blogowanie, fascynacja blogowymi ludźmi, zaangażowanie w blogowe sprawy, a teraz spotkanie z Klemensem.

To Iwcia była organizatorem i szefem tej ekspedycji. Nie wszystko szło zgodnie z planem… Była krótka, pomidorowa chwila, gdy Klemens się spóźniał a z numerem telefonu coś było nie tak… Iwcia sprowadziła mnie do pionu: „Jeśli chcesz sobie pomyśleć coś takiego, to nawet nie próbuj!”

Wystarczył mi jeden rzut oka, on poznał nas dopiero od drugiego wejrzenia. Podobno ja z grubsza pasowałam do netowego wizerunku, to z Iwcią wszystko było inaczej (wiedziałam!!!).

Uścisk dłoni, no kurcze, chyba chciałam całowania w policzek, tak jak między dobrymi znajomymi, ale jak nie, to nie!

Jakiś lokalik, nie, nie siądę naprzeciwko, zajmuję miejsce obok, chyba dla bezpieczeństwa, żeby móc schować twarz we włosach (no to jak to jest, dobrzy znajomi czy nie dobrzy?). Wszyscy stremowani, to trwa przez pewien czas. O co chodzi z tą tremą…

Tematy od R. poprzez Matełę, Apolla, Paskudę, plany Iwci na przyszłość… no tak, Klemens cichy, delikatny, ale to on kieruje rozmową. Chodzą mi po głowie jakieś pytania, ale nie umiem ich zadać…  No i oczywiście blogi: Klemens mocno reaguje, jeży się na wspomnienie ostrych tekstów Iwci o dzieciach, o porodach. Ech, w cztery oczy nie umiem tego przyznać: tak, zdarza mi się płakać do klawiatury. Zbywamy półsłówkami wszelkiej maści pomidory, na tapecie początek blogowej przygody i jej przyszłość (??????).

Klemens ma wszystko, co lubię i cenię: młodość, urodę, ciepły głos, szczerą twarz, miły uśmiech, otwarte spojrzenie. Hm… wyobrażałam sobie, że jest brzydszy i bardziej przebojowy (wybacz, Klemensie, ale pamiętasz, żadnego ściemniania, tak?)

Czuję, że mogłabym tak jeszcze posiedzieć koło tego faceta, o którym wiem więcej, niż o ludziach, których rzekomo znam od lat, koło mojej niezwykłej córki, która poprzez bloga zdradziła mi swoją tajemnicę, ale cóż… Na ulicy ulewa, nikt nie ma parasola, lekceważę swój wygląd zmokłej kury, przez chwilę obawiam się, czy się nie przeziębiłam, za 10 dni Próba Dwa! Czy warto było odwoływać wyjazd… co to za pytanie? Opiszemy to sobie na blogach? Pewnie, że tak! I żadnych podbarwień, OK? Jeszcze uścisk dłoni, tramwaj…

Może jeszcze kiedyś, kto wie?

Kafejka na Centralnym, Iwcia przy sąsiednim kompie, Klemens w tramwaju Nr 17 oddala się w stronę Woronicza. mam mało czasu, chcę zdążyć do domu na telewizję :-) Sądzę, że w domowym zaciszu opiszę to spotkanie, może opowiem jaki On jest. Teraz powiem tylko, że jest Bardzo, o wiele Bardziej, niż podejrzewałam. I warto było zmoknąć. I tak w ogóle, to dziwna rzecz ten internet.

Burza przyszła naprawdę niespodziewanie, stałam bez parasola, w strugach deszczu na przejściu dla pieszych, chodnik wąski, bez możliwości wycofania się. Sznur samochodów posuwał się raczej wolno w wielkiej kałuży, w jaką zamieniła się ulica, ale wystarczająco szybko, żeby pryskać błotem spod kół. Błagalne gesty w stronę kierowców – brak reakcji. Cholera, miałam się nie mazgaić. Po kilku długich minutach pojawiła się naturalna przerwa w kolumnie…

Ma pani błoto na twarzy – powiedziała lekarka, przyjęła czekoladki, z uśmiechem wypisała papierek.

No to skierowanie już mam. Szkoda, że już chyba nie mam tej fajnej, jasnej kurtki…

I na razie koniec z bagnistymi ekscesami, od jutra muszę się starać nie przeziębiać, odżywiać się i wysypiać. Hmm…. :-)))))

Obraził mi się synuś, oj obraził, za brak obiadu na czas.

W pracy niespodziewana propozycja i szybka decyzja: I tak pada, jak zmoknąć, to na całego, jedziemy. Kierunek: Bagna Całowanie.

Trochę rozczarowana… w takich miejscach lubię powydeptywać własne ścieżki. Nie obchodzą mnie te wszystkie nazwy, wiadomości, nie chcę znowu studiować, chcę zobaczyć, jakie to jest, podejrzeć, podsłuchać, pobyć w tamtym świecie. I niekoniecznie pragnę usłyszeć, że to wielkie to żuraw, a te białe kwiaty, to bagno i Bobrek trójlistkowy.

Las w deszczu soczyście zielony. To nie jagody tylko łochynie. Niemożliwe! W życiu bym na to nie wpadła!

R. to PRAWDZIWY ekolog, z nim jest całkiem inaczej, można oddalić się w swoją stronę, albo wspólnie posłuchać, jak jakieś duże larwy skrobią w zwalonym pniu. Potrzebny nam samochód, ale na razie remont domu, dzieci… a czas płynie i nie zawróci…

A dla ewentualnych zainteresowanych: cholerne bagno, cholerny bobrek i cholerne łochynie.

Nie śpię od świtu, łóżko mokre od potu. Zaczerwienione gardło to chyba niezłe wytłumaczenie. R. nadal w pracy, podobno na Uniwerku stan pełnej gotowości bojowej… podobno. Znowu umieram ze strachu, że ulegnie tej swojej jedynej prawdziwej miłości, że mnie zdradzi… Jedno piwo... Jakaś siła mnie pcha, żeby pojechać i przypilnować, uchronić, uratować … Współuzależnienie, dobrze mówię panie psychologu? Nie wierzy się, póki się nie doświadczy.

Chyba skorzystam z ogrodu, póki niebo bezchmurne a Paskuda zaspana. Czas na drugą kawę :-)

Kąpiąca się a potem susząca się sójka!!!!

Trawa rośnie już wszędzie, z wyjątkiem miejsc nawiedzanych przez Paskudę (tam nawet nieśmiertelny perz nie ma żadnych szans). Moje ręce, paznokcie… pasują do mojego roweru.

R. w pracy – w moich czasach na Juwenalia jeździło się do Krakowa. Jego ręce pasują do jego roweru.

Telefon od MW: trzeba wyegzekwować od Wielkiego P. należną mi kasę, tak, zajmie się tym, i czy może jestem przeziębiona… Jego ręce… Co ja plotę! On raczej nie ma roweru.

Tak, ja też chcę pogadać, pamiętam, że chciałam, ale nie dziś, nie przez telefon… Obiecałam maila, nie wiem… może jutro…

Dziwne to puste łóżko. Podobno dotyk uzależnia. Uzależnienia… coś by się znalazło: jeszcze kawa, praca, blogi…

Przerwałam nawożenie cyprysów, żeby to napisać, nie wiem, czemu to robię, skąd potrzeba upublicznienia tak intymnych zwierzeń. Zmęczyłam się, chciałam posiedzieć bez ruchu, komputer był włączony … Dobrze, wklejam, w końcu to mój blog.

-Włóż Żabo tamte pończoszki.

-Dobrze, ale będę Ci mówić Marlon.

-Pospiesz się Jenny.

-Daj mi minutę, Marlon.

Trochę zmagań, śmiech i żarty, jak to bywa wśród łysych koni. Ale to, co ważne i co się liczy, zaczyna się w powolności i ciszy.

-Może to zdejmiemy, jeśli ci niewygodnie. Kocham cię żono.

Uchylam tamte drzwi… tym razem tamto miejsce, jestem młoda i piękna, poznaję tamtego mężczyznę, on mnie dostrzega…

-Kochaj mnie mężu.

Mimo wszystko kochaj mnie.

BEZPIECZNI. Wyrok prawomocny, Wielki P nie ma już żadnej możliwości odwołania, KONIEC.

Trzy lata. Odcięcie prądu, potem eksmisja… wszystkie te uczucia człowieka, który w wielki piątek traci dom, depresja R., lęki dzieci... Wielki P nie szczędził nam atrakcji. Potem jak w książce, stare dokumenty na strychu i wiadomość, że MW został świetnym adwokatem…

Jaki tam szampan, lody zabajone wielka porcja!

Całe popołudnie przespałam w ogrodzie: w sosnach wiatr, przy ziemi nieruchome, stężałe powietrze. Pieką mnie policzki i usta – słońce, czy może Paskuda? Dotykała mnie nosem i kudłatym pyskiem.

R. powiedział, że Paskuda jest prawdopodobnie ostatnią przygarniętą przez niego znajdą, za kilkanaście lat już chyba nie odważy się wziąć odpowiedzialności za psa.

Znowu ten słodki, intensywny zapach, znajomy, ale nie mogę zidentyfikować źródła. Winogrona w pąkach - musimy kupić nowy materac do spania w altanie..

Skończyłam rozsadę iglaków – w kompoście miliony dżdżownic, stonogi… R. gapi się na moje mini, przynosi lornetkę, śmieje się, to nie jest strój do pracy w ogrodzie! Przecież wiem.

Drzewka w ogrodzie nie doczekały się pszczół, dziś zrzuciły płatki – nie da się czekać w nieskończoność.

Ps. Jaki dziwny, niezwyły jest dziś księżyc, nigdy nie widziałam takiego księżyca.

Niech tu na razie zostanie ten męski szablon. Zrobiłam to zdjęcie przez przednią szybę jadącego autobusu, a to czerwone, rozciągnięte i rozmazane na końcu drogi, to zachodzące słońce.

Dziwne… nie napisałam ani słowa o sprawie w sądzie (byłam świadkiem) i o spotkaniu z MW. Widzę, że MW, jako osoba z zewnątrz i spoza układów, jako adwokat zyskał na tym terenie niezłe uznanie. No i dobrze, cieszę się z kilku powodów (także osobistych :-)))

Od rana grzebałam na zmianę w ogródku i w literaturze fachowej. To pierwsze było przyjemne. Niezła ta książka od Iwci (oj, ostre to, wywrotowe, ale świetnie się czyta).

Na przemian grzmi i przypieka. Gdzieś w pobliżu coś zakwitło, pachnie oszałamiająco, szkoda, że wielkie, szorstkie łapska R. zajęte są jakimiś śrubkami (postkomunistyczna pralka zalała łazienkę). A co to za bzdury, czas zająć się obiadem!!!

A poza tym ciepło, zieleń, kwitnące drzewka i krzewy, zwierzęta, karmienie rozszczebiotanych piskląt, śpiew wypoczętych samczyków, bezpieczny ogród, niezwykły świat, niepowtarzalny…