Fanaberka bloguje

Znajomy ksiądz pokazał mi tę ścieżkę, w gęstym lesie nad rzeką, prowadzącą do szałasu bezdomnego... to nawet nie był szałas, lecz niedbale narzucona sterta sosnowych gałęzi, wokół zapach moczu i przetrawionego alkoholu. Zatrzymaliśmy się w odległości kilku kroków, jacyś niepewni, rozmawiając szeptem i zawróciliśmy. Pewnej zimnej, deszczowej niedzieli poszliśmy tam z R., nie wiem po co, chyba z ciekawości, zostaliśmy zbluzgani i przepędzeni, odeszliśmy szybko, z lękiem... Kilka razy w rozmowie wracaliśmy do tamtego wydarzenia i tamtego człowieka. Dziś, z duszą na ramieniu, poszliśmy tam ponownie, też nie wiem po co. Ścieżka skończyła się ślepo, żadnych śladów obozowiska... Chyba się ucieszyliśmy.

Mateła się pojawił radośnie, po tygodniu zarobkowej pracy u swojego ojca,. próbował nas rozruszać na swój bezczelny sposób: co chwila pytał kiedy obiad, skrytykował surówkę za obecność selera, lodówkę za brak kiełbasy na grilla, wyprodukował stertę petów przed domem, w końcu założył nowe adidasy R. i poszedł na spotkanie ze znajomymi.

Iwcia na sympozjum w Poznaniu... spędzi kilka dni wśród nowych twarzy, to dobrze.

Sąsiad schizofrenik w szpitalu, podobno poczuł się zagrożony i zaczął uprzedzać rzekome ataki, stał się niebezpieczny. Ostatnio czułam się nieswojo, gdy wpadał na chwilę, próbowałam nawet zamknąć furtkę na klucz, ale nieużywany zamek odmówił współpracy. Pan Jurek wybiera się jutro w odwiedziny, to daleko...

Prezent od Apolla? Bordeaux 1990. Mam zaczekać z otwarciem na specjalną okazję!!! Nie wiem jeszcze, z kim je wypiję, wiem, że nie mogę wypić go z R.

Źle spaliśmy, nad ranem śniłam dom taty na wsi, ktoś krzyknął, podbiegłam i zobaczyłam dwa zderzające się samoloty, jeden ogromny, pękaty, czarny, drugi biały i smukły jak szybowiec, powoli, bezszelestnie opadły na dach remizy... Pomyślałam o nieuchronnym wybuchu paliwa, rozejrzałam się , wkoło szumiało dojrzałe żyto...

R. też się obudził, próbowaliśmy się obdarzyć jakimś ciepłem, trochę pomogło... i tak nie zasnęliśmy do rana.

A dziś zakupy, porządki, pranie, ból mięśni... pijemy sobie z Iwcią jakieś winko prosto z Paryża, jemy lody, chcę zrobić obiad na powrót R., Apollo zapomniał oddać mi aparat, taka tam zwyczajna sobota, jakich wiele...

Na ulicy przed domem ugryzł mnie piesek, na szczęście lekko i nieszkodliwie. Musimy zaszczepić Paskudę!

Praca mnie przygnębiła, poczułam się za słaba, za cicha... Dobrze jest wrócić do domu, gdzie spokój, swoboda, akceptacja... Iwcia puściła mnie do kompa, a sama zajęła się obiadem (to rzadkie), mówi że spagetti, mniam.

Chyba skorzystam ze słońca i zlikwiduję stary skalniak, stał się wątpliwą ozdobą, działo się na nim, oj działo, konkurecja była ostra, wygrały rośliny najbrzydsze i najmniej pożądane.

I tak to bywa ze zwycięstwami.

Od rana deszcz i trzy kanie pod jabłonką... (oby nie sromotniki, bo były smaczne). A na deser resztki urodzinowego tortu R. (moje kręcenie, dekoracja Iwci).

Pogadałyśmy sobie o naszych preferencjach towarzyskich... jeśli istnieje gen samotności, ona go chyba odziedziczyła, tak jak kiedyś ja...

Leniwie i sennie, nie ma kawy, a we włosach zapach perfum jubilata :-) I dziś jeszcze nic nie muszę, zamierzałam solidnie popracować – a tu w necie gotowe ściągawki.

Zastanawiam się, jak się czuje Tata, gdy wszyscy się rozjechali, a przy nim tylko kicia, kury, ogród, wszczepiona w ciało rurka i perspektywa operacji.

Zadzwonę później, niech się wyśpi.

Wkra, ze swoją ciemną, mętną wodą, zamulonym dnem i bagnistym brzegiem rozczarowała mnie, chociaż pokazała, co miała najlepszego, nie szczędząc mi przy tym detektywistycznych emocji: najpierw był śpiew, potem trzy norki w piaszczystej, stromej skarpie, a na koniec banda grasujących zimorodków. Niebieskie ptaszki!!!! Las bezbarwny, pełen uschniętych żarnowców, jedyny jego urok, to spore głazy narzutowe, u nas tego nie ma, niestety...

Z przyjemnością odwiedziłam dziś z R. rezerwat nas Świdrem. Zwalone pnie, pozostawione własnemu losowi, tętnią ukrytym życiem i tworzą krajobraz trudny do przebicia. Źle mają się liany, potraciły liście, to pewnie rezultat przedłużającej się suszy. Gdzie te deszcze, na które narzeka spora część blogowiska!

Ale sobie wypożyczyłam książkę, tragedia, od czasu rozstania z Aurelianami wszystko wydaje mi się jakieś takie przyziemne.

Wreszcie wieści od Apolla: ponoć świetnie sobie radzą i są zachwyceni, leczą bąble na stopach, a gdy Magda traci resztkę sił – jeżdżą autobusem. Pogoda w kratkę – od upału do gradu wielkości gołębich jaj. Młodość, lato i Paryż... no tak...

Jakieś pokręcone te moje wakacje, zapędzone, pełne napięć, R. niby jest, a jakby go nie było, zapracowany, albo zmęczony... lato nigdy nam nie sprzyjało, jesień za pasem, dobrze.

Po wizycie w sądzie dostałam niezłego powera – boss P. podejmował kroki, o których nie miałam pojęcia, bo sąd odrzucał je w przedbiegach. Ufff, czego ja się denerwuję przecież już po wszystkim.

Przejechałam rowerem kilkadziesiąt kilometrów, obejrzałam dom, który znajomi zaczęli budować pod lasem i nie przewidzieli przerwy w dopływie gotówki... Stan gorzej niż surowy, wszystko zarośnięte zielskiem po pas, nie widać żadnych śladów pobytu... Cholera, ich sytuacja jest paskudna, są prawie bezdomni.

Potem dziwne miejsce, dobrze znane, bywamy tam z R.: wzgórze w środku lasu porośnięte starym sadem, na zgrzybiałych, rozpadających się drzewach wciąż rosną jabłka i gruszki, trochę robaczywe, ale smaczne :-))))). Lubię takie miejsca, gdzie widać ślady porzuconych siedzib ludzkich, łatwo je rozpoznać, nawet z daleka, po specyficznym układzie roślinności.

Las jest lilowy od wrzosu, ale suchy i jakby przykurzony. Pod cmentarzem dopadł mnie Ludwik Ekolog. Może w sobotę kolejny raz skorzystam z jego uprzejmości i porażającej bezinteresowności, i zobaczę las nad Narwią. On by się zajął swoim kajakiem, ja wydeptywaniem własnych ścieżek. W jego propozycjach nie sposób dopatrywać się jakichkolwiek podtekstów, ukrytych prób wykorzystania kogokolwiek (nawet nie chce działki z gaz). R. mnie puszcza bez szemrania, ma rację!

Żałuję, że nie mam aparatu, mam nadzieję, że Apollo go nie zgubił, łobuz milczy jak grób.

Tata mówi, że nie boi się operacji, popielatka twierdzi, że dobrze się trzyma.

Dziś trochę popracowałam, niewiele...

Noce, kiedy pobliskie zakłady drobiarskie produkują mączkę kostną są dla nas bezsenne. Pomyślałam nad ranem, że gdyby Hania oddała mi 1600zł, które mi wisi od roku, mogłabym wymienić okna w sypialni na szczelne... albo spokojnie pozałatwiać sprawy w księgach wieczystych, przysłali ponaglenie, grożą karą od 500 do 10.000złotych. Zajrzę tam dzisiaj, zaraz po lekarzu, niechętnie, przekroczenie progu sądu wiąze mi się z przełamaniem jakichś wewnętrznych barier, brrrr...

Tak naprawdę chcę do lasu, choć ten miejscowy jest jakiś dziwny, bardzo suchy, świetlisty, z obkurczonymi, koślawymi sosnami. Wolałabym w góry: urwisko, a w dole ciemne, poszarpane chmury...ech, to nie dla mnie, lęk wysokości, jeszcze jedno ograniczenie, równie istotne jak brak kasy, czy wiek.

Cóż, kończy mi się kawa, pita w domu, nie w ogrodzie, choć niebo błękitne a trawa skoszona :-)), ale sobie zajrzałam do kilku Waszych okienek.

Hejka.

Chłodny, słoneczny ranek przesiedziałam nad Hugo-Baderem. Widzę, że przeszedł długą drogę od dnia, kiedy publicznie wypowiedział wojnę żulom z osiedla. Wykonał niezłą robotę i zdobył niemałą wiedzę, okrzepł przy tym, stracił zapalczywość... Jeśli pozostanie przy temacie, a z doświadczenia wiem, że problem cholernie wciąga, czeka go niejedna jazda, zanim się wypali.

Iwcia nie dostała numerka do lekarza, może jutro się uda, obrażenia po pogryzieniu są rozległe i wyglądają paskudnie. Pogadałyśmy sobie o mojej zażyłości z Hanią, o momentach, kiedy była to dla nas obu znajomość toksyczna, i że to nie ja wybrałam sobie Hanię na koleżankę, że zrobił to R.... W latach picia obraził i wyrzucił z domu wszystkich, z którymi próbowałam wejść w jakiekolwiek znajomości, prócz Hanki (czuł się akceptowany? adorowany?)... i Marka...

A w środę pierwszy dzień pracy, chcę coś przeforsować, co wymaga pewnych ustępstw, ale wierzę, że ma sens... muszę się solidnie przygotować.

R. zerwał się wcześniej z dyżuru, nic tam się nie dzieje, studenci wrócą dopiero za kilka dni, ale przy jego szczęściu pewnie się wyda. Biedzi się na strychu, bo sufit kotłowni okazał się krzywy i czegoś tam nie może dopasować do dziury.

Paskuda ucieszyła się na widok Hanki, a potem ją zaatakowała, gdy ta chciała wejść do domu, wyglądało to groźnie. Wolałabym, żeby rzadcy goście używali dzwonka, nie musiałabym wyskakiwać w niekompletnym stroju, a potem wysłuchiwać uwag na temat moich blizn pooperacyjnych i dobrych rad jak z nimi postępować, bo przecież trzeba być kompletnym idiotą, żeby nie przykładać sobie kompresów z arniki, to lepsze niż homeopatia...

Czasy naszej zażyłości chyba się skończyły, straciłam cierpliwość, tyle, że czuję, że lata bliskiej znajomości do czegoś zobowiązują. Uczelnia ją wycyckała, znowu nie dostała etatu, lecz pracę na zlecenia, chce się zatrudnić dodatkowo w ogólniaku na Powiślu, traktuje to jak porażkę...

Dość o Hance. Koło południa przez prawie dwie godziny używałam mózgu (odwykłam), praca za pasem (też odwykłam).

A latające dywany, roje żółtych motyli towarzyszące śmiałkowi, czy śmierć z miłości są równie realne jak pluton egzekucyjny, begonie na ganku, czy zwierzątka z karmelu – to lektura, czytam po kawałku, już się boję, że za szybko się skończy.

A ściereczki z mikrofibrą to rewelacja, czyszczą szyby i lustra, glazuręi armaturę bez żadnego płynu i to nie ściema.

Siema

Najcieplejszy dzień tego roku. Upał mnie dotknął dopiero koło piętnastej – ogromna winogronowa altana przed domem wytwarza latem specyficzny mikroklimat. W nocy ma być ulewa i próba nowego dachu – chyba zacznę trzymać kciuki :-) Stary ten mój dom i zapyziały, ale mój...

Zjadliśmy z R. całego arbuza, cztery i pół kilograma!!! Potem byczyliśmy się w łóżku prawie całe popołudnie i wieczór, a gdzie się podział mój pracoholizm, toż to rzecz kilka lat temu nie do pomyślenia :-)))

Pewnie to prawda, że jesteś twarda, kaas, piszesz o samokontroli, pozostawianiu swoich dramatów w ciszy własnych myśli, unikaniu patroszenia bebechów... jak Twoja mama. To nie do komentowania, choć widzę, że być może miałam rację, pisząc Ci o znaczeniu wpojonych nam w trakcie wychowania wartości na to, jak oceniamy własne postępowanie i jak się z nim czujemy. Czasem coś Ci przecieknie, kaas, to chyba nieuniknione, a dla mnie, nałogowej podglądaczki, jest to cenne, fajne i ok. :-)))

Zrobiłam sobie przerwę w pisaniu, szukaliśmy z R. na niebie zapowiadanych deszczowych chmur, ale tylko komary nas pocięły. Coś bym tu jeszcze pomarudziła, ale oczy mi się kleją, jestem skowronkiem, nie sową.

Pa.

Zła wiadomość od Iwci: Tata nie uniknie operacji. Wszystkie jego objawy składają mi się na jakąś czarną diagnozę, całkowicie nieusprawiedliwioną, a cóż ja mam wspólnego z medycyną!!!

Trzeba będzie podjąć jakieś decyzje co do szpitala, chirurga... wszystko to i tak wydarzy się poza mną, najmłodsza siostra ma odpowiednie koneksje i załatwi wszystko najlepiej jak to możliwe, mnie – jak zwykle – przypadnie rola piątego koła u wozu, trochę bolesna, ale i wygodna, pozbawiona ciężaru odpowiedzialności.

Pamiętam, jakim wstrząsem była dla mnie choroba Mamy - dziewięć miesięcy wypalającej burzy, potrzeby działania. W ciężkich chorobach Taty, mimo typowych dla mnie czarnych przeczuć, zachowuję spokój poparty przekonaniem, że nie mam żadnego wpływu na to, co się wydarzy. Może ten spokój, to znak, że wszystko będzie dobrze..... Ech, jestem za stara, żeby się oszukiwać... wiem, to sprawa uczuć... kocham Tatę, ale jakoś inaczej...

Źle się poczułam z tym co tu napisałam, ale niech zostanie, może czas zmienić temat...

Doktor Kaas (jak zwykle:) daje czadu, gotowa zawsze i wszędzie stawiać diagnozy i przepisywać recepty: nastrój nietęgi – dowalić na blogu, siedzisz na manowcach – czas zoperować uczucia i empatię. Nawet lubię czytać Twoje notki, Kaas, choć czasem otwieram szeroko zdumione oczęta, chyba podejrzewam kryjące się za całą tą ich wyniosłością i agresywnością drugie dno... może kiedyś je dostrzegę (jeśli rzeczywiście istnieje). Szkoda, że doktor Klemens męczy się na wczasach, pewnie by nie przepuścił udziału w dyskusji, gdyby tylko miał czas.

Chyba już mi lepiej, a na pewno inaczej.

R. kupił schody i robi wejście z kotłowni na strych, podobno specjalnie dla mnie... ciekawe...

Rano odkryłam, że Iwcia u nas spała – dom robi się powoli za duży :):):)

Wpadł sąsiad z listem do Korwina, który opublikowała mu miejscowa gazeta. Schudł ostatnio o połowę... Prócz schizofrenii cierpi podobno na chorobę afektywną dwubiegunową: po coraz dłuższych okresach depresji przychodzą coraz rzadsze okresy wzmożonej aktywności. Poprzednio, w takim okresie, za pożyczone pieniądze utwardził ulicę przed domem (rodzina spłaciła długi). Tym razem walczy o swoje, czyli o dwukrotnie wyższą rentę, pokazał mi kolejne listy, pełne wypaczonych faktów, ale i bólu... bardzo osobiste... prawdopodobnie nie doczekają się publikacji... gdyby miał net mógłby pisać bloga – to nie żart, nie do śmiechu mi w tej sprawie. Opowiedział o rzekomym sąsiedzkim spisku, którego efektem była rzekoma nocna wizyta policji, która chciała zabrać go do Tworek. Gdy poddałam to w wątpliwość – zastanowił się przez chwilę i zmienił temat.

Niby wie, że jest chory, ale zupełnie nie ma poczucia choroby, gdzieś jeździ rowerem, coś załatwia, czegoś szuka, spala się... i pewnie już niedługo nastąpi to, co zwykle: długi okres spowolnienia, bezsilności, załamania, wycofania...

Przerwałam pisanie, bo wpadła koleżanka z tragiczną wiadomością: nie żyje ojciec dobrze znanego mi dziecka, rodzony brat przyjechał z Łodzi, z narzędziem zbrodni i go zabił...obaj w wieku koło czterdziestki... nie wiem co myśleć...

Apollo z Magdą od rana w autokarze. Miałam okazję poznać jej rodziców, pierwsze wrażenie: duży plus. Zabrali ze sobą mój aparat, ot tak, po prostu, jakby moja zgoda była oczywista... mieli rację. Młodość :):):)

W słuchawce niespokojny głos teściowej: Andrzej (młodszy brat R.) źle się czuje, siódmego dnia po bajpasach wyszedł ze szpitala, strasznie szybko, kochana, oszczędna warszawka. Bajpasy w wieku 47 lat...

A w moim królestwie nic nowego, poza fioletowym kolorem śliwek i dodatkową porcją wolności, z którą nie bardzo wiadomo co zrobić, bo czego Jaś się nie nauczył...

Porzuciłam na jakiś czas bezkresne łąki z licznymi przemoczonymi kopkami siana i bocianami- pewnie już ich nie będzie jak wrócę.

Tata pozostał w szpitalu, Iwcia wybiera się na rozmowę z ordynatorem, czuję się tam jak piąte koło u wozu. I zauważyłam, że z każdym rokiem tęsknota za domem przychodzi coraz wcześniej.

Chcę, żeby Apollo przed poniedziałkowym zagranicznym wyjazdem kupił jakąś lekką kurtkę, ale jemu – jak zwykle – nic nie potrzeba, postanowił jechać w tej zapyziałej, z ósmej klasy podstawówki. Błąd wychowawczy: cała nasza rodzina zawsze miała tylko to co niezbędne, czyli po dwa ciuchy na krzyż.

R. wygląda na zmęczonego: odwzajemnia pomoc kolegi, pracując na jego dachu.

Na śniadanie kabaczek, za chwilę solidne sprzątanie, a potem książka, naprawdę dobra.

I rzecz jasna blogi :):):)

Chcę wierzyć, że wszystko będzie dobrze, choć pełna jestem lęków i nie najlepszych przeczuć... Tata zachwyca się starymi dębami rosnącymi przed szpitalem, kazał nam je sfotografować w oślepiającym, popołudniowym słońcu.

Na pierwszej fotce dęby, Tata i Popielatka, na drugiej dęby i Fanaberka.

Obudzil mnie kogut, a natrętna mucha zakonczyla sprawę. Bocian przelecial w odleglości pol metra od tarasu z rozplaszczoną żabą w dziobie. Sądzilam, że trzy kolejne bociany wystartowaly z zagajnika, gdzie wczesną wiosną Iwcia znalazla czerwone grzyby, zle zdradzil je krzyk i klucz: ŻURAWIE!!! Potem pokrzykiwania drapieżnego ptaka nad rżyskiem. Pomyślaam, że towarzyszy mi zaskroniec, albo inny wąż, a to beżowa szarańcza z rytmicznym szelestem skakala mi spod stóp na zmiętą przez kombajn slomę. Z malinowych zarośli dobiegal dramatyczny, jakby rozpaczliwy świergot ptaków - ucichl, gdy się zbliżylam...

A teraz w kafejce czekamy, aż Popielatka dojdzie do siebie po oddaniu krwi. Od szwagierka ciągną w tej chwili :):):):) Krew Olki, która ma tę samą, rzadką grupę co Tata nie nadaje się - za malo hemoglobiny. Moja krew i inne tkanki od kilkudziesięciu lat nie nadają się do tych rzeczy.

Zatankowalyśmy z Popielatką malucha Taty, zaraz pojedziemy do szpitala sprawdzić, jak zniósl badanie wymagające narkozy. Może poznamy dziś wstępną diagnozę.

I zajrzalyśmy do Waszych domków, choć kompy w tej kafejce jak i caly ten system budzą w nas silme emocje... nie pytajcie jakie...

Tata w szpitalu... to złe wieści i złe przeczucia... ech, moje przeczucia rzadko się sprawdzają. Brak diagnozy, czeka na badania, jedno z nich wymaga narkozy.

Bezskutecznie poszukuję dokumentów z jego pobytu w warszawskim szpitalu, przetrząsnęłam cały dom, jestem zmęczona i zaczęłam wątpić, że gdzieś tu są, moja pamięc płata mi figle :)

Jutro Apollo gotuje dla dachowców a w piątek Iwcia staje przy garach. Wyjeżdżam, prawdopodobnie jutro rano. Tęsknię już za nim, jego domem i ogrodem.

Pa.

Dzisiejszego ranka, po kilku latach przerwy, usłyszałam te sowy, dzięki  którym opowieści o zmorach i wampirach tracą szansę na zejście do lamusa.

R. skończył urlop, prace na dachu zwolniły tempa, ale trwają... a wszystko, co trwa, kiedyś się kończy.

Znasz te lilie, Popielatka!!! I lubisz je, prawda?

Niech czas, który masz przed sobą upłynie Ci w szczęściu i miłości. Sto lat!!!