z drogi

nocy podobnych do pierwszej

- niespokojnych przerwanych

tak wiele

rzeka jest twarda jak dno łodzi

ale niekiedy płynie tak bardzo

że nurt na jej brzegach zamienia się w głębię

i nawet dęby w gęstych splotach

z wywróconym niebem a ziemią

bujają się w obłokach śniąc o żaglach

pomiędzy nie ma

nic – nawet gałęzi na której mógłby przysiąść

listopadowy zmrok

nachylony pod złocistą kapą

rozdaje strzępy fioletowych liści

poprawiam serwetkę na stole

skoro świat jest z żelaza

może trzeba go brać

żelazem - ale czy w dłonie

bezdźwięcznie

w przedostatni miesiąc roku

z drogi liści