niech

 Negocjowała z kierowcą cenę biletu – śmieszna i irytująca, w letniej spódnicy i spłowiałej, ortalionowej kurtce, z tą swoją starczą stanowczością i niesłusznym przekonaniem o prawie do ulgi. Gdy wreszcie zmyślił, że opłata obejmuje koszt przewozu psa – nagle uległa, wdrapała się na boczne siedzenie i czule ucałowała rudy, spiczasty jak u mrówkojada ryjek.

Pochwyciła mój wzrok, pewnie też uśmiech – i już mnie miała do końca podróży. Mówiła do mnie ponad pustym rzędem siedzeń, bogatą mimiką wzmacniając matowy głos. Autobus warczał i zgrzytał, a na zakrętach szarpał nami jak manekinami do testowania luksusowych aut. Kobieta obok wzdychała zdjęta zgrozą, nerwowo ocierała się o moje ramię, a czarne włoski z jej futerka kruszyły się i sypały na mój szalik.

Słyszałam znikomą część opowieści, coś o operacji, „widzi pani – i żyje”, „psa to trzeba wychowywać do miłości”, „nie jestem głupia, tylko nie mam z kim rozmawiać”. Uśmiechałam się i potakiwałam głową z udawanym zrozumieniem, a suczka tuliła się do jej brzucha i wyciągała spiczasty ryjek do kolejnych pocałunków.

„Do widzenia” – skłamałam na schodach, chyba z uśmiechem, który pewnie był prawdziwy.
„Niech panią Bóg prowadzi” – usłyszałam za plecami, a autobus z sykiem i plaśnięciem odciął mnie od swojego niespokojnego wnętrza.

Potem wracałam w ciemności przez wydmy, a sosny pykały w koronach „pyk pyk”.